Το σχόλιο της Δευτέρας

Οι τρεις πόντοι που θα άλλαζαν τον κόσμο...

Πόσο απέχει το αυτί του ανθρώπου από τον κρόταφο και τα μυαλά; Τρεις πόντους; Αν η σφαίρα που σημάδευε τον Τραμπ πήγαινε τρεις μόλις πόντους πιο κει και του τίναζε τα μυαλά στον αέρα», σήμερα η ιστορία του πλανήτη θα ήταν διαφορετική. Ένας νεκρός Τραμπ θα σήμαινε πως η Αμερική θα έμπαινε τουλάχιστον σε μεγάλες εσωτερικές αναταραχές.

Σε αφρικανικές μπανανίες τέτοιες δολοφονίες αποτελούν αιτία εμφύλιων πολέμων, με ποταμούς αίματος που δε θα «λέκιαζαν» ούτε... με δυο αράδες τα δυτικά ΜΜΕ. Who cares about the third world? Ευτυχώς οι ΗΠΑ είναι -ακόμη!- ένα κράτος συγκροτημένο, που μπορεί να ελέγξει το πλήθος των οπαδών του Τραμπ, όλων εκείνων δηλαδή των θερμόαιμων καουμπόι των μεσοδυτικών Πολιτειών, που κάποτε είχαν εισβάλει στο Καπιτώλιο οργίλοι, μετά την ήττα του αγαπημένου τους προέδρου.
Είμαστε όλοι απολύτως συγκλονισμένοι, απολύτως σαστισμένοι από την απόπειρα δολοφονίας του πρώην Αμερικανού προέδρου και δεν μπορούμε να κάνουμε ασφαλείς εκτιμήσεις για το αν και κατά πόσο αυτή θα επηρεάσει τις εκλογές. Λογικά ο Τραμπ θα δει τη δημοφιλία του να εκτινάσσεται και προαναγγέλλεται γι’ αυτόν εκλογικός περίπατος, ειδικά αν έχει απέναντί του τον φουκαρά τον Μπάιντεν που θυμίζει γέρικο άλογο έτοιμο να σωριαστεί από την κούραση – πόσο μάλλον να μπει μέσα και να κάνει χωράφι. Θα πιάσουν δουλειά και οι επικοινωνιολόγοι του, που στις ΗΠΑ είναι εξπέρ στο να κατασκευάζουν ήρωες. Πόσο μάλλον που ο Τραμπ έχει από χθες πραγματικό στάτους ήρωα. Είναι ο Πρόεδρος, ο ηγέτης που όλοι χτυπούν, αλλά εκείνος, εκεί, απτόητος, πέφτει και ξανασηκώνεται, στέκεται αγέρωχος, αν και λαβωμένος, και με υψωμένη γροθιά καλεί τον λαό να πολεμήσει μαζί του. Το τέλειο σενάριο. Ποιο Χόλιγουντ μου λες τώρα...
Προφανώς και οι αντίπαλοί του θα οργανωθούν. Η εξουσία του... πλανήτη είναι πολύ σπουδαία υπόθεση για να την αφήσουμε στην... έμπνευση ή την «τρέλα» κάποιου εικοσάχρονου πιτσιρικά που -Κύριος οίδε γιατί- παρενέβη στην... ιστορία αποφασίζοντας να βγάλει από τη μέση τον Τραμπ. Οι «Δημοκρατικοί» ψάχνουν ήδη τα αντίδοτα. Οι Δημοκρατικοί; Όχι ακριβώς, αλλά τα τραστ που στοιχίζονται πίσω τους. Ακόμη και ‘μεις οι ταπεινοί κι ανίδεοι έχουμε καταλάβει ότι η μάχη για την προεδρία της Αμερικής ήταν πάντα η μάχη των μεγάλων οικονομικών τραστ. Το τραστ της βιομηχανίας όπλων, το τραστ των πετρελαιάδων, τελευταία και τα νεοφυή τραστ των εταιριών - κολοσσών της επικοινωνίας – όρα Google, Facebook και ό,τι άλλο σχετικό.
Οι Δημοκρατικοί θα χρειαστούν τώρα έναν άλλο υποψήφιο, έναν δικό τους ήρωα, έναν πραγματικό σταρ που θα κληθεί να εξουδετερώσει τη λάμψη και τη συμπάθεια που από χθες αποκόμισε ο Τραμπ. Κάποιον που θα λανσαριστεί σαν η φωνή της λογικής, ικανή να τιθασεύσει ένα έθνος που είναι ήδη στα κάγκελα ή, για να το πούμε με αμερικάνικους όρους, πάει σε εκλογές με όρους... ροντέο. Εύκολο να βρεθεί; Ποιος να το πει; Η ιστορία μένει να το δείξει.
