Χαμός το Σαββατοκύριακο στις λαρισαϊκές παραλίες και τον Πλαταμώνα. Συνωστισμός νέων, ειδικά, ανθρώπων, που συνήθως είναι ασυμπτωματικοί, αλλά ταυτόχρονα υπερ-μεταδότες του ιού. Ό,τι το χειρότερο δηλαδή.
- Και τι να κάνουμε; Να πάμε παραλία με τις μάσκες;
Δίκαιη κι αυτή η ένσταση. Κι αυτό είναι το τραγικό του πράγματος. Ότι όλοι έχουμε τα δίκαια μας κι όλοι μαζί … άδικο. Σε κάθε περίπτωση ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του και για το πώς θα προστατευθεί.
Πόλεμος
*ΚΑΝΟΝΙΚΟ πόλεμο εναντίον των ανεμβολίαστων έχει κηρύξει η Κυβέρνηση δυσχεραίνοντας τις μετακινήσεις τους. Αναμενόμενο επίσης. Η κυβέρνηση βλέπει πως ένα ακόμη λοκντάουνν θα είναι για την Ελλάδα καταστροφή, ειδικά αυτούς τους «χρυσοφόρους» μήνες του τουρισμού.
Πάντως η χαλαρότητα δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο. Κάθεσαι και βλέπεις αγώνες του «Euro» και τρομάζεις. Σαν τα τσαμπιά οι φίλαθλοι στις κερκίδες, ανταλλάσσουν τα μικρόβια τους . Και οι Κυβερνήσεις, η ΟΥΕΦΑ, όλοι γενικά οι αρμόδιοι κάθονται και τους κοιτούν… Σαν να μην τρέχει τίποτε! Ποια ανοσία αγέλης; Για … αγέλη σκέτη να μιλάς καλύτερα.
Μελαγχολία φιλάθλων
*ΒΛΕΠΕΙΣ όμως το «Euro» και μελαγχολείς. Όχι μόνο για το ωραίο ποδόσφαιρο που παίζουν στην Ευρώπη, ενώ εδώ πονάνε τα μάτια μας. Αλλά γιατί διαπιστώνεις πόσο έχουν ξεφύγει και προοδεύσει πολλές άλλες χώρες. Γηπεδάρες, ωραίες εγκαταστάσεις, ωραία ατμόσφαιρα, παρουσία φιλάθλων και των δύο ομάδων, πολιτισμός. Εδώ; Το απόλυτο τίποτα. Ένα γερασμένο «Ολυμπιακό Στάδιο», ένα «Καραϊσκάκη» και …τέλος. Η Ελλάδα δεν έχει γήπεδα. Της ΑΕΚ (με κρατικά λεφτά) ακόμη γίνεται, του Παναθηναϊκού συζητάμε καμιά εικοσαετία πού θα γίνει γιατί δεν τα βρίσκουν τα συμφέροντα. Μην πούμε για τη Λάρισα όπου το «AEL FC Arena» αραχνιάζει, ενώ εσχάτως ο Κούγιας ανακάλυψε τη χαμένη γοητεία του … «Αλκαζάρ» και προσπαθεί να μας πείσει ότι αυτό λέγεται πρόοδος.
Μελαγχολία. Κάποτε αγοράζαμε διαρκείας. Τώρα γράφεσαι σε ένα συνδρομητικό κανάλι και χορταίνεις ευρωπαϊκή μπάλα. Τι μπάλα; Μπαλάρα πες καλύτερα.
Τα κεράσια
*ΓΙΑ τον Δεκέμβριο του 2023 προσδιόρισε την πλήρη αποπεράτωση του Αρχαίου μας Θεάτρου η υπουργός Πολιτισμού κα Λίνα Μενδώνη που επισκέφτηκε τη Λάρισα.
Αναμφίβολα πολύ θετικό ότι η υπουργός ασχολήθηκε προσωπικά με ένα τόσο ζωτικό για μας – αλλά και για την ίδια τη χώρα- αρχαίο μνημείο.
Αλλά έχουν εξαγγελθεί τόσες … αποπερατώσεις που στο τέλος καταντήσαμε δύσπιστοι. Κρατάμε λοιπόν μικρό καλάθι και μακάρι τα … «κεράσια» που μας έταξε η υπουργός να είναι τόσα πολλά που να μην ξέρουμε πού θα τα βάλουμε.
* * *
*ΦΥΣΙΚΑ, εξίσου μεγάλο θέμα για την πλήρη ανάδειξη του Αρχαίου Θεάτρου είναι και ο περιβάλλων χώρος. Μιλάμε για πολλά … οικοδομικά τετράγωνα που θα πρέπει να πέσουν κάποτε, ώστε το Θέατρο να φτάσει να «επικοινωνεί» οπτικά με την Κεντρική πλατεία. Αλλά αυτό είναι υπόθεση των … μελλοντικών γενεών. Δεν νομίζουμε ότι οι νυν θα προλάβουμε να ζήσουμε και να το δούμε.
