Ο δρόμος τους οδηγεί στους ιερούς χώρους της θρησκευτικής τους πίστης με αποτέλεσμα τα τελευταία χρόνια, να μειώνεται σταδιακά ο μέσος όρος ηλικίας των ατόμων που κάθονται στα στασίδια και προσεύχονται…
Οι δύσκολες οικονομικές συνθήκες μας έφεραν πιο κοντά στην πίστη;
Οι νέες γενιές πιστεύουν περισσότερο; Τι άλλαξε;
«Οι νέοι άνθρωποι σήμερα έχουν ανάγκη να επαναπροσδιορίσουν τον εαυτό τους και τον κόσμο, να δώσουν άλλες προοπτικές στο γκρίζο τοπίο της καθημερινότητας και να βρουν νέους τρόπους να εκφράζονται και να ανήκουν.
Οι νέοι πιστεύουν, αλλά πιστεύουν αλλιώς, διαφορετικά από τις προκαταλήψεις και τις ιδεοληψίες των προηγούμενων γενεών», απαντά ο κ. Γιώργος Γιαννούσης ψυχοθεραπευτής, οικογενειακός θεραπευτής και υποστηρίζει ότι είναι πιθανό το ενδεχόμενο: «Οι νέοι δεδομένου πως βρίσκονται στα πρόθυρα συλλογικής νεύρωσης, να επιδιώκουν μια επανένωση με τις παραδοσιακές αξίες και με τους θεσμούς που τους αντιπροσωπεύουν (οικογένεια, εκκλησία, κλπ)».
Ο κ. Γιαννούσης μιλώντας στην «Ε», για την ψυχολογία των νέων ανθρώπων σήμερα και το πώς μπορεί να λειτουργεί σε αυτή η θρησκευτική πίστη, αναφέρει: «Η νέα γενιά βρέθηκε ανερμάτιστη μπροστά σε ένα πολιτισμικό, κοινωνικό και οικονομικό αδιέξοδο και όντας απογυμνωμένη από την κουλτούρα της κατανάλωσης, όπου είχε θεοποιηθεί το χρήμα, άρχισε να αναζητά νέους δρόμους για να ορίσει το στίγμα της και να αναπτύξει τη δημιουργικότητά της.
Επομένως θα έλεγα πως μέσα στη σημερινή αβεβαιότητα η πίστη μπορεί να αποτελεί μια σταθερά, η οποία εμπνέεται από τη βεβαιότητα πως ό,τι και να πιστεύεις το σημαντικό είναι να είσαι αυθεντικός (σε αντίθεση με τον δογματισμό και την υποκρισία).
Οι νέοι δηλαδή πιστεύουν, αλλά πιστεύουν αλλιώς, διαφορετικά από τις προκαταλήψεις και τις ιδεοληψίες των προηγούμενων γενεών.
Ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις μας, τα κείμενα όλων των θρησκειών, μπορούν να γίνουν πηγή γνώσης και αναστοχασμού. Πολλοί νέοι λοιπόν αντλούν από τη θρησκεία – κι όχι κατ’ ανάγκη από την Εκκλησία- δηλαδή μέσα από μία ψυχολογική και όχι θεολογική σκοπιά, τα μέσα εκείνα που μπορεί να τους ωφελήσουν στην τακτοποίηση των εσωτερικών τους ανησυχιών και στην προσέγγιση της έννοιας της αγάπης.
Ο κάθε άνθρωπος εξάλλου πιστεύει σε κάτι, είτε αυτό είναι μια μαγική ή υπερβατική σκέψη, είτε εντάσσεται στο πλαίσιο των θρησκειών (Πολυθεϊστικές ή Μονοθεϊστικές), είτε στον Ορθό λόγο και την επιστήμη, η οποία συνιστά τα όρια της σύγχρονης αθεΐας.
Οι θρησκείες κατέχουν ή εκφράζουν κάποιες μεγάλες αλήθειες. Μπορεί κατά τις απόψεις κάποιων να τις κατέχουν με μια απολυτότητα, είναι όμως ένας δρόμος προς την αλήθεια. Τα κείμενα τους έχουν τεράστια αξία και υπαρξιακό μέγεθος.
Λόγω των ημερών θα μπορούσα να προσθέσω πως οι συμβολικές διαστάσεις του θείου δράματος και η κατανυκτική ατμόσφαιρα της εορταστικής περιόδου του Πάσχα, μας καλεί να εσωστρεφούμε, να ορίσουμε τις προσωπικές μας συντεταγμένες και να απαντήσουμε στο ερώτημα: «Πού ανήκω».
Ένα ερώτημα που κάνουμε στους εαυτούς μας και τους άλλους, όταν ρωτάμε πού θα κάνουμε Πάσχα.
Η πίστη ελευθερώνει, επουλώνει πληγές και καταλύει τη μοναξιά. Υπάρχουν βέβαια και άλλοι δρόμοι νοηματοδότησης της ανθρώπινης ύπαρξης εκτός της θρησκείας (επιστήμη, κοινωνία). Κοινός παρανομαστής όλων οφείλει να είναι η προσπάθεια συνάντησης του καθενός μας με τον εαυτό του, η πορεία δηλαδή αυτοπραγμάτωσης».
ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
«Οι νέοι στέκονται μεν περισσότερο κριτικά απέναντι στις κοσμικές θέσεις της Εκκλησίας, αλλά ταυτόχρονα αποδέχονται και συμμετέχουν σε δομές και δοξασίες της ελληνορθόδοξης παράδοσης (π.χ. τελετές γάμου και βάπτισης) και εντρυφούν περισσότερο στην ουσία της θρησκείας.
Η στροφή αυτή των νέων ενισχύεται και από μια άλλη ισχυρή παραδοχή πως η οικογένεια αποτελεί για τους σημερινούς νέους τον κατεξοχήν κοινωνικό θεσμό που μοιάζει να είναι το καταφύγιο που προστατεύει από τους κινδύνους της οικονομίας και τις διακινδυνεύσεις της παγκοσμιοποίησης», αναφέρει ο κ. Γιαννούσης και καταλήγει: «Αυτό που πιστεύω είναι πως ανεξάρτητα από τη θρησκεία που πρεσβεύει ο καθένας και το πόσο συμμετέχουμε στα τελετουργικά της, η Ανάσταση είναι πάντα ένα ισχυρό σύμβολο που έχει να κάνει με την ανάγκη μας να επιβιώσουμε και να εξελιχθούμε.
Συμβολίζει τον άνθρωπο που μπορεί να περνά δύσκολα, να έχει χάσει ανθρώπους, πράγματα, ακόμη και τον εαυτό του, αλλά καταφέρνει μέσα από αυτές τις απώλειες να ξαναβγεί στη ζωή, να αναστήσει τα θαμμένα κομμάτια του και να ορίσει νέους δρόμους στη ζωή του».
Της Λένας Κισσάβου
