Αν και δεν σπούδασε σε σχολές της Ελλάδας ή του εξωτερικού, δεν παρακολούθησε σεμινάρια, το έμφυτο ταλέντο του να αποτυπώνει αυτό που έχει στο μυαλό και στην καρδιά του και να το εκφράζει μέσα από τη γλυπτική, είναι σημαντικό. Ο Κ. Μητράς νιώθει τυχερός αφού έχει τη δυνατότητα να συνδυάσει τις δύο μεγάλες του αγάπες, τη γλυπτική και την ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας. Κι όλα αυτά, κατά τη διάρκεια της ανάπαυσης από τις αγροτικές ασχολίες.
Από μικρή ηλικία ο κ. Μητράς είχε μάθει να δημιουργεί. Αυτοδίδακτος, αρχικά με απλά καθημερινά υλικά, εν συνεχεία σε ξύλο και τα τελευταία χρόνια στο μάρμαρο. «Από μικρός στον ελεύθερο χρόνο μού άρεσε να δημιουργώ. Αγαπούσα το ωραίο και ήθελα την αγάπη μου αυτή να την αποτυπώσω σε ό,τι υλικό έπεφτε στα χέρια μου. Στην τεχνική σχολή που φοίτησα μου έδωσαν το προσωνύμιο “χρυσοχόος” γιατί τους έφτιαχνα πολλά πράγματα από διάφορα υλικά, όπως σταυρούς, δαχτυλίδια, κολιέ. Ο,τι φανταζόμουν και ήθελα να φτιάξω, το δημιουργούσα σε διάφορα υλικά. Σίδερο, ξύλο και τώρα μάρμαρο. Ασχολήθηκα με ξυλογλυπτική. Έφτιαξα βιολιά. Το τελευταίο το διακόσμησα με παραστάσεις. Από τότε που παντρεύτηκαν τα παιδιά μου, απέκτησα περισσότερο χρόνο για να εκδηλώσω το μεράκι μου στη γλυπτική».
Αγαπημένο του υλικό το μάρμαρο. «Ασχολήθηκα κυρίως με το μάρμαρο και νομίζω ότι ως το τέλος της ζωής μου θα καταγίνομαι με αυτό» θα μας πει ο Κ. Μητράς και με περηφάνια μας παρουσιάζει τα έργα του: Έφτιαξα δεκαπέντε γλυπτά. Ξεχωρίζω τα τρία τελευταία μου έργα, εμπνευσμένα από την αρχαιότητα. Τον "Μέγα Αλέξανδρο", τον "Αχιλλέα" και τη σύνθεση "Πυλέας και Θέτις". Οι αρχαίοι ήρωες δίνουν φτερά στη σκέψη μου. Η αγάπη μου γι' αυτούς ρίζωσε στην καρδιά μου, από τότε που ο δάσκαλός μας στο Δημοτικό, μας μιλούσε για τους αρχαίους μας προγόνους και έλεγε ότι το χωριό μας τα Μύρα, χτισμένο στους πρόποδες του "χαλκοδόνιου όρους" και του "κυνός κεφαλαί", έχει τη δική του ξεχωριστή ιστορία. Εδώ έγιναν μάχες με τις "θρυλικές Αμαζόνες", μάχες με τον ήρωα Πελοπίδα, ο οποίος σκοτώθηκε στο "Κυνός Κεφαλαί". Εδώ κοντά ήταν η αρχαία Σκοτούσα, καθώς και η ιδιαίτερη πατρίδα του θρυλικού Αχιλλέα. Γι' αυτό και θέλω να συνεχίσω με έργα εμπνευσμένα από τον αρχαίο κόσμο».
Για τον αγρότη από τα Μύρα η γλυπτική σε μάρμαρο είναι ψυχοθεραπεία: “Μ' ευχαριστεί πολύ η δουλειά που κάνω, με συγκινεί, με ξεκουράζει. Δεν τελείωσα καμιά σχολή, ούτε είχα ποτέ μου δάσκαλο. Ό,τι φτιάχνω το φτιάχνω μόνος μου με μεράκι. Βάζω σ' αυτό κάτι από την ψυχή μου, την έμφυτη αγάπη μου για το ωραίο. Κάτι μέσα μου με σπρώχνει από μικρό παιδί σε καλλιτεχνική δημιουργία. Όταν ασχολούμαι με τη γλυπτική νιώθω χαρά».
Ήδη του προτάθηκε από την Αντιδημαρχία Πολιτισμού Λάρισας, μόλις μεγαλώσει την γκάμα των γλυπτών του να τα εκθέσει δημόσια, ίσως και στον Μύλο του Παπά. Προ καιρού του είχε γίνει πρόταση να παρακολουθήσει κάποια σεμινάρια στην περίφημη Σχολή Γλυπτικής της Τήνου, αλλά οι οικογενειακές υποχρεώσεις και τα χωράφια τον κράτησαν στα Μύρα.
Ο ίδιος όμως δεν απογοητεύεται. Έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του και συνεχίζει να σχεδιάζει και να ονειρεύεται το επόμενο έργο του. Και το μήνυμα που στέλνει προς όλους είναι πως ο κάθε άνθρωπος δεν πρέπει να δειλιάζει, αλλά να πραγματοποιεί τα όνειρά του. Και για τον Κώστα Μητρά η γλυπτική ήταν η διέξοδος που έδωσε άλλο νόημα σε μια όμορφή ζωή, όπου τίποτα δεν χαρίζεται αλλά κερδίζεται με καθημερινό αγώνα.
Γ. Ρούστας
