Και να πεις πως το έθνος εκδράμει μονάχα την 28/10; Ομοίως τιμάει το ντοβλέτι και την 25/3 παρομοίως την εργατική Πρωτομαγιά και αμέσως μετά το Πνεύμα το Άγιον και κακώς δηλαδή που δεν καθιερώσαμε και άλλες αργίες- δεν γεννήθηκε σκλάβος ο άνθρωπος, «όλη μέρα εργασία κούραση κι ορθοστασία». Δηλαδή πώς; Η μάχη στον Γρανικό δεν άξιζε αναλόγου τιμής; Και στις Θερμοπύλες, που μέχρι ταινία στο Χόλιγουντ γίνανε, τσάμπα έπεσε ο Leonidas ο παίδαρος; (Leonidas ο Λάκωνας λέμε, όχι ο Βέλγος σοκολατοποιός – διευκρινίζω διότι από ιστορία δεν πάει και πολύ καλά το πράγμα με τα σημερινά χαϊβάνια, τα βλαμμένα και αποβλακωμένα από το πολύ κινητό.
Εκδράμει μεγάλος αριθμός προνομιούχων πολιτών, διότι, οκ τιμούμε όλοι το γεγονός, αλλά σού λένε, τι να κάνουμε τώρα θα καθόμαστε όλοι μαζί να τραγουδάμε Βέμπο, να κογιονάρουμε το Μπενίτο Μουσολίνι και να ακούμε βαρετούς και γεμάτους κοινοτυπία «πανηγυρικούς» από τους δασκάλους που όρισε η υπηρεσία; Την 28η Οκτωβρίου καλά - καλά είναι αμφίβολο αν τη γιορτάζει ο Κώστας Πρέκας που έχει κάθε λόγο ως ο τελευταίος υπερασπιστής του κινηματογραφικού Ρούπελ.
Οπότε ... δημοφιλείς προορισμοί. Τι σημαίνει δημοφιλής προορισμός εν Ελλάδι, το ξέρουμε. Αράχωβα η πρώτη ...ύποπτη, εκεί που πάνε όλοι οι Αθηναίοι «Λάκηδες», Πήλιο για ρομαντικές βόλτες στις Μηλιές, ορεινή Αρκαδία για καλό κοκορέτσι, ορεινή Ναυπακτία για τους ψαγμένους. Ντάξει, παίζουν και κάτι Περτούλια, κάτι «Λίμνες Πλαστήρα», και κει καλά είναι, αλλά για τους δευτερότριτους, ή τους ξεχασμένους της τελευταίας στιγμής. Και πολλοί άλλοι. Βάρα μία στο Google στο λήμμα «Φθινοπωρινές αποδράσεις» και θα σε βγάλει καμιά δεκαριά ακόμη προτάσεις – φράγκα να ’χεις και ...καλή παρέα.
Ιδού λοιπόν οι δύο παράμετροι του προβλήματος. Πρώτον η καλή παρέα. Διότι, ως έλεγε κι ένας φίλος μου τα ωραία εκείνα χρόνια του Χρηματιστηρίου και των Limit up όταν φλέρταρε με καμιά μικρούλα και νοστιμούλα, «κοίτα, μωρό, φράγκα έχουμε, παρέα να τα φάμε θέλουμε...».
Κι όταν μιλάμε για «παρέα» στους δημοφιλείς προορισμούς εννοούμε βέβαια το ...«μωρό». Διότι με ποιον να πας ρε παιδάκι μου στα Ζαγοροχώρια παραδείγματος χάριν; Με τον Θανάση τον κουμπάρο και τη Λίτσα που δεν πάει πουθενά άμα δεν κουβαλήσει και τα «μούλικα» να σού ...πρήζουν ...ό,τι πρήζεται τέλος πάντων; Ο μον Ντιέ, ζαμαί. Μην το κουνάς ντιπ, κάτσε κει που είσαι, κλείσε μετά την παρέλαση και τραπέζι σε ταβέρνα στη Φαλάνη που έχει και νοστιμότατα παϊδάκια και μην μου ζαλίζεις το κεφάλι ρε Λίτσα, αρκετά ζαλίστηκα απ’ τα τσίπουρα. Ο δημοφιλής προορισμός αγάπες μου θέλει αίσθημα, θέλει τρυφερότητα, θέλει έρωτα και ρομαντζάδα. Να περπατάς χεράκι – χεράκι σε γραφικά καλντερίμια, ανάμεσα σε πεσμένα φύλλα, και παλιά χορταριασμένα αρχοντικά πριν καταλήξεις βραδάκι στο «πέτρινο» (επιδοτηθέν από το ΕΣΠΑ) ξενοδοχείο του «δημοφιλούς προορισμού», όπου θα ανάψεις το τζάκι, θα πιεις τις κρασάρες σου – τα υπόλοιπα επαφίονται στη φαντασία υμών και αποσιωπούνται ως «ακατάλληλα δι’ ανηλίκους». (Παρεμπιπτόντως, οι σημερινοί ανήλικοι ξέρουν και έχουν δει περισσότερα από τους «μεγάλους», αλλά ας μην ανοίξουμε και αυτό το κεφάλαιο).
