Ο Γεώργιος Κατσάνης είναι ένας από τους πολλούς Ήρωες της προδομένης γενιάς του ΄74, που έπεσε μαχόμενος ηρωικά στη διάρκεια της παράτολμης καταδρομικής επιχείρησης στον Άγιο Ιλαρίωνα του Πενταδακτύλου.
Ανάμεικτα τα συναισθήματα σε όλους μας, που υπηρετήσαμε κάτω από τις διαταγές του. Από τη μια η χαρά, γιατί επιτέλους βρέθηκαν και ταυτοποιήθηκαν τα ιερά οστά του και από την άλλη μια λύπη κι ένας κόμπος στον λαιμό για τον άδικο χαμό του στο πεδίο της τιμής.
Ο Γιώργος Κατσάνης αναδείχθηκε σε Στρατηγό και Αρχάγγελο της λευτεριάς ανεβαίνοντας όλα τα σκαλοπάτια της στρατιωτικής ιεραρχίας, μέσα από τη φωτιά του πολέμου προσφέροντας ό,τι πολυτιμότερο είχε, τη ζωή του, για του Έθνους την τιμή. Όπως ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο Κυριακός Μάτσης και τόσοι άλλοι αθάνατοι Ήρωες του ελληνισμού. Αυτή φαίνεται να είναι πάντα η μοίρα των απροσκύνητων. Τους παίρνει ο Θεός μαζί Του για να μην δουν το μέγεθος της προδοσίας να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια τους….
«Εύχομαι η θυσία του συζύγου μου να μείνει παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές». Με αυτά τα λόγια υποδέχθηκε το άγγελμα της ανεύρεσης των οστών του η σύζυγός του Εριφύλη.
Ο Γιώργος Κατσάνης υπήρξε αθλητής του Ηρακλή από τα 14 του, με καλές επιδόσεις στα 100 και στα 200 μέτρα, στο μήκος και στις σκυταλοδρομίες. Στα 18 του εισήχθη στη Σχολή Ευελπίδων και ξεκίνησε η στρατιωτική του πορεία, ώσπου ζήτησε μετάθεση στην Εθνική Φρουρά, το 1973, στην οποία είχε υπηρετήσει ξανά, πέντε χρόνια πριν, ως διοικητής Λόχου στην 31η Μ.Κ. Γεννήθηκε απέναντι από τα Οχυρά Ρούπελ. Με αυτά μεγάλωσε, με ανθρώπους του μόχθου μεγάλωσε, και έτσι πήγε στην Κύπρο. Για την Κύπρο, για την Ελλάδα πολέμησε γιατί έτσι αισθανόταν. Γιατί ήτανε Έλληνας.
Ο πρώην σπρίντερ του Ηρακλή ήταν ένας θαρραλέος αξιωματικός των Καταδρομών που διακρινόταν από βαθιά αξιοπρέπεια, εντιμότητα, ήθος, τόλμη και ανδρεία. Επρόκειτο για μια επιβλητική παρουσία και προσωπικότητα με άρτια στρατιωτική κατάρτιση και αφοσίωση στο καθήκον και την πατρίδα. Δίδασκε τη στρατιωτική τέχνη διά του παραδείγματος. Λειτουργούσε πάντα ριψοκίνδυνα, θέτοντας ακόμη και την ίδια του τη ζωή σε κίνδυνο. Επέλεξε να βρίσκεται μπροστά από τους καταδρομείς του και να τους δίνει θάρρος, καταλαμβάνοντας το ένα μετά το άλλο τα πολυβολεία του εχθρού. Δεν λογάριαζε ούτε σφαίρες, ούτε βλήματα που έπεφταν βροχή, ούτε πολυβόλα από απέναντι που ήταν γεμάτη η βουνοκορφή.
Αν και διαισθάνθηκε τον θάνατο και την προδοσία, δεν οπισθοχώρησε. Έμεινε εκεί για να φυλάει Θερμοπύλες. Θυσιάστηκε για τα ιδανικά της πατρίδας και της ελευθερίας… έβαλε πλώρη για το Πάνθεον των Ηρώων. Ένας αληθινός ΗΡΩΑΣ, ένας πραγματικός στρατιωτικός ΗΓΕΤΗΣ παράδειγμα προς μίμηση. Η μάχη χάθηκε, όχι γιατί δεν δόθηκε οργανωμένα και με αυταπάρνηση. Η μάχη χάθηκε γιατί κάποιοι στα μετόπισθεν πρόδωσαν τον αδούλωτο Διοικητή.
