[Συκούριο, Μάρτιος 1951]. «Εκτός της στερήσεως εκ των παραγωγών ενός μεγάλου τμήματος γης, το οποίον θα εκαλλιεργείτο και θα απέδιδεν εξαιρετικήν παραγωγήν, προξενεί μεγάλην νοσηρότητα [= το έλος Τόϊβασι], εις την γύρω περιοχήν, διότι εις τα νερά του αναπτύσσονται τα παντός είδους έντομα, ανωφελείς κώνωπες κλπ. Είναι με άλλα λόγια μία εστία αναπτύξεως της ελονοσίας, την οποίαν με τόσον φανατισμόν καταπολεμούν τα ανθελονοσιακά συνεργεία και τόσον πολύ φοβούνται οι χωρικοί, όχι μόνον της περιοχής αυτής, αλλά και ολοκλήρου του Νομού. Έχουν γραφή πάρα πολλά διά το εν λόγω έλος. Έχουν δοθή αρκεταί υποσχέσεις διά την αποξήρανσίν του. Ήδη η Γεωργική Υπηρεσία Λαρίσης είναι αρμοδία διά τον περαιτέρω χειρισμόν του ζητήματος. Όλοι οι κάτοικοι της γύρω περιοχής αναμένουν με μεγάλην αγωνίαν να ιδούν που θα καταλήξη αυτό το ζήτημα (…). Το Κράτος πρέπει να δώση ένα τέλος εις το ζήτημα αυτό που είναι τόσο ζωτικόν διά την περιοχήν Συκουρίου από απόψεως υγείας αφ’ ενός και αποδόσεως εις την καλλιέργειαν σημαντικού αριθμού στρεμμάτων γης αφ’ ετέρου (…).
Όσον αφορά τον άλλον κίνδυνον που διατρέχει η υγεία των κατοίκων Συκουρίου, ο οποίος προέρχεται εκ της κακής υδρεύσεως της Κοινότητος πρέπει να καταβληθούν αι δέουσαι προσπάθειαι διά να εξαλειφθή. Το πράγμα δεν είναι δύσκολον. Ήδη ενεκρίθη πίστωσις εκ 140 εκατομμυρίων δραχμών διά την κατασκευήν Κοινοτικού διυλιστηρίου παρά την θέσιν «Μύλοι», όπου και η σημερινή δεξαμενή απ’ όπου υδρεύεται τώρα ολόκληρος η Κοινότης. Η σχετική μελέτη υπεβλήθη ήδη εις την αρμοδίαν υπηρεσίαν του Υπουργείου Κοινωνικής Προνοίας προς έγκρισιν (…). Συγχρόνως όμως απαιτούνται και 4.000 μέτρα σωλήνων, οι οποίοι θα χρησιμεύσουν διά την αντικατάστασιν του παλαιού εσωτερικού δικτύου υδρεύσεως της Κοινότητος. Όλα αυτά πρέπει να γίνουν το ταχύτερον διά να αποφευχθή ο κίνδυνος εμφανίσεως κρουσμάτων τύφου κατά το προσεχές θέρος.
Ένας μεγάλος κίνδυνος ο οποίος απειλεί διαρκώς το Συκούριον, είναι ο εκ Σπηλιάς κατερχόμενος χείμαρρος, που διέρχεται εκ της ΝΑ πλευράς της κωμοπόλεως. Η μανία του χειμάρρου δεν είναι πολλά χρόνια που εξέσπασε προς μεγάλην ζημίαν πολλών κατοίκων της Κοινότητος εις παντός είδους υλικά, παραγωγήν, τρόφιμα, ρουχισμόν, οικήματα και ανθρώπινα θύματα ακόμη.
Το 1946 τα ύδατα που εξεχείλισαν εκ του χειμάρρου τούτου εις το Συκούριον, είχεν ως αποτέλεσμα τον πνιγμόν δύο κατοίκων της Κοινότητος, την καταστροφήν τεσσάρων οικημάτων και την ημικαταστροφήν ετέρων δέκα. Επίσης κατεστράφησαν ή υπέστησαν ζημίας πολλαί αποθήκαι των παραγωγών, ως και σταύβλοι και αχυρώνες, απωλέσθησαν δε και 20 ζώα περίπου. Εκτός αυτών, ο ρουχισμός, τα τρόφιμα και η εναποθηκευμένη παραγωγή καπνού και δημητριακών προϊόντων που κατεστράφησαν συνεπεία της πλημμύρας είναι αδύνατον να απαριθμηθούν.
Κατά την πλημμύραν του 1946 κατεστράφησαν και διάφορα Κοινοτικά έργα υπολογιζόμενα εις αξίαν τριακοσίων εκατομμυρίων δραχμών περίπου. Μερικά από τα εν λόγω έργα ήσαν το γεφύρωμα, ο τσιμεντοποίητος υδραύλαξ, η δέσις και ο 300 – 400 μ. εκτάσεως αμυντικός τοίχος, τα οποία είχον κατασκευασθή διά την αναχαίτησιν του χειμάρρου. Όλα τα ανωτέρω έργα κατεσκευάσθησαν και πάλιν διά του προγράμματος «Πρόνοια – Εργασία», πλην του αμυντικού τείχους και των οικιών (...). Επίσης θα πρέπει να σταλή εις Συκούριον ένας εκσκαφεύς διά την εκβάθυνσιν της κοίτης του χειμάρρου, εκτάσεως 500 μόνον μέτρων, από της θέσεως του Αγίου Αντωνίου μέχρι της οικίας Β. Μανίκα (…).
Ο κ. Νομάρχης τον οποίον οι κάτοικοι Συκουρίου και ιδιαιτέρως οι εργάται της κωμοπόλεως και της περιοχής, ευχαριστούν διά το επιδεικνυόμενον υπ’ αυτού ενδιαφέρον, πρέπει να επιληφθή του ζητήματος. Οι κάτοικοι Συκουρίου επιδεικνύουν ενδιαφέρον διά τα εκτελούμενα έργα εις την περιοχήν των. Ως παράδειγμα δύναται να αναφερθή η κατασκευή του δρόμου Συκουρίου – Σπηλιάς, όστις κατασκευάζεται διά κονδυλίου του προγράμματος «Πρόνοια – Εργασία» υπό των κατοίκων Συκουρίου και Σπηλιάς [1]. Εις αυτό συνετέλεσε και το μεγάλο ενδιαφέρον του Νομάρχου κ. Παπαδάκου. Κατά τελευταίαν μάλιστα επίσκεψίν των εις το Συκούριον, ο κ. Νομάρχης, ο κ. Σταθουλόπουλος ΑΔΧΘ [= Αστυνομικός Διευθυντής Χωροφυλακής Θεσσαλίας] και ο κ. Δημακόπουλος Εφέτης, εξεφράσθησαν ενθουσιωδώς διά την κατασκευήν του δρόμου τούτου υπό των κατοίκων» [2].
(συνεχίζεται)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Πριν αλλά και μετά από το τέλος του πολέμου, όλα σχεδόν τα κοινοτικά έργα κατασκευάζονταν υποχρεωτικώς από τους άρρενες ενήλικες κατοίκους. Όσοι διά διάφορους λόγους δεν προσέφεραν εργασία, ήταν υποχρεωμένοι να καταβάλλουν ημερήσια αποζημίωση στην Κοινότητα που ανήκαν.
[2]. Ελευθερία (Λάρισα), φ. 7934 (21 Μαρτίου 1951) και φ. 7935 (22 Μαρτίου 1951).
