Μετά από το τέλος των εγκυκλίων μαθημάτων στη Λάρισα, εγγράφθηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ’ όπου έλαβε το δίπλωμά του (αριθμός 12292/3306) στις 22 Ιουνίου 1926. Όπως αναφέρει ο Νικόλαος Δεσιμόνας, την ίδια ημερομηνία φέρεται ότι απέκτησε και την άδεια ασκήσεως του ιατρικού επαγγέλματος [1]. Γνώστης της Γαλλικής γλώσσας, ευθύς αμέσως πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι με ειδίκευση στην παθολογία και στην οφθαλμολογία. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, διορίστηκε αρχικά ως αγροτικός ιατρός στο χωριό Ζάππειο στο οποίο παρέμεινε επί 18 μήνες, ενώ μετά από το πέρας της θητείας του (1930), εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Λάρισα και εγγράφθηκε ως μέλος στον Ιατρικό Σύλλογο της πόλης. Περισσότερα για την επαγγελματική του σταδιοδρομία, αντλούμε από την διδακτορική διατριβή του Νικολάου Δεσιμόνα που βασίστηκε στα δελτία (μητρώα) του Ιατρικού Συλλόγου Λαρίσης.
«Εγκαταστάθηκε στην πόλη της Λάρισας προς εργασία τον Οκτώβριο του έτους 1930 και ενεγράφη στον οικείο ιατρικό σύλλογο. Ο σύλλογος αυτός είναι και ο μόνος ιατρικός σύλλογος, στον οποίο ο γιατρός υπήρξε μέλος, όπως δηλώνεται στο μητρώο του συλλόγου. Ασφαλίστηκε στο Τ.Σ.Α.Υ., λαμβάνοντας τον αριθμό μητρώου 3833. Στο προαναφερθέν μητρώο του ιατρικού συλλόγου δηλώνει, προφανώς ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Περιφάνης, ότι από το έτος 1930, που εγκαταστάθηκε προς εργασία στην πόλη της Λάρισας, ασκεί την ιατρική ως οφθαλμίατρος. Παρά τη δήλωση αυτή, το ίδιο μητρώο αναφέρει ότι ο γιατρός απέκτησε επισήμως την ειδικότητα της Οφθαλμολογίας την 24η Ιανουαρίου του1940. Η ειδικότητα ελήφθη με απόφαση, όπως αναγράφεται, της Επιτροπής Ειδικοτήτων του Υπουργείου Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως, η οποία είχε αριθμό πρωτοκόλλου 27239» [2].
Κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου και ειδικά μετά από το 1932 ο Κωνσταντίνος Περιφάνης εργάστηκε ως οφθαλμίατρος στην νεόδμητη τότε Πολυκλινική του χειρούργου-μαιευτήρα (και μετέπειτα βουλευτή) Νικολάου Ράπτη επί της οδού Παπακυριαζή. Εκτός από τον αυτόν, η κλινική στελεχώθηκε αρχικά από τους ιατρούς: Ν. Φλώρο (παθολόγο), Β. Τουφεξή (παιδίατρο), Χ. Ταμπασούλη (παιδίατρο) και Κ. Τάχα (νευρολόγο-ψυχίατρο), ενώ στη συνέχεια συνεργάσθηκαν και άλλοι ιατροί [3]. Παράλληλα ο ίδιος διατηρούσε και ιατρείο επί της οδού Πατρόκλου.