«Πολλές φορές αναρωτήθηκα», αφηγείται η κόρη του Λίνα, «πότε κάποιος γίνεται ήρωας. Ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός. Γινόταν πόλεμος. Άνθρωποι σκοτώνονταν. Ήταν πολύ πιθανό να σκοτωθεί στις μάχες που γίνονταν. Γιατί όμως ήρωας; Τάχθηκε επικεφαλής της ομάδας διοίκησης χωρίς να έχει δίπλα του κανέναν να τον αντικαταστήσει και να τον στηρίξει. Κοντά στο κάστρο του Αγίου Ιλαρίωνα πετυχαίνει τον σκοπό της επιχείρησης. Και μένει εκεί περιμένοντας μια βοήθεια που δεν έφτασε ποτέ. Μένει εκεί γνωρίζοντας ότι οι τουρκικές δυνάμεις ενισχύονται. Δεν εγκαταλείπει, δεν υποχωρεί, γνωρίζοντας τη μοίρα του, μένει πιστός στο καθήκον. Είχε τη δυνατότητα να επιλέξει ανάμεσα στη ζωή και στο καθήκον και διάλεξε το δεύτερο. Αυτή η επιλογή τον κάνει ήρωα».
Αφηγούνται οι καταδρομείς του: «… Σ’ αφήσαμε ψηλά στον Πενταδάκτυλο, ανάμεσα στις άγριες κορφές του Αγίου Ιλαρίωνα, στα χέρια των Τούρκων. Συγχώρησέ μας για την εγκατάλειψη του άψυχου κορμιού σου. Πίστεψέ μας, πραγματικά προσπαθήσαμε, μα δεν τα καταφέραμε. Φάνηκες κατά πολύ ανώτερός μας. Ελπίζουμε η ψυχή σου να μας συγχωρέσει».
«Σου χρωστάμε την Κερύνεια ελεύθερη. Το σπουδαιότερο, οφείλουμε την ταφή σου. Και ο καλός Θεός μάς αξίωσε επιτέλους έστω και με καθυστέρηση 46 σχεδόν χρόνων να κάνουμε πράξη το τάμα μας…
Δυστυχώς όσο τα χρόνια περνούν, φαίνεται ολοφάνερο ότι κάποιοι δεν δίστασαν να βάλουν σε εφαρμογή σχέδια που στόχευαν σε εκχώρηση μέρους του εθνικού μας χώρου στην Τουρκία. Και η Κύπρος ήταν το εύκολο θύμα μιας τέτοιας σατανικής διαπλοκής. Έτσι μόνο εξηγείται η ένοχη σιωπή τους στις απεγνωσμένες εκκλήσεις για βοήθεια, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η τουρκική πολεμική μηχανή…. Κι όμως, όλοι αυτοί που πρόδωσαν, αντί να τιμωρηθούν, επιβραβεύθηκαν!
Μια πραγματική λαοθάλασσα τον συνόδευσε στην τελευταία του κατοικία. Με μπροστάρηδες την οικογένειά του, τους συμπολεμιστές του, τους άνδρες των Ενόπλων Δυνάμεων, εκπροσώπους των πολιτικών και αυτοδιοικητικών αρχών και σύσσωμο τον Λαό της Μακεδονίας. Συζητήθηκε πολύ η απουσία της κυπριακής κυβέρνησης από την κηδεία των οστών του Ήρωα. Ντροπή μας!
Τιμή και δόξα στους αθάνατους ήρωες της 33ης Μοίρας Καταδρομών. Θα τους οδηγεί πλέον από εκεί ψηλά, όπως και στις επιχειρήσεις στην Κύπρο το 1974 εναντίον των βαρβάρων που βρήκαν ανοικτές τις κερκόπορτες…
Υστερόγραφο: Οι άνδρες της 33ης Μοίρας Καταδρομών πολέμησαν γενναία και στις δύο φάσεις του Αττίλα και υπέστησαν βαρύτατες απώλειες, ειδικά κατά την προέλαση των τουρκικών αρμάτων μάχης προς την Κερύνεια, όπου εκεί κατά παράβαση κάθε στρατιωτικής και κοινής λογικής διετάχθησαν από το Γενικό Επιτελείο Εθνικής Φρουράς (Γ.Ε.Ε.Φ.) και πιο συγκεκριμένα από τον μυημένο, καθώς όλα δείχνουν, στα προδοτικά σχέδια της Αθήνας, Διοικητή Καταδρομών Κύπρου, Κωνσταντίνο Κομπόκη, να τα βάλουν με τα άρματα μάχης, ενώ ήταν γνωστό ότι δεν υπήρχε καμία δυνατότητα αποτελεσματικής αντίστασης… Οι άνδρες της 33ης Μοίρας Καταδρομών, πιστοί στο καθήκον, εκτέλεσαν χωρίς αντίρρηση τις άνωθεν διαταγές! Μια αποστολή που δικαίως χαρακτηρίσθηκε ως αποστολή αυτοκτονίας! Με δεκάδες νεκρούς και τραυματίες. «Γυμνά κορμιά», οπλισμένα με λιανοντούφεκα, χωρίς αντιαρματική κάλυψη, σαν πρόβατα επί σφαγή απέναντι σε άρματα μάχης στον τόπο της κολάσεως.
Του Δρ. Αυγουστίνου (Ντίνου) Αυγουστή, αναπλ. καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
