Ήταν τον περασμένο Απρίλιο όταν ψηλάφισε στο στήθος της έναν μικρό όγκο. Ήταν λίγους μήνες πριν τον γάμο της, «έκλεινα την μπάντα για το πάρτι, δοκίμαζα νυφικά, τον Ιούλιο θα παντρευόμασταν. Αυτό που είχα πιάσει ήταν ευκίνητο και πονούσε – ένας κακοήθης όγκος μαστού ήξερα ότι είναι σκληρός, ακίνητος και σπάνια πονάει. Αποκλείεται να είναι κακό σκέφτηκα».
Για καλή της τύχη, η Ελένη είναι ανήσυχο πνεύμα δεν το άφησε, δεν το αμέλησε, το εντόπισε και το πρόλαβε στο πρώτο στάδιο. «Πήγα, έκανα υπέρηχο κι ενώ η εικόνα του όγκου δεν έμοιαζε με κύστη ή ινοαδένωμα, κι ενώ ο γιατρός δεν μπορούσε να το κατηγοριοποιήσει θεώρησε ότι δεν είναι κάτι επείγον για να κάνω μαστογραφία, “είσαι μόλις 27, δεν θέλω να πάρεις ακτινοβολία χωρίς λόγο” μου έλεγε, αλλά επειδή έβλεπε πόσο ανήσυχη ήμουν, μου πρότεινε να με δει ένας χειρουργός μαστού ώστε να σταματήσω να το σκέφτομαι».
Ο φόβος όμως δεν χάνεται όσο και αν πίστευε ότι θα τελειώσει γρήγορα από τις εξετάσεις για να απολαύσει στη συνέχεια το ταξίδι της στην Αθήνα. «Η χειρουργός ψηλάφισε τον όγκο, πήρε δείγμα με βελόνα, το έστειλε στο κυτταρολογικό κι έστειλε και εμένα για υπέρηχο. Νομίζω τότε ήταν η πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να φοβάμαι. Διέκρινα την αμηχανία στα μάτια του ακτινολόγου μαζί με μια υποψία οίκτου την ώρα της εξέτασης.
“Θα ζήσω;”, τον ρώτησα; Βγήκα και άρχισα να κλαίω. Η χειρότερη στιγμή της ζωής μου, εγώ και οι γονείς μου σε ένα μπλε γραφείο, απέναντί μας η χειρουργός να μας ανακοινώνει ότι τα κύτταρα ήταν καρκινικά και ότι ο όγκος έπρεπε να αφαιρεθεί αμέσως».
Οι γονείς κατέρρευσαν στο άκουσμα ότι το παιδί τους για δεύτερη φορά έπρεπε να αντιμετωπίσει τον καρκίνο. Η Ελένη «γνωρίστηκε» για πρώτη φορά με τη νόσο όταν ήταν 12 ετών, καθώς της διαγνώστηκε λέμφωμα Hodgkin’s. «Αποφάσισα να κάνω την επέμβαση όσο πιο γρήγορα γινόταν. Μέσα μου έτρεμα αλλά δεν άντεχα να υπάρχει στο κορμί μου κάτι που δυνητικά μπορούσε να με σκοτώσει. Όταν με οδήγησαν προς το χειρουργείο τότε μόνο άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο και άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Με έπνιγε ο πόνος, με έπνιγε η αδικία – αυτό το τόσο ανθρώπινο και ταυτόχρονα ανούσιο κι εσαεί αναπάντητο “γιατί σε εμένα;”. Τη μέρα που βγήκα από το χειρουργείο στο σπίτι μου είχε έρθει το νυφικό για τον γάμο».
Τα αποτελέσματα έδειξαν παρογενές διηθητικό καρκίνωμα με θετικούς ορμονικούς υποδοχείς, υψηλό δείκτη πολλαπλασιασμού και υπερέκφραση του Her2. «Έπρεπε να ξεκινήσω άμεσα χημειοθεραπείες. Μετά, για έναν χρόνο ενέσεις μονοκλωνικών αντισωμάτων και πέντε χρόνια ορμονοθεραπεία».
Η Ελένη κάθεται απέναντί μου, με χαμόγελο μου λέει ότι δεν τον άφησε να τη νικήσει, να τη ρίξει ούτε μια στιγμή. «Τη μια μέρα έκανα χημειοθεραπείες και την άλλη έβγαινα έξω με τους φίλους μου, εκεί που πόνεσα ήταν όταν έπρεπε να πάρω την απόφαση για τη μαστεκτομή. Τα τελευταία ψήγματα αυτοπεποίθησης και φιλαρέσκειας που μου είχαν απομείνει εξαφανίστηκαν τη στιγμή που είδα το στήθος μου να αντικαθίσταται από δύο ουλές. Αλλά όσο και να σε ξεφτιλίζει αυτή η αρρώστια εσύ στωικά τα υπομένεις όλα.
Και τα υπομένεις γιατί το μόνο που εν τέλει σε νοιάζει είναι να ζήσεις. Ο καρκίνος μου στέρησε και μου στερεί ακόμα. Δεν του επέτρεψα όμως όλους αυτούς τους μήνες να επέμβει και να αλλάξει τη ζωή μου όσο αυτός ήθελε. Το καλοκαίρι που πέρασε θα περίμενε κανείς ότι ήταν το χειρότερο της ζωής μου. Κι όμως, εγώ αυτό το καλοκαίρι παντρεύτηκα, ταξίδεψα, ξενύχτησα, μέθυσα, χόρεψα και γέλασα με την καρδιά μου. Μόνο πολλά μπάνια δεν έκανα, γιατί δεν επιτρέπεται η έκθεση στον ήλιο. Ναι, ο καρκίνος σε αλλάζει, αλλά ίσως να είναι και λίγο προς το καλύτερο. Εκτιμάς πράγματα που μέχρι χθες είχες για δεδομένα. Μου θυμίζει το σήμερα, αντιλαμβάνομαι ότι είμαι θνητή και μου δίνει δύναμη να κυνηγήσω τη ζωή».
Η Ελένη από την πρώτη στιγμή μίλησε ανοιχτά για τον καρκίνο. «Δεν θα το έκρυβα αν είχα κάτι άλλο», μου λέει και εξηγεί ότι «μιλώντας θα αφυπνιστούν και άλλες γυναίκες και θα ελεγχθούν, μιλώντας το ξορκίζω και στέκομαι εδώ και σου λέω ότι υπάρχει ζωή και μετά τον καρκίνο. Αν σήμερα είμαι εδώ και μπορώ να κάνω σχέδια για το μέλλον και να βλέπω το άσπρο μέσα σε αυτή την τόσο μαύρη ασθένεια είναι γιατί πρόλαβα το κακό στην αρχή του. Ο καρκίνος δεν είναι μόνο θέμα τύχης, είναι και θέμα συνέπειας και προσωπικής ευθύνης».
Η Ελένη εκτός από την «Ε» μίλησε ανοιχτά για τον καρκίνο στην εκδήλωση που πραγματοποίησε ο Σύλλογος Καρκινοπαθών Λάρισας με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου.
Της Ζωής Παρμάκη