Από την υπόθεση δολοφονίας Τραμπ κράτησα δύο βασικά στοιχεία. Πρώτον, την ψυχραιμία του. Και ταυτόχρονα τη... λύσσα που τον έχει καταλάβει και η οποία καθορίζει πια κάθε του σκέψη, κάθε του πράξη, όλο του το «είναι». Σίγουρα δεν είναι τυχαία περίπτωση ο πολυεκατομμυριούχος Ντόναλντ. Ένας φυσιολογικός άνθρωπος που θα δεχόταν καταιγισμό σφαιρών, θα κιτρίνιζε απ’ τον φόβο του, θα έσκυβε, θα κρυβόταν και θα περίμενε τους σωματοφύλακές του να τον φυγαδεύσουν με ασφάλεια.
Ποτέ δε θα σηκωνόταν ξανά και με οργή λυσσασμένου ροντβάιλερ θα καλούσε τον λαό σε πόλεμο για την ανταπόδοση του χτυπήματος. Εδώ χρειάζονται πια ερμηνείες ψυχολογικού τύπου. Εδώ μιλάμε για έναν άνθρωπο που ένιωσε όχι απλά ηττημένος, αλλά βαθύτατα προσβεβλημένος όταν έχασε τις εκλογές. Και για τον λόγο αυτόν και όρισε την επιστροφή και την ανάκτηση της προεδρίας ως τη μοναδική επιδίωξη της ζωής του και την υπηρετεί με φανατισμό που δε θέλει καθόλου να κρύψει.
Το δεύτερο στοιχείο είναι η... αδυναμία του ανθρώπου απέναντι στην ιστορία. Κυβερνήσεις, γεωστρατηγικά επιτελεία, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, αναλυτές πολιτικοί επιστήμονες, όλοι μα όλοι κάθονται αυτήν την εποχή, εργάζονται και κάνουν αναλύσεις και σχεδιασμούς με την υπόθεση «τι θα γίνει αν...» ο Τραμπ επανεκλεγεί. Τεράστιες υποθέσεις του πλανήτη έχουν παγώσει εν αναμονή του Τραμπ. Ο Πούτιν π.χ. περιμένει τον Ντόναλντ για να μπορέσει να απεμπλακεί από έναν πόλεμο (Ουκρανία) που δεν έχει πια νόημα. Η Κίνα προετοιμάζεται για έναν μεγάλο παγκόσμιο εμπορικό (ελπίζουμε) πόλεμο και η Βόρεια Κορέα ψάχνει στον Τραμπ μια διέξοδο. Ακόμη και ο Ερντογάν παίζει «κατενάτσιο» εν αναμονή Τραμπ, ως ενός καθεστώτος πιο φιλικού προς τις τουρκικές επιδιώξεις. Κι όμως! Αρκούσαν μόλις τρεις πόντοι μιας σφαίρας που δε βρήκε στόχο για να αλλάξουν τα πάντα. Για να φανεί η αδυναμία όλων μας απέναντι στο τυχαίο, απέναντι στη συγκυρία που γράφει την ιστορία. Φυσικά το υπόστρωμα υπάρχει.
Το θέμα είναι ποιος θα ανάψει τον σπινθήρα για τη μεγάλη πυρκαγιά.
Η απόπειρα κατά Τραμπ έδειξε ακόμη ότι ο δυτικός κόσμος περνά μια σοβαρή κρίση ηγεσίας και προσανατολισμού. Παραδοσιακά στις πολλές τελευταίες αμερικανικές εκλογές οι αντίπαλοι δε διέφεραν και πολύ σε αντιλήψεις.
Η Αμερική είναι η ηγέτιδα δύναμη, όλοι οι άλλοι θα ακολουθούν τη ρότα που χαράσσει. Το παιχνίδι κρινόταν περισσότερο στη χαρισματικότητα του προσώπου, στη λάμψη και τη ρωμαλεότητα που εξέπεμπε ο μελλοντικός πρόεδρος.
Με τον Τραμπ τα πράγματα πάνε να ξεφύγουν. Ο δυτικός κόσμος παρακολουθεί την Αμερική σε τροχιά απομονωτισμού και ο ίδιος να μένει μετέωρος απέναντι στις διαθέσεις των Πούτιν και λοιπών του είδους. Πού πάμε λοιπόν;
Προφανώς σε μια δύσκολη περίοδο αναταράξεων. Τις γνώρισε ο πλανήτης και με τη δολοφονία του Κένεντι και άλλες ανάλογες παγκόσμιες κρίσεις. Θα τις ξεπεράσει; Θα συνεχίσει το αεροπλάνο την ομαλή πτήση του; Όπως και να ‘χει, μη βγάλετε τις ζώνες σας μέχρι να σβήσει η επιγραφή «προσδεθείτε».
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
[e-mail]