Αμέτρητα τα χρόνια που τραβάει πίσω η ιστορία της οικογένειας Κουρέλου. Τέταρτη γενιά ο κ. Γιάννης, που διατηρεί κατάστημα με υποδήματα και παντόφλες επί της οδού Βενιζέλου. Ο προπάππους, ο παππούς και ο πατέρας του ήταν γνωστοί καροποιοί, όμως ο ίδιος δεν ακολούθησε το επάγγελμα καθώς οι εποχές είχαν αλλάξει και ο κόσμος είχε ήδη ξεκινήσει να χρησιμοποιεί ευρέως τα αυτοκίνητα. Όμως την τέχνη την έμαθε. Ήξερε από το μηδέν να κατασκευάζει και να επισκευάζει μια άμαξα. Από τους ελάχιστους που υπάρχουν ακόμη στην Ελλάδα.
Τα τελευταία χρόνια στην κυριότητά του είχαν παραμείνει δύο από αυτές. Πλήρως χειροποίητες. Από την πρώτη έως την τελευταία λεπτομέρεια. Η μία ξύλινη και περίτεχνη, με τέσσερις τροχούς, που διέθετε ξεχωριστή θέση για τον οδηγό και για τους επιβαίνοντες. Εκτός από την κατασκευή της, επιμελήθηκε και τη διακόσμησή της. Όλη ζωγραφισμένη στο χέρι, πραγματικό έργο τέχνης. Μάλιστα, πριν έναν χρόνο τη δώρισε, μαζί με μια σειρά από παλιά εργαλεία, στο Λαογραφικό Μουσείο Λάρισας, στη μνήμη του πατέρα του Νικόλαου.
Τη δεύτερη τη χρησιμοποιούσε ο ίδιος για τις βόλτες του. Παλαιότεροι ίσως τον θυμούνται να κυκλοφορεί στην περιοχή του Αλκαζάρ. «Η άμαξα αυτή που την έχω ως σήμερα, ήταν για προσωπική χρήση. Την έπαιρνα και έβγαινα έξω, ανέβαζα και κανέναν φίλο πάνω – είναι μικρή, διθέσια – και τριγυρνούσαμε. Τώρα πια σταμάτησα, εδώ και κάποια χρόνια. Έδωσα το άλογο, μου έμεινε η άμαξα, αλλά θα τη δώσω κι αυτή. Είναι πολύ καλό κομμάτι. Χειροποίητο κι αυτή, εξ ολοκλήρου. Από τις ρόδες, τη βάση, μέχρι και τα δερμάτινα καθίσματα και η κουκούλα, όλα ραμμένα στο χέρι είναι. Και διαθέτει και τρία διαφορετικά ζεύγη ρόδες». Σπάνιο κομμάτι, σε άριστη κατάσταση κατά τα λεγόμενά του, θα μπορέσει να «μοσχοπουληθεί» σε κάποιον συλλέκτη ή σε κάποιον που μπορεί να τη χρησιμοποιήσει και επαγγελματικά.
Παναγιώτα Φούντα