Άμπωτη
*ΤΟ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΝ αρκετοί Λαρισαίοι που παραθερίζουν κάθε χρόνο στα παράλια:
Φέτος, στο μεγαλύτερο μήκος της ακτογραμμής του νομού μας η παραλία έχει μεγαλώσει καθώς η θάλασσα έχει αποτραβηχτεί. Αποτέλεσμα, να χαίρονται οι λουόμενοι πολύ μεγαλύτερο ζωτικό χώρο.
Είναι το γνωστό φαινόμενο της άμπωτης που παρατηρήθηκε από τον χειμώνα ακόμη στην ευρωπαϊκή ήπειρο και θεωρείται γενικά φυσιολογικό.
Αλλού πονάμε …
*ΚΑΛΕΣ και άξιες επαίνου οι τελευταίες επιτυχίες της Αστυνομίας με τα Γλυκά Νερά, τον κλεμμένο Πικάσο και μπράβο της.
Αλλά ο απλός πολίτης αλλού έχει το πρόβλημα. Είναι π.χ. όλες αυτές οι χιλιάδες επί χιλιάδων υποθέσεων από κλοπές και διαρρήξεις σπιτιών που καταγγέλλονται στην Αστυνομία καθημερινά και πάνε στο Αρχείο ως ανεξιχνίαστες. Εκατομμύρια η αξία της λείας που αποκομίζουν τα κυκλώματα από κλεμμένα χρυσαφικά. Περιουσίες ολόκληρες έχουν χαθεί.
Εδώ είναι η ουσία της αστυνόμευσης.
Καλή η βιτρίνα, αλλά πίσω από αυτήν τι;
Βραδυδρομεία
*ΜΑΛΛΟΝ πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Τα ΕΛΤΑ που ξέραμε δεν υπάρχουν πια.
Συμπολίτης έστειλε ταχυδρομικώς προσκλητήρια γάμου σε διάφορους φίλους του εντός νομού.
Δέκα ημέρες μετά, διαπίστωσε ότι τα προσκλητήρια δεν είχαν φτάσει ακόμη. Για την απόσταση Λάρισας- Ελασσόνας μιλάμε!
Οπότε, τα προσκλητήρια της … βάφτισης, σκέφτεται σοβαρά να ξεκινήσει να τα μοιράζει με … τα πόδια. Πιο γρήγορα θα φτάσουν!
Οχυρά
*ΠΑΡΑ τον ηλεκτρονικό εκσυγχρονισμό του Κράτους από τον Πιερακάκη, μερικά οχυρά δεν πέφτουν εύκολα.
Για παράδειγμα η Εκκλησία. Μπορεί λ.χ. να εκδίδεις παράβολο ηλεκτρονικά για πάρα πολλές δουλειές που έχεις να κάνεις με το Δημόσιο, δεν μπορείς ωστόσο να εκδώσεις ηλεκτρονικά παράβολο για την άδεια γάμου. Οι μελλόνυμφοι υποχρεούνται – μεσούντος κορονοϊού- να πάνε στην Εφορία. Τόσο δύσκολο είναι να το αλλάξουν;
Εξυπηρέτηση
*ΣΧΕΤΙΚΟ κι αυτό. Τα σχολεία το καλοκαίρι μένουν ανοιχτά μία ημέρα την εβδομάδα (στη Λάρισα κάθε Τρίτη) προκειμένου να εξυπηρετούν συμπολίτες που συνήθως αναζητούν σχολικά έγγραφα παλαιοτέρων ετών (π.χ. αντίγραφα Απολυτηρίων τίτλων κλπ).
Πλέον, τέτοιου είδους έγγραφα, από το σχολικό έτος 2015-16 και μετά τα βρίσκει κανείς και στο gov.gr.
Με πέντε κλικ στην κυριολεξία. Και έτσι η ζωή γίνεται απλούστερη. Σκεφτείτε ότι κάποτε υπήρχαν άνθρωποι που ταξίδευαν στις ιδιαίτερες πατρίδες τους κατακαλόκαιρο για να πάρουν τέτοιου είδους έγγραφα.
Περί φόρων
*ΚΑΛΑ μαντάτα από τα φετινά εκκαθαριστικά καθώς η Εφορία ανακοίνωσε ότι επτά στους δέκα πολίτες ή δεν πληρώνουν φέτος φόρο ή λαμβάνουν επιστροφή.