Και ας περάσουμε τώρα αγαπητοί μου εις το δεύτερο σκέλος του υπό μελέτη προβλήματος των «δημοφιλών προορισμών», που είναι το οικονομικόν.
- Αγάπηηηη, μού λέει η Κλαίρη (άμα ακούς το «αγάπηηηη» αίφνης από την κυρά, «φ’λάξου» ως έλεγε και ο πάππος μου. Λάβε στάση άμυνας, διότι ακολουθεί το αίτημα:
- Αγάππηηηη εμείς τι θα κάνουμε το τριήμερο; (νατο, το’ πε).
Ο σωστός τρόπος αντιμετώπισης της εκτάκτου αυτής καταστάσεως είναι η επίθεση. Κατά μέτωπον, όπως χτύπησε ο Στρατηγός Χαράλαμπος Κατσιμήτρος τους Ιταλούς στο Καλπάκι. Στον σταυρό. Την αρχίζεις στις «γρήγορες», διότι έτσι και αρχίσεις διαπραγματεύσεις, τα «σου» και τα «μου», ούτε που θα καταλάβεις αδερφάκι μου πώς θα καταλήξεις στους Δελφούς με τον Θανάση, τη Λίτσα (και τα «μούλικα» of course που όλο και γκρινιάζουν και που δεν τα χορταίνεις φαΐ, παγωτά και γλειφιτζούρια). Γι’ αυτό το ξεκόβεις μαχαίρι:
- Τρελή είσαι μωρή; Έχεις δει στο Booking πόσο πάει να κλείσεις δωμάτιο αυτές τις μέρες; Γιατί με πέρασες για κανέναν γιατρό απ’ αυτούς τους μάγκες που συνταγογραφούν αβέρτα και μετά τους κάνει ρόμπα ο Άδωνις στα κανάλια; Τι είμαι κάνας μηχανικός αυτοκινήτων, να κόβω τρακοσάρια και τετρακοσάρια με το κεφάλι, όλα μαύρα, κατάμαυρα; Ή μήπως έχω καμιά Εταιρεία από αυτές τις αεριτζίδικες, και καλά διαχείριση κεφαλαίων, και καλά προγράμματα ευρωπαϊκά που κονομάνε; Πού να πάω ρε ο Καραμήτρος; Πού να παρκάρω εγώ το Renault εικοσαετίας δίπλα στα Volvo τα τζιπ και τα Tesla τα ηλεκτρικά, που σού μοστράρει ο άλλος, ο ντεμέκ οικολόγος που το ’χει πάρει με leasing το λαμόγιο. Με χίλια πεντακόσια τον μήνα πας να κάνεις τον μάγκα στην Αράχωβα; Δεν πας. Έχεις πάει σούπερ μάρκετ να δεις πόσο πήγε το λάδι, οι ντομάτες και τα μπρόκολα; Και (την) ...καθαρίζεις.
Οι δημοφιλείς προορισμοί στις μεγάλες αργίες είναι, για όλους εμάς, κάτι σαν τα Κύθηρα, «ποτέ δεν θα τους βρούμε». Μισθωτοί και συνταξιούχοι που με αγωνία παρακολουθούν την τιμή της κιλοβατόρας και ψάχνουν στα φυλλάδια των σούπερ μάρκετ τις φτηνότερες προσφορές σε «προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας» θα μένουν εδώ, να τιμούν εκόντες άκοντες τους ήρωες. Να κρεμούν ακόμη τη γαλανόλευκη στο μπαλκόνι και να παρακολουθούν την παρέλαση από την τηλεόραση, Άλλοι πάλι, στριμωγμένοι κάπου στην οδό Κύπρου, κοντά στην εξέδρα των επισήμων, θα πηγαίνουν να καμαρώσουν παιδιά και εγγόνια που παρελάζουν με το σχολείο, δηλαδή την ...επόμενη, πιθανότατα, γενιά μισθωτών και συνταξιούχων που θα περάσει κι αυτή μια ζωή με τα ίδια «αχ» και «βαχ». Και που σαν χρειαστεί, -μακάρι όχι!- θα τρέξουν πρώτοι στα βουνά. Όχι για ρομαντζάδες και έρωτες, βέβαια, μα με το όπλο στο χέρι ...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛEΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
