Όπως γράψαμε και σε προηγούμενο σημείωμά μας η καταγραφή αυτή βασίζεται σε αρχειακό υλικό δημοσιευμένο σε παλιές εφημερίδες, περιοδικά και βιβλία και σε μαρτυρίες ανθρώπων οι οποίοι πέρασαν ολόκληρη τη ζωή τους εργαζόμενοι σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους της Λάρισας. Είμαστε σίγουροι πως σε ό,τι δημοσιεύθηκε ή πρόκειται να δημοσιευθεί έχουν παρεισφρήσει λάθη, υπήρξαν παραλήψεις και παρανοήσεις και αρκετοί πιθανόν να έχουν εκφράσει αντιρρήσεις για ορισμένες πληροφορίες που έχουν καταγραφεί. Το γνωρίζαμε, καθώς αλάθητο κείμενο δεν μπορεί να υπάρξει. Για τον λόγο αυτό ζητήσαμε τη συνδρομή και άλλων ατόμων, παραθέτοντας τα προσωπικά τηλέφωνα (2410-287.450 και 6951-004.232), ελπίζοντας ότι όταν αυτά τα κείμενα θα περιληφθούν σε βιβλίο η μορφή τους θα είναι αρτιότερη. Εξ άλλου είναι γνωστό ότι λάθη και παραλείψεις δεν κάνουν μόνον όσοι δεν γράφουν.
--Στρίβοντας από την ανώνυμη πάροδο της οδού Ερμού κατευθυνόμενοι αριστερά προς την οδό Κύπρου και ακολουθώντας την ανατολική πλευρά του δρόμου, το γωνιακό κατάστημα έχει μια μεγάλη ιστορία. Στη θέση αυτή στις αρχές του 20ού αιώνα Τούρκος έμπορος λειτουργούσε κατάστημα με κασμήρια που μόλις είχαν κάνει την εμφάνισή τους στην αγορά της πόλης μας. Το όνομά του δεν έφθασε μέχρι τις μέρες μας, στον εμπορικό όμως κόσμο της εποχής εκείνης ήταν γνωστός σαν "Μπέης". Όταν ο τελευταίος αποχώρησε, τον χώρο αυτό χρησιμοποίησε ο Ισραηλίτης χοροδιδάσκαλος Μωυσής Εσκενατζής, γνωστός στη Λάρισα ως "Μουσίκος". Υπήρξε ο πρώτος που δίδαξε σύγχρονους ευρωπαϊκούς χορούς στην πόλη μας[2] αποκλειστικά σε άνδρες, σε μια εποχή όπου οι μόνοι γνωστοί χοροί στις διασκεδάσεις ήταν οι δημοτικοί. Όταν ο Μουσίκος μετέφερε προσωρινά το χοροδιδασκαλείο στην ιδιωτική του κατοικία, στο κατάστημα εγκατέστησε το εμπορικό του ο Θωμάς Τσιρόπουλος, ο οποίος έμεινε μέχρι την ημέρα που κατεδαφίστηκε για να γίνουν στο σημείο αυτό τα νέα καταστήματα.
--Συνεχόμενα βρισκόταν το κατάστημα γουναρικών του Φώτη Γώγου. Μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του Βασίλη[3] είχαν ανοίξει συνεταιρικά το 1928 στην απέναντι πλευρά της οδού Ερμού κατάστημα, αλλά το 1940 χώρισαν και ο Φώτης άνοιξε δικό του. Ο τελευταίος είχε υπάλληλο στο κατάστημά του τη Λουΐζα, τη μετέπειτα σύζυγο του δημάρχου Αριστείδη Λαμπρούλη, ενώ ο ίδιος (Φώτης Γώγος) νυμφεύθηκε την αδελφή του δημάρχου Λαμπρούλη Ελένη. Το μαγαζί του σταμάτησε να λειτουργεί το 1967.
