«Η πρόταση του άρεσε, αλλά τον προβλημάτισε επειδή ήταν ακόμη φοιτητής. Σκέφθηκε όμως ότι άξιζε να αποδεχθεί την τιμητική πρόσκληση, η οποία θα του πρόσφερε εφόδια για το μέλλον και τελικά τη δέχθηκε. Από την πρώτη ημέρα που ανέλαβε εργάσθηκε με ενθουσιασμό. Έγραφε το καθημερινό άρθρο, συνέχιζε σχολιάζοντας τα τοπικά γεγονότα και τελείωνε τη μέρα του στην εφημερίδα επιβλέποντας την υπόλοιπη ύλη του φύλλου. Τα βράδυ αποσύρονταν στο σπίτι όπου μελετούσε τα πανεπιστημιακά του μαθήματα. Το 1924 διαφώνησε με τον εκδότη, παραιτήθηκε και αποχώρησε από την εφημερίδα. Στο διάστημα των δύο περίπου ετών που διετέλεσε διευθυντής άφησε αγαθή μνήμη ως δημοσιογράφος και οι σχέσεις με τους πρώην συνεργάτες του παρέμειναν φιλικές» [2].
Το 1925 έλαβε το πτυχίο της Νομικής και το 1926 την άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος. Επέστρεψε στη Λάρισα όπου εγγράφθηκε ως μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου της πόλης και άρχισε να εξασκεί τη δικηγορία. Το 1935 ήταν από τους πιο αξιόλογους δικηγόρους της Λάρισας όπως τουλάχιστον εμφανίζεται στον ετήσιο κατάλογο τόσο του «Επαγγελματικού Οδηγού της Ελλάδος» όσο και στον αντίστοιχο του 1938 του Δικηγορικού Συλλόγου Λαρίσης [3]. Παράλληλα την ίδια περίοδο αρθογραφούσε τακτικά στον τοπικό Τύπο για κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα της εποχής.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου και αργότερα της κατοχής (1940-1944), δήμαρχος της Λάρισας ήταν ο Στυλιανός Αστεριάδης. Μετά από την απελευθέρωση της πόλης (23 Οκτωβρίου 1944) παύθηκε από τα καθήκοντά του από τις δυνάμεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και στη θέση του διορίστηκε ο πολιτικός μηχανικός Θεόδωρος Σακελλάριος. Η θητεία του ήταν πολύ σύντομη αφού τον διαδέχθηκε ο Γεώργιος Παπαϊωάννου. Μετά όμως από τα «Δεκεμβριανά» και τη Συμφωνία της Βάρκιζας που ακολούθησε (1945), η κυβέρνηση του Νικολάου Πλαστήρα έθεσε σε εφαρμογή τον θεσμό της Διοικούσας Επιτροπής των Δήμων και διόρισε τον Αντώνιο Σιτρά ως δήμαρχο Λαρίσης. Ο διορισμός αυτός ίσως να είχε σχέση με το γεγονός, ότι αφενός μεν, ο Αντώνιος Σιτράς ήταν οπαδός του, αφετέρου δε, ότι είχε νυμφευθεί την ανιψιά του Ιφιγένεια (θυγατέρα του Ιωάννη Πλαστήρα).
Μεταξύ των δράσεων στις οποίες προέβη μόλις ανέλαβε το αξίωμα του δημάρχου αναφέρονται οι παρακάτω: α) Σύστησε κινητό συνεργείο για την απαλοιφή όλων των συνθημάτων και επιγραφών από τους τοίχους όλων των οικιών και καταστημάτων της Λάρισας. β) Σύστησε συνεργείο κηπουρών και ανθοκόμων υπό την εποπτεία του διευθυντή της Αβερωφείου Γεωργικής Σχολής Κωνσταντίνου Κεκεμένη (†1978) για τη φύτευση ανθέων στις κεντρικές πλατείες της πόλης και την αναδάσωση του Αλκαζάρ και της γύρω περιοχής που είχε απογυμνωθεί κατά τη διάρκεια της κατοχής. Παράλληλα δημιούργησε ειδικό φυτώριο [5] και ο Κεκεμένης αναχώρησε άμεσα για την Αθήνα με σκοπό να προμηθευτεί σπόρους ανθέων που δεν υπήρχαν μέχρι τότε στη Λάρισα. γ) Κάλεσε σε σύσκεψη τους γυμνασιάρχες και τους διευθυντές των Δημοτικών Σχολείων και ζήτησε τη γνώμη τους σχετικά για τον όσο το δυνατόν μεγαλοπρεπέστατο εορτασμό της εθνικής εορτής (25η Μαρτίου). δ) Διέταξε τον καθαρισμό και τον ευπρεπισμό των οικημάτων της πρώην Διοικήσεως Χωροφυλακής και των αδελφών Καλούση, για τον στρατωνισμό των επιστρατευομένων οπλιτών της Εθνοφυλακής. ε) Συναντήθηκε με τον Βρετανό ταγματάρχη Petton και συζήτησε μαζί του το ζήτημα των προώθησης στην Αθήνα όλων των οπλιτών του ΕΛΑΣ που κατάγονταν από την πρωτεύουσα. στ) Σύστησε συνεργείο υπό την εποπτεία της Νομομηχανικής Υπηρεσίας για την επισκευή και συντήρηση των λιθόστρωτων πεζοδρομίων γύρω από την Κεντρική πλατεία (τότε Β’ Σώματος Στρατού). ζ) Σύστησε ειδικό συνεργείο για την αποκατάσταση της καθαριότητος στα καταστήματα και στους γύρω χώρους της Δημοτικής αγοράς (σημερινή πλατεία Λαού).
(Συνεχίζεται)
----------------
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Σύμφωνα με επιγραφή στον τάφο του. Διάφορα δημοσιεύματα αναφέρουν ως έτος γέννησης το 1896 αλλά και το 1897.
[2]. Νικόλαος Παπαθεοδώρου, «1922-2022: Εκατό χρόνια «Ελευθερία» - Οι πρώτοι διευθυντές της εφημερίδας», Ελευθερία (Λάρισα), 14 Δεκεμβρίου 2022.
[3]. Αριστείδης Χρ. Παπαχατζόπουλος, Συμβολή στην ιστοριογραφία του Δικηγορικού Συλλόγου Λαρίσης. Τόμος Α’ (1881-1940). Λάρισα: ΔΣΛ, σελ. 279, 281.
[4]. Η Ιφιγένεια γεννημένη το 1901, απεβίωσε στη Λάρισα το 1987 και ενταφιάστηκε στον οικογενειακό τάφο στο Παλαιό Νεκροταφείο της πόλης.
[5]. Τα φυτώρια της Γεωργικής Σχολής όπως και τα αντίστοιχα του Βόλου και του Βελεστίνου είχαν καταστραφεί παντελώς κατά τη διάρκεια της κατοχής.