Τον Δεκέμβριο του 1944 ο Κωνσταντίνος Περιφάνης δέχθηκε απειλές για τη ζωή του και κατέφυγε για λόγους ασφαλείας στον Βόλο. Στις αρχές Φεβρουαρίου του 1945, ένας ξαφνικός πόνος στο στομάχι τον οδήγησε στο νοσοκομείο της πόλης. Σύμφωνα με τις εξετάσεις και τις πρώτες γνωματεύσεις των ιατρών, η αρρώστια του ήταν άγνωστη σχεδόν στην ελληνική επικράτεια. Στην διεθνή βιβλιογραφία είχαν καταγραφεί μέχρι τότε, δέκα μόνον ανάλογα περιστατικά. Ο Περιφάνης εισήχθη εσπευσμένα στο χειρουργείο όπου πραγματοποιήθηκε επέμβαση από ομάδα Ελλήνων χειρούργων του Βόλου. Την επέμβαση παρακολούθησαν και Βρετανοί στρατιωτικοί ιατροί, που βρισκόταν την περίοδο εκείνη στον Βόλο. Δυστυχώς όμως ο Λαρισαίος οφθαλμίατρος δεν τα κατάφερε. Απεβίωσε κατά τη διάρκεια του χειρουργείου.
Η είδηση του θανάτου του βύθισε την οικογένειά του, τους συγγενείς και τους φίλους του σε θλίψη. Η κηδεία του τελέστηκε στον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου στη Λάρισα, παρουσία όλης της Ιατρικής Κοινότητας και πλήθος κόσμου. Τραγική φιγούρα η χήρα μητέρα του Παρασκευή, η σύζυγός του Τερψιθέα (θυγατέρα του Αντωνίου και της Μαρίας Κολέτσου), οι γονείς της, τα παιδιά του Αλέξανδρος και Ιωάννα, καθώς και τα αδέλφια του: Κερασίνα Ι. Παπακωνσταντίνου, Βασίλειος και Ελένη Β. Περιφάνη, Γεώργιος και Άννα Κουμιώτου, Ιωάννης, Γεώργιος, Δημήτριος και Βέττα Αν. Κολέτσου [4].
«Ποιος υπήρξεν ο Οφθαλμίατρος Κώστας Περιφάνης; Το γνωρίζουν όλοι. Ο ευγενέστερος, ο σεμνότερος και ο αγαπητότερος επιστήμων της πόλεώς μας. Ως άνθρωπος διεκρίνετο διά το ήθος και τους πολιτισμένους του τρόπους. Ως επιστήμων ήτο άριστος και μοναδικός εις την ειδικότητά του εν Λαρίση. Οι πελάται του θα τον ενθυμούνται πάντοτε, διότι ουδέποτε ήτο απέναντί των σκληρός. Πάντα στάθηκε σαν στοργικός πατέρας προς τους αρρώστους του, είναι δε άπειροι εκείνοι οι οποίοι χρεωστούν εις αυτόν το φως (…). Η πόλις με την απώλεια του ιατρού Κώστα Περιφάνη, έχασε έναν μοναδικό επιστήμονα και έναν εξαίρετον πολίτην της» [5].
Δύο χρόνια μετά από τον θάνατό του, το ιατρείο που διατηρούσε επί της οδού Πατρόκλου 13, ενοικιάστηκε στον οφθαλμίατρο Κωνσταντίνο Δρακονταειδή [6].
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Νικόλαος Α. Δεσιμόνας, Η άσκηση της Ιατρικής και οι γιατροί στον θεσσαλικό χώρο (1881-1940). Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Σχολή Επιστημών Υγείας, Τμήμα Ιατρικής (διδακτορική διατριβή), Λάρισα 2017, σ. 474-475.
[2]. Νικόλαος Α. Δεσιμόνας, σ. 474-475.
[3]. Νικόλαος Παπαθεοδώρου, «Πολυκλινική Νικολάου Ράπτου», Ελευθερία (Λάρισα), 6 Φεβρουαρίου 2022.
[4]. Ελευθερία (Λάρισα), φ. 6191 (17 Μαρτίου 1945).
[5]. Γ., «Νεκρολογία», Ελευθερία (Λάρισα), φ. 6183 (8 Μαρτίου 1945).
[6]. Θεσσαλικά Νέα (Λάρισα), φ. 278 (28 Οκτωβρίου 1947).