--Ακολουθούσε το εμπορικό του Θεοφάνη Χατζηγρίβα. Από τα παιδιά του Θεοφάνη ο Ιωάννης σπούδασε δικηγόρος, ο Ανδρέας ασχολήθηκε με τα λογιστικά και οι Αλέκος, Νικόλαος και Κώστας έστησαν βιοτεχνία την οποία μετέφεραν στην οδό Βενιζέλου, η οποία παρήγαγε έτοιμα γυναικεία ενδύματα, ανδρικά εσώρουχα, σχολικές ποδιές, κ.ά. Είχαν όμως την ατυχία το εργοστάσιό τους να καεί.
--Στο διπλανό κατάστημα προπολεμικά είχε το ραφείο του ο Γούσιας. Ήταν ένα από τα παλαιότερα της Λάρισας και όταν αυτός μετακόμισε στην Κύπρου, άνοιξε υαλοπωλείο ο Ευριπίδης Καρυώτης. Μετά τον θάνατο του τελευταίου συνέχισαν τη λειτουργία του καταστήματος δύο από τα παιδιά του ο Ιωάννης και η Σοφία. Είχε και άλλα δύο μεγαλύτερα κορίτσια τη Λιλή και τη Μαριάνθη η οποία εργαζόταν στην πολεοδομική υπηρεσία του Δήμου. Και τα τέσσερα αδέλφια δεν βρήκαν συντρόφους, έμειναν άγαμοι και δεν υπήρξε διαδοχή στην επιχείρηση.
--Στη συνέχεια ακολουθούσε το εμπορικό κατάστημα του Ι. Κουτλιμπανά, τον οποίον διαδέχθηκε ο Ιωάννης Χρονιάδης και για ένα διάστημα είχε συνεταίρο τον Α. Νασίκα. Το εμπόρευμά τους ήταν ανδρικά υφάσματα (κασμήρια) κατάλληλα για κουστούμια, καθώς και για παλτά. Όταν τη δεκαετία του 1960 πέθανε ο Ιωάννης Χρονιάδης, τη λειτουργία του καταστήματος συνέχισε η σύζυγός του Αικατερίνη.
--Πιο κάτω είχε το εργαστήριο επισκευής υποδημάτων ο Ιωάννης Κονταξής. Στο κατάστημά του πωλούσε ανδρικά και γυναικεία παπούτσια, έτοιμα και με παραγγελία. Νυμφεύθηκε την κόρη του παπα-Στάμου, ενός γνωστού στους παλαιότερους Λαρισαίους … άτακτου ιερέα, ο οποίος υπηρετούσε στην εκκλησία των Ταξιαρχών στο παλαιό Κοιμητήριο. Μαζί του στο κατάστημα ο Γιάννης Κονταξής είχε και τον αδελφό του Μενέλαο, αλλά κάποια στιγμή ο τελευταίος δημιούργησε δικό του κατάστημα στην οδό Βενιζέλου με γυναικεία και παιδικά παπούτσια και αργότερα άνοιξε άλλο κατάστημα στην οδό Παναγούλη, δίπλα από το ζαχαροπλαστείο των αδελφών Κωνσταντινίδη, με ηλεκτρικά είδη. Υπήρξε υψηλόβαθμο στέλεχος στην Εφορία Προσκόπων της Λάρισας, μέλος του Μορφωτικού Εκδρομικού Συλλόγου "Αριστεύς" και διετέλεσε γενικός αρχηγός στην ομάδα μπάσκετ του "Αριστέως".
