Βασίλειος Βουτσιλάς: Περιοδεία στον Αμπελώνα και στο Συκούριο το 1951 (H’ μέρος)

ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΕΣ

Η πλατεία Συκουρίου το 1910.© Αρχείο Νικολάου Παπαθεοδώρου (Λάρισα).

Από τον Αλέξανδρο Χ. Γρηγορίου

Τελειώνουμε σήμερα με τις εντυπώσεις του δημοσιογράφου της εφημερίδας «Ελευθερία» (Λάρισα) Βασιλείου Βουτσιλά, από την περιοδεία που πραγματοποίησε (Φεβρουάριος-Μάρτιος 1951), στον Αμπελώνα και στο Συκούριο.

Ο Βουτσιλάς κατέγραψε ενδιαφέρουσες στιγμές κυρίως από την κοινωνική και οικονομική ζωή των κατοίκων τους στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Στα αποσπάσματα από αυτήν την περιοδεία διατηρήσαμε την ορθογραφία του πρωτότυπου κειμένου:
[Συκούριο, Μάρτιος 1951]. «Τέλος θα πρέπει να αναφερθή εδώ και το ζήτημα της λειτουργίας ενός ταχυδρομικού γραφείου, διά του οποίου θα δύνανται να εξυπηρετούνται οι κάτοικοι Συκουρίου. Εις το Συκούριον ελειτούργη προπολεμικά ένα εξαιρετικόν ταχυδρομικόν γραφείον, ενώ τώρα αι εργασίαι του έχουν περιορισθεί εις την διεκπεραίωσιν της αλληλογραφίας. Οι κάτοικοι όμως του Συκουρίου ζητούν όπως επεκταθή η δικαιοδοσία του και εις τον τομέα των επιταγών κλπ. διά να δύνανται να εξυπηρετηθούν εκεί και να μη αναγκάζωνται να έρχωνται δι’ αυτά τα ζητήματα εις την Λάρισαν.
Οι παραγωγοί του Συκουρίου και δέκα τεσσάρων άλλων χωρίων της γύρω περιοχής και του Κισσάβου υπάγονται εις το υποκατάστημα της Αγροτικής Τραπέζης Λαρίσης, από το οποίο και εξυπηρετούνται. Η απόστασις όμως μέχρι Λαρίσης είναι αρκετή και αναγκάζωνται οι παραγωγοί, ερχόμενοι εις Λάρισαν να υποβάλωνται εις έξοδα, διότι αναγκάζονται να μείνουν διά τας εργασίας των ολόκληρον ημέραν. Διά την καλυτέραν λοιπόν εξυπηρέτησίν των δεν ζητούν παρά την ίδρυσιν ενός παραρτήματος αν όχι υποκαταστήματος της ΑΤΕ (…). Είναι ένα αίτημα που πρέπει να ληφθή σοβαρώς υπ’ όψιν υπό της ΑΤΕ η οποία πρέπει να μελετήση τον καλύτερον δυνατόν τρόπον εξυπηρετήσεως των παραγωγών της περιοχής αυτής (...).
Ο παραγωγικός κόσμος του Συκουρίου μας αναφέρει ένα άλλο ζήτημα διά την πρόοδον του οποίου εκφράζει τας ευχαριστίας του τόσον προς την κυβέρνησιν, όσον και προς τους πολιτευτάς διά το επιδεχθέν υπ’ αυτών ενδιαφέρον. Πρόκειται διά το ζήτημα της επεκτάσεως των κοινωνικών ασφαλίσεων και εις τους αγρότας. Ο αγροτικός κόσμος της περιοχής Συκουρίου είναι περισσότερον παντός άλλου ικανοποιημένος, διότι συνέβαλε και αυτός εις τούτο, διά της υποβληθείσης σχετικής προτάσεως κατά την Γενικήν Συνέλευσιν της Ενώσεως Λαρίσης την 5ην Νοεμβρίου 1950, υπό του αντιπροσώπου του κ. Περ. Αγγέλικα, ήτις πρότασις και ενεκρίθη υπό της Συνελεύσεως. Ελπίζομεν, λέγουν οι αγρόται, ότι και η Βουλή θα εγκρίνη το καταρτισθέν σχέδιον Νόμου, διά να αισθανθούν κάποιαν ανακούφισιν και οι παραγωγοί.