Το θέμα βέβαια είναι αυτή η μείωση φόρων να γίνει μια μόνιμη πρακτική κι όχι μόνο για τα χρόνια της πανδημίας. Οι Έλληνες, εξαιτίας των Μνημονίων και μόνο πληρώνουν υπερβολικά αυξημένους φόρους σε σχέση με τον μέσο ευρωπαϊκό όρο. Καιρός για ανάσες που θα δώσουν ανάσα και στη λεγόμενη πραγματική οικονομία.
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ
Ου μπλέξεις...
Τελικά στη ζωή «την πατάς» όταν είσαι χαλαρός. Κι εγώ παραήμουν χαλαρός κείνο το μεσημεράκι στην Ανθίμου Γαζή. Ακινητοποιημένος λόγω κίνησης, άκουγα στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου χαζοχαρούμενα σχόλια ραδιοφωνικών παραγωγών για τον επελαύνοντα καύσωνα των 43 βαθμών και ζεσταινόμουν ακόμη περισσότερο. Οπότε, το γύρισα σε μουσική. Αλλά δεν έμελλε να τη χαρώ. Γκαααπ.
Κάτι σαν κρότος, η καμπίνα του αυτοκινήτου σείστηκε ολόκληρη, τραντάχτηκε, κι εγώ – που για πολύ λίγο είχα βγάλει τη ζώνη – έγινα ένα με το τιμόνι και το παρμπρίζ.
Σαστισμένος, κατέβηκα για τον σχετικό καβγά που οφείλει να κάνει κάθε οδηγός που σέβεται τον εαυτό του, αλλά κι εδώ … ατύχησα, έπεσα σε έναν παλιό συμμαθητή, που ήταν ακόμη πιο σοκαρισμένος…
- Τι να σου πω ρε Μιχάλη; Πού το είχες το μυαλό;
Πού το είχε; Μα εκεί που το έχουμε οι περισσότεροι. Μιλούσε, λέει, στο κινητό με τον λογιστή του. Δυστυχώς ο χρόνος όλων μας είναι τόσο πιεσμένος που οι άνθρωποι έχουν μετατρέψει σε γραφείο ακόμη και το αυτοκίνητο την ώρα της οδήγησης. Να συνεννοηθείς για τον ΦΠΑ, για την επιστρεπτέα, για τα μειωμένα ενοίκια, δεν σου φτάνουν είκοσι πέντε ώρες το εικοσιτετράωρο.
Επόμενη φάση, να συντάξουμε το έντυπο φιλικού διακανονισμού του ατυχήματος. Μια κουβέντα είναι. Πού διάολο το έχω βάλει; Πεταμένο σε μια θήκη του αυτοκινήτου μαζί με τόσα άλλα χαρτιά, του λογιστή, της Τράπεζας, της Εφορίας, κι ακόμη πιστοποιητικά εμβολιασμού, δηλώσεις σελφ τεστ, όλα χωμένα σε ένα συρτάρι, όλα στριμωγμένα και τσαλακωμένα, σαν να θέλεις να τα απωθήσεις και να μην τα ξαναδείς στα μάτια σου – που δεν θες δηλαδή.
Το συμπληρώσαμε, μου ζήτησε συγγνώμη, «εγώ φταίω» αναγνώρισε, τι να φταις μωρέ Μιχάλη, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, στους ίδιους δρόμους κυκλοφορούμε, με τις ίδιες σκοτούρες στο κεφάλι και, ενίοτε, πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλο σαν ζαλισμένα κοτόπουλα.
Υπέγραψε ο Μιχάλης, έφυγε, κι εγώ σκεφτόμουνα πως στη ζωή συνήθως δεν τιμωρούνται αυτοί που φταίνε, αλλά οι άλλοι, τα θύματα. Τυχερός ο Μιχαλάκης. Με … κοπάνησε, την κοπάνησε και μ’ άφησε να … κοπανιέμαι για την αποκατάσταση της ζημιάς στα συνεργεία με τα «μαστόρια». Είναι σαν τον άνδρα κατά τη διαδικασία της τεκνοποίησης. Κάνει τη δουλειά και φεύγει. Η γυναίκα τραβιέται μετά με εγκυμοσύνες και τα τοιαύτα.
Ήμουνα μέσα στα νεύρα. Γιατί έπρεπε το ίδιο απόγευμα, με 43 βαθμούς υπό σκιά, να τρέχω σε ραντεβού με τον υπάλληλο της ασφαλιστικής μου εταιρείας που ήρθε να καταγράψει τη ζημιά.
Τι έφταιγα που την επομένη το μεσημέρι (ξανά με καύσωνα) έπρεπε να παρατήσω τις δουλειές μου και να συναντηθώ με τον εκτιμητή της άλλης εταιρείας, του Μιχαλάκη δηλαδή, (που κείνη την ώρα ο μπαγάσας «παίζει» και να έπινε παγωμένο φρέντο εσπρέσσο στο γραφείο του με το αιρκοντίσιον στο φουλ).
