Στις περισσότερες οικογένειες τίθεται το ερώτημα «γιαγιά στον ρόλο νταντάς ή παιδικός σταθμός» από νωρίς. Οι ειδικοί αναπτύσσουν τα υπέρ και τα κατά της κάθε επιλογής, υποστηρίζουν ότι πρέπει να υπάρχουν κανόνες και ξεκαθαρίζουν ότι δεν είναι υποχρέωση των παππούδων το μεγάλωμα των παιδιών.
Μια μητέρα θα ήταν πολύ πιο ήσυχη γνωρίζοντας ότι το παιδί της είναι με τη γιαγιά του, από την άλλη όμως οι περισσότεροι παππούδες θα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να μη χαλάσουν κανένα χατίρι στο εγγόνι τους. «Καταρχάς αξίζει να αναφέρουμε τα σημαντικά και αμφίδρομα οφέλη που υπάρχουν στο δίπολο παππούδες - εγγόνια. Οι παππούδες βιώνουν αισθήματα πληρότητας και ευχαρίστησης από τη συναναστροφή με τα εγγόνια τους, τη στιγμή που τα παιδιά νιώθουν ασφάλεια αλλά και παιχνίδι και διασκέδαση με τους παππούδες τους», σημειώνει η Δήμητρα Παπαστεργίου ψυχολόγος MSc Υπ. Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
ΠΑΙΔΙΚΟΣ Ή ΓΙΑΓΙΑ;
Οι ειδικοί τονίζουν ότι είναι θέμα οικονομικής δυνατότητας της κάθε οικογένειας η επιλογή της γιαγιάς ή του παιδικού σταθμού, εφόσον υπάρχουν και οι δύο επιλογές. Από τη μια το παιδί είναι με ένα αγαπημένο του πρόσωπο από την άλλη όμως κοινωνικοποιείται πιο γρήγορα στον παιδικό σταθμό. «Στο ερώτημα παιδικός σταθμός ή γιαγιά-νταντά δεν υπάρχει γενίκευση καθώς είναι καθαρά θέμα του οικογενειακού προγραμματισμού και της οικονομικής δυνατότητας της οικογένειας τι μπορεί να υποστηρίξει. Τα θετικά της συμμετοχής της γιαγιάς ως νταντά του παιδιού είναι σαφώς το γεγονός ότι το παιδί βρίσκεται στο σπίτι, μακριά από εστίες μικροβίων -μόνιμο άγχος των γονέων- με ένα άτομο που το αγαπά και απολαμβάνει την απεριόριστη προσοχή και φροντίδα. Από την άλλη πλευρά η παρακολούθηση στο πρόγραμμα του παιδικού σταθμού επιφέρει πιο σύντομη κοινωνικοποίηση λόγω της ύπαρξης των άλλων παιδιών και η επαφή με διαφορετικά ερεθίσματα οδηγεί σε πιο γρήγορη γνωστική και γλωσσική ανάπτυξη. Σε κάθε περίπτωση, η οικογένεια γνωρίζοντας τις ιδιαιτερότητες του παιδιού της και την οικονομική της κατάσταση, καθώς οι θέσεις σε βρεφονηπιακούς σταθμούς είναι πιο περιορισμένες, θα κρίνει αυτό που της ταιριάζει», σημειώνει η ψυχολόγος.
ΚΑΝΟΝΕΣ
Οι παππούδες είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της οικογένειας και συμμετέχουν με τον τρόπο τους στην ανατροφή των παιδιών. Ωστόσο, οι ρόλοι μέσα στην οικογένεια πρέπει να είναι ξεκάθαροι και θα πρέπει να υπάρχουν όρια. Έτσι, ώστε και η ανατροφή του παιδιού να ακολουθεί τους κανόνες των γονέων αλλά και για να αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις. Όπως αναφέρει η κ. Παπαστεργίου «στις περιπτώσεις που οι παππούδες έχουν ενεργή συμμετοχή στην ανατροφή του εγγονιού τους, αυτό θα πρέπει να γίνεται με κάποιους κανόνες. Και σε αυτήν την περίπτωση η μαγική λέξη που πρέπει να θυμούνται οι εμπλεκόμενοι είναι η λέξη όρια. Πιο συγκεκριμένα, οι παππούδες θα πρέπει να θυμούνται ότι δεν είναι γονείς και ότι ουσιαστικά πρέπει να τηρούν τους κανόνες που θέτουν τα παιδιά τους, καθώς εκείνοι θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους με τις αρχές που θέλουν. Επομένως και για την εύρυθμη λειτουργία του σπιτιού θα πρέπει να υπάρχει συνέπεια στην τήρηση των κανόνων και των ορίων που έχουν θέσει οι γονείς, καθώς η μη τήρησή τους προκαλεί διατάραξη της τάξης και μακροπρόθεσμες αρνητικές συνέπειες που εκδηλώνονται στην εφηβεία» σημειώνει.
ΕΝΟΧΕΣ
Το «επάγγελμα» του παππού και της γιαγιάς είναι δύσκολο, ειδικά σήμερα που κάποιοι ακόμα εργάζονται «αξίζει να αναφερθεί και ένα βασικό ζήτημα, το οποίο από την κλινική μου εμπειρία προκαλεί αισθήματα ενοχής στους παππούδες, που δεν είναι άλλο από το πόσο υποχρεωμένοι είναι να βοηθάνε. Είναι γεγονός ότι με την αλλαγή των δεδομένων αλλά και των εποχών οι παππούδες και γιαγιάδες συχνά εργάζονται ακόμη, ως επακόλουθο της εισόδου της γυναίκας στην αγορά εργασίας. Επομένως, η εικόνα της γιαγιάς όπως την έχουμε συνηθίσει από τα δικά μας βιώματα ως μιας νοικοκυράς που δεν έχει άλλες δεσμεύσεις επαγγελματικές και είναι υποχρέωσή της να βοηθά σε ό,τι έχει σχέση με το σπίτι και τα παιδιά, είναι πλέον διαφορετική. Οι γιαγιάδες έχουν δουλειές εκτός σπιτιού για τις οποίες είναι υπεύθυνες και οι οποίες μπορεί να απορροφούν αρκετό από τον χρόνο τους. Ακόμη, μου έχει μεταφερθεί και ο φόβος ανάληψης της ευθύνης του μεγαλώματος ενός παιδιού που δεν είναι δικό τους, καθώς βρίσκουν πλέον ότι δεν έχουν τις ίδιες αντοχές για την απόλυτη ανατροφή του εγγονιού τους.
Αυτό που πρέπει να σκεφτούν όλοι οι εμπλεκόμενοι είναι σαφώς το συμφέρον του παιδιού και η ξεκάθαρη τήρηση των ορίων και των ρόλων που πρέπει να έχει ο κάθε εμπλεκόμενος στην ανατροφή του ή των παιδιών της οικογένειας, καθώς και η πάντα ευεργετική διαμόρφωση της κοινής πολιτικής από την πλευρά των γονέων που αποτελεί τη σταθερή βάση για τη διαμόρφωση ατόμων με αυτοεκτίμηση», καταλήγει η Δήμητρα Παπαστεργίου.
Της Ζωής Παρμάκη