Η Κοινότης Συκουρίου εξ άλλου, κατά τα τελευταία χρόνια υπέστη αρκετάς ζημίας. Οι σημερινοί πόροι αυτής περιορίζονται εις μικροέσοδα τα οποία λαμβάνει εκ της ενοικιάσεως ενός λειβαδίου και τινών άλλων πόρων. Επειδή όμως το ενοίκιον του λειβαδίου καταβάλλεται υπό των μισθωτών βάσει του ισχύοντος ενοικιοστασίου, ζητείται να αυξηθή το μίσθωμα των βοσκών διά να δυνηθή και η Κοινότης να φτιάξη ωρισμένα έργα τα οποία επιβάλλεται να γίνουν. Προ του πολέμου οι μισθωταί επλήρωναν διά μίαν χειμερινήν περίοδον 130.000 δραχμάς, ενώ σήμερα πληρώνουν μόνον επτά εκατομμύρια. Ήδη οι μισθωταί αυξάνουν τας περιουσίας των εις βάρος της Κοινότητος και τα κοινωφελή έργα που πρέπει να γίνουν εις το Συκούριον δεν γίνονται διότι δεν υπάρχουν χρήματα.
Θα τελειώσωμεν σήμερον τα σημειώματά μας διά τας ανάγκας του Συκουρίου, αναφέροντες τελευταίον το ζήτημα της δημοσίας οδού Λαρίσης-Θεσσαλονίκης. Προ πενταμήνου περίπου επιτροπή εκ Συκουρίου είχε μεταβή εις Αθήνας, όπου επεσκέφθη τον υπουργόν Δημοσίων Έργων κ. Ζέρβαν [1] κι’ εζήτησε παρ’ αυτού την κατασκευήν της εθνικής οδού προς Θεσσαλονίκην. Τότε ο κ. Ζέρβας είχεν υποσχεθή εις την επιτροπήν ότι θα κατεσκευάζετο αύτη. Πράγματι ήρχισεν η προεργασία, αλλά παραδόξως η εκτέλεσις του έργου εματαιώθη. Ήδη οι κάτοικοι Συκουρίου και δέκα έξ άλλων χωρίων ζητούν την επανεξέτασιν του ζωτικού αυτού ζητήματος. Η Θεσσαλονίκη θα είναι περισσότερον ευκολοπλησίαστος από την περιοχήν αυτήν και θα εξυπηρετούνται καλύτερον οι κάτοικοί της εάν γίνη ο δρόμος Λαρίσης-Θεσσαλονίκης, διερχόμενος εκ Συκουρίου. Εκτός του ότι θα εξυπηρετήση και αυτήν την Λάρισαν θα διευκολύνη και τους κατοίκους των χωρίων Ομορφοχωρίου, Νέσσωνος, Τόϊβασι, Όσσης, Πουρνάρ, Σπηλιάς, Ελάτειας, Ευαγγελισμού, Τεμπών, Αμπελακίων, Ομολίου, Στομίου, Καρύτσης, Γόννων, Ραψάνης και Πυργετού.
Η οδός αύτη θα πρέπει να γίνη το ταχύτερον. Η ληφθείσα τελευταίως απόφασις περί μη εκτελέσεώς της είναι ανάγκη να παραμερισθή και να ληφθή μία νέα τοιαύτη, διά της οποίας να αποφασίζεται η κατασκευή της διά να εξυπηρετηθούν και οι κάτοικοι των χωρίων του Κισσάβου εις την διάθεσιν της παραγωγής των εις μεγαλυτέρας αγοράς και εις τα άλλα ζητήματα που τους απασχολούν» [2].
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Πρόκειται για τον στρατιωτικό και ιδρυτή του ΕΔΕΣ Ναπολέοντα Ζέρβα (1891-1957) ο οποίος πολιτεύτηκε μεταπολεμικά. Στην Κυβέρνηση Δημητρίου Μαξίμου διετέλεσε υπουργός Δημοσίας Τάξεως, ενώ στην αντίστοιχη του Σοφοκλή Βενιζέλου, υπουργός Δημοσίων Έργων.
[2]. Ελευθερία (Λάρισα), φ. 7938 (25 Μαρτίου 1951) και φ. 7940 (28 Μαρτίου 1951).