Ιδιαίτερη, μοναδική και ασφαλής. Έτσι, περιγράφει στην «Ε» τη δουλειά του ο Νίκος, ο Λαρισαίος που οδηγεί νταλίκα πάνω από τις παγωμένες λίμνες. «Την πρώτη φορά υπήρχε ο φόβος, αλλά μετά αισθανόμουν περίεργα, σαν τον Χριστό που περπατούσε πάνω στο νερό», αναφέρει ο «ice trucker» περιγράφοντας την πρώτη φορά που οδήγησε το βαρύ όχημα πάνω στα παγωμένα νερά.
Για τον 54χρονο οδηγό, τα δρομολόγια μέσα στο απόλυτο λευκό είναι ατελείωτα. Οι ημερομηνίες που αυτά εκτελούνται είναι συγκεκριμένες, από τέλος Ιανουαρίου μέχρι και τέλος Φεβρουαρίου, με αρχές Μαρτίου κάποιες φορές. Μετά η θερμοκρασία ανεβαίνει και ο πάγος ξεκινά να λιώνει. Οι χιονοθύελλες και οι χαμηλές θερμοκρασίες είναι μέρος της δουλειάς του.
Για σχεδόν δύο μήνες ο Νίκος είναι επιφορτισμένος από την εταιρία που εργάζεται με τον εφοδιασμό των απομονωμένων ορυχείων διαμαντιού που αποτελούν ολόκληρες κοινότητες. «Τα ορυχεία βρίσκονται βόρεια», λέει και εξηγεί ότι η τροφοδοσία γίνεται μόνο αυτούς τους μήνες που παγώνουν οι λίμνες και ανοίγει ο ice road. «Η τροφοδοσία των ορυχείων γίνεται τους συγκεκριμένους μήνες μέσω του ice road, για 40 με 45 ημέρες αναλόγως από τον καιρό, από εκεί και έπειτα δεν το διακινδυνεύουν. Τον υπόλοιπο χρόνο γίνονται μόνο αερομεταφορές κάτι το οποίο έχει μεγάλο κόστος».
Μόλις ανοίξει ο ice road ξεκινά και η τροφοδοσία των ορυχείων. «Εγώ μεταφέρω κυρίως καύσιμα και παράγωγα των διυλιστηρίων. Οτιδήποτε μπορεί να χρειάζεται μια κοινότητα, γιατί κάθε ορυχείο είναι μία κοινότητα και πρέπει να είναι πλήρως εφοδιασμένη για να λειτουργήσει όλο τον υπόλοιπο χρόνο, έτσι μεταφέρονται με τα φορτηγά μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα».
Η οδήγηση πάνω στον πάγο είναι για 6 ώρες, με την ταχύτητα όταν το όχημα είναι φορτωμένο να μην ξεπερνά τα 30 χιλιόμετρα ανά ώρα ενώ, όταν είναι άδειο να φτάνει μέχρι και τα 60 χιλιόμετρα ανά ώρα. «Δεν μπορείς να βάλεις αλυσίδες, γιατί μπορεί να σπάσει ο πάγος και από κάτω έχει νερό» εξηγεί «η οδήγηση στον πάγο μπορεί να φαίνεται δύσκολη, αλλά η ασφάλεια που παρέχει η εταιρία που διαχειρίζεται αυτό το κομμάτι των πάγων καθησυχάζει οποιονδήποτε φόβο. Δεν παύει όμως να είναι μια επικίνδυνη οδήγηση κατά την οποία πρέπει να τηρούνται όλα τα μέτρα ασφαλείας για την αποφυγή ατυχημάτων. Είμαστε αντιμέτωποι με τις καιρικές συνθήκες και τις χαμηλές θερμοκρασίες».
Ο Νίκος Λάζος θεωρεί το επάγγελμά του μοναδικό, για τίποτα δεν θα το άφηνε και ειδικά για να επιστρέψει στην Ελλάδα. «Για διακοπές μπορεί να έρθουμε, για μόνιμη εγκατάσταση όμως όχι. Έχω τρία παιδιά, όταν έφτασα στο σημείο να μην μπορώ να προσφέρω τα απαραίτητα στην οικογένειά μου αποφασίσαμε με τη σύζυγό μου να έρθουμε εδώ με τον 8 ετών γιό μας. Τα άλλα δύο κορίτσια μου, έχουν μεγαλώσει, πήραν τους δρόμους τους και έμειναν στην Ελλάδα. Η ζωή του μικρού είναι πια εδώ. Πώς αυτό το παιδί να επιστρέψει πίσω; Οι οικονομικές απολαβές μπορεί να είναι περισσότερες εδώ, αλλά και τα έξοδα είναι πολλά. Το επιλέγεις γιατί στη χώρα μας πια δεν έχεις επιλογές. Το επιλέγεις για την ποιότητα ζωής που σου προσφέρει σε όλα τα επίπεδα».
Η ιστορία του Νίκου με τις διαδρομές πάνω στις παγωμένες λίμνες έχει κινήσει το ενδιαφέρον και άλλων συναδέλφων του. «Κατά καιρούς έρχονται σε επαφή μαζί μου συνάδελφοι βαρέων οχημάτων από την Ελλάδα και με ρωτούν για τη δουλειά μου εδώ, πως θα μπορούσαν να έρθουν και αυτοί. Τους εξηγώ πως αν δεν αλλάξουν νοοτροπία, ας μην το επιδιώξουν. Εδώ δεν έχει τη χαλαρότητα που έχει στη χώρα μας», αναφέρει.
Μια σειρά από ντοκιμαντέρ για τους ice truckers του Καναδά είχε παρουσιάσει το History Channel, παρουσιάζοντας τα ρίσκα του επαγγέλματος. «Εκεί ήταν τηλεόραση», λέει ο Νίκος για να συμπληρώσει «πολλά πράγματα έγιναν για τις ανάγκες των γυρισμάτων. Μπορεί να έχει κινδύνους ως επάγγελμα αλλά η τεχνογνωσία όλων αυτών που ασχολούνται γύρω από τις μεταφορές πάνω στους πάγους είναι μεγάλη. Όταν ξεκινούν τα δρομολόγια, οι μετρήσεις είναι καθημερινές, σου παρέχουν ασφάλεια και αυτό το βλέπεις σε όλη τη διαδρομή».
Της Ζωής Παρμάκη