Την τρίτη ημέρα κατά τας (ασφαλιστικάς) γραφάς έπρεπε να συναντήσω τον … «πραγματογνώμονα» - έτσι μου τον ανέφεραν. Ωραίος τίτλος ε; Βαρύγδουπος. Τι δουλειά κάνεις; Πραγματογνώμονας! Το λες και γεμίζει το στόμα σου. Πώς να το κάνουμε, μερικά επαγγέλματα έχουν ιδιαίτερο πρεστίζ. Είσαι σεφ, είσαι ντιτζέι, είσαι μπόντιγκαρντ έχεις μιαν υπόληψη. Παλιά λέγαμε «γιατροί και δικηγόροι». Σήμερα οι μεν πρώτοι παρακαλάνε να τους δώσει καμιά σύμβαση ο ΕΟΠΥΥ κι οι άλλοι μπας και «τσακώσουν» καμιά χαζοϋπόθεση, τίποτε εξώδικα, τίποτε ασφαλιστικά μέτρα, ίσα που να βγαίνει μεροκάματο.
Το ραντεβού μας είναι σε ένα καροσσερί, σε περιφερειακό δρόμο έξω απ’ τη Λάρισα. Στο βάθος ο Κίσσαβος ίσα που ξεχωρίζει από τη θολούρα της πνιγηρής ατμόσφαιρας κι ο ορίζοντας κάνει τα γνωστά «νερά». Ο οποίος εμπειρογνώμονας καταφτάνει και τιμάει τον τίτλο του, ύφος βαρύ και βλοσυρό «τι έχουμε εδώ;» μου λέει και είναι σαν να με μαλώνει, ε, τι να έχουμε, «προφυλαχτήρα και πόρτα πορτ- μπαγκάζ» εγώ, «οκ, θα πληρώσει η εταιρεία το 80%, θα βάλεις εσύ το 20% της δαπάνης – μου λέει αυτός. Διότι, λέει, ο προφυλαχτήρας σου είχε ήδη μερικές αμυχές, ενώ τώρα θα στον κάνουμε καινούργιο, άρα θα επωφεληθείς.
Κάπου εκεί, ξεχνάς και ευγένειες και τη μεγαλοαστική ανατροφή σου, και αγανακτείς:
- Τι μας λέτε καλέ; Σας είπα εγώ ότι ήθελα να τον φτιάξω καινούργιο; Εγώ μπορούσα να ζήσω και με τις αμυχές και τα δικά μου γδαρσίματα, μια χαρά ήταν.
-Ναι, αλλά ο κανονισμός …. Μου κάνει ο βλοσυρός.
Τι να πεις; Στην Ελλάδα έτσι κι αλλιώς κανείς δεν δέχεται ότι μπορεί, μία στις χίλιες έστω, να έχει και άδικο. Ό,τι και να πεις, ακόμη και το πιο λογικοφανές, ο απέναντι συνήθως θα σου πει αυτά που έχει στο ξερό του το κεφάλι. Τι να πεις τώρα εσύ σε κοτζαμάν πραγματογνώμονα; Ότι ρε φίλε, δεν γίνεται και να σε χτυπάνε στα καλά καθούμενα και να τρέχεις κάνα μήνα μετά στα συνεργεία μήπως και καταφέρεις να φτιάξεις το αυτοκίνητο και να πληρώνεις κι από πάνω;
- Ναι, αλλά ο κανονισμός…
Μάλιστα. Πάντα θα υπάρχει ένας κανονισμός. Αόρατος, απρόσωπος, αλλά πανίσχυρος. Ένας κανονισμός που θα ρυθμίζει τις υποθέσεις των ανθρώπων, που δεν σηκώνει αντιρρήσεις , που κατανέμει δίκιο και άδικο κατά πώς αυτός το καταλαβαίνει και αλίμονό σου άμα τον αμφισβητήσεις. Θα σε τραβολογάει με νομικίστικα τερτίπια για καιρό. Οπότε… συμβιβάσου υπήκοε και μην λες πολλά – πολλά.
- Πες μου ρε Μπιλάρα, όχι πες μου! Έχω άδικο; ρωτάω τον φαναρτζή που θα μου έκανε τη δουλειά.
- Τι ψάχνεις να βρεις; Εδώ σε σκοτώνουν στα καλά καθούμενα και δεν βρίσκεις άκρη. Και για μια ψιλοτράκα; Ου μπλέξεις …
Σωστά… Πάλι καλά να λέμε που δεν μας σκότωσαν… Στο τέλος καταλήγεις να είσαι μέχρι και … ευτυχής. Σχεδόν έχεις ξεχάσει ότι ο ήλιος βαράει κατακέφαλα και πως η πόλη βράζει στους 43 βαθμούς …
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