--Ακολουθούσε το εμπορικό κατάστημα του Ιωάννη Βλησσαρίδη, το οποίο διακινούσε γυναικεία υφάσματα και συναφή είδη. Ο πατέρας του Δημήτριος ήταν από τα Αμπελάκια και εγκαταστάθηκε στη Λάρισα όπου εργάσθηκε ως επιπλοποιός. Νυμφεύθηκε τη Γλυκερία Σδράλη από τη Βλάστη. Για να εγκαταστήσει την οικογένειά του ο Δημήτριος Βλησσαρίδης αγόρασε μια ωραία διώροφη κατοικία η οποία βρισκόταν στη γωνία των σημερινών οδών Ηπείρου και Παπαναστασίου. Απέκτησαν έξι τέκνα, από τα οποία ο Βασίλειος ήταν ο τελευταίος της οικογένειας. Γεννήθηκε γύρω στα 1897 και ήταν από τους πιο επιτυχημένους εμπόρους της Λάρισας. Όπως αναφέρθηκε, διέθετε στην οδό Ερμού κατάστημα με είδη προικός και υφάσματα, το οποίο είχε την επωνυμία «Ο Θησαυρός». Το 1947 νυμφεύθηκε τη Βασιλική Καράμπελου από τον Τύρναβο, της οποίας η οικογένεια διατηρούσε εργοστάσιο υφαντουργίας το οποίο παρήγαγε αλατζάδες. Το εργαστήριό τους πυρπολήθηκε κατά τον εμφύλιο. Απέκτησαν μια κόρη την Ελένη, η οποία είναι παντρεύτηκε τον δικηγόρο Δανιήλ Γάλλο. Τον Δεκέμβριο του 1941, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, ο Βασίλειος Βλησσαρίδης αγόρασε την κατοικία-πύργο της γυναίκας του αξιωματικού του Ιππικού Ανδρέα Βερύκιου, η οποία βρισκόταν στη γωνία των σημερινών οδών Παπαναστασίου και Μουρούζη και ήταν ονομαστή στη Λάρισα για την ιδιότυπη αρχιτεκτονική της μορφή. Ο πύργος αυτός διατηρήθηκε μέχρι το 1965, οπότε και κατεδαφίσθηκε για να ανεγερθεί πολυώροφη οικοδομή[4]. Ο Βασίλειος Βλησσαρίδης ήταν ένας πνευματώδης άνθρωπος με ανεπτυγμένο το αίσθημα του χιούμορ. Επιχειρούσε πολλές φάρσες σε διάφορους φίλους και καταστηματάρχες της εμπορικής αγοράς της Λάρισας, γι' αυτό όπως μας ανέφερε ο οδηγός μας σ' αυτό το οδοιπορικό Βαγγέλης Βοζαλής, του είχαν αποδώσει την προσωνυμία "ο χωραταζής της οδού Ερμού". Πέθανε το 1980 σε ηλικία 83 ετών.
----------------------------------------------------
[1]. Οι μέχρι τώρα διορθώσεις και υποδείξεις που μας έγιναν από αρκετούς αναγνώστες, έχουν ληφθεί σοβαρά υπόψη και ευελπιστούμε, όταν φθάσει η στιγμή να δημοσιευθούν όλα τα κείμενα σε βιβλίο τα λάθη και οι παραλείψεις να έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο.
[2]. Λίγο αργότερα λειτούργησε και η "Σχολή Χορού Σαρρέα", η οποία όμως για άγνωστους λόγους διέκοψε σύντομα τη λειτουργία της.
[3]. Ο Βασίλης Γώγος είχε τρία τέκνα. Ο Κωνσταντίνος (Ντίνος) με τη σύζυγό του Μαρία Τσιμπίδα απέκτησαν τον Βασίλη, ο οποίος συνεχίζει την επιχείρηση μέχρι σήμερα στην Ερμού 13. Η Λίνα παντρεύτηκε τον Βασίλη Σκουλίδη, ο οποίος ασχολήθηκε ενεργά με τον προσκοπισμό. Η Ρίτα παντρεύτηκε τον τραπεζιτικό υπάλληλο Ιωάννη Μπουμπουγιατζή. Ο Βασίλης Γώγος πέθανε το 1964. Ευχαριστώ τον Ντίνο Γώγο για την προσφορά της προπολεμικής φωτογραφίας του καταστήματός τους και τον Γρηγόρη Γώγο για τις ιστορικές πληροφορίες.
[4]. Βλέπε: Παπαθεοδωρου Νικόλαος, Η οικία-πύργος του Βερύκιου Βελησσαρίδη, εφ. "Ελευθερία", Λάρισα, φύλλα της 10ης και 18ης Μαΐου 2017.
