Είχε προηγηθεί η λευκή τρομοκρατία (μετά Βάρκιζας περίοδος), το πογκρόμ σε βάρος χιλιάδων αριστερών-κομμουνιστών, το κλείσιμο του Ριζοσπάστη και του ΕΑΜικού Τύπου κ.λπ.
Η απαγόρευση του ΚΚΕ και η απουσία του στα πολιτικά δρώμενα στην Ελλάδα κράτησε για 27 χρόνια περίπου. Την αποκατάσταση του ΚΚΕ επανέφερε ο Κ.Καραμανλής όταν επέστρεψε στην Αθήνα από το Παρίσι το 1974 και ανέλαβε την τύχη της χώρας μετά από την επτάχρονη δικτατορία. Οι ενέργειες αυτές του Ζαχαριάδη και της ηγεσίας του ΚΚΕ «ανάγκασε» το κράτος του μετριοπαθή μέχρι τότε 88χρονου Σοφούλη να ψηφήσει τον Νόμο 509 στις 27 Δεκεμβρίου 1947 «Περί μέτρων ασφαλείας του Κράτους, του Πολιτεύματος, του Κοινωνικού Καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών», όπου : «ο κομμουνισμός θεωρούνταν κολάσιμο αδίκημα. Οι προπαγανδίζοντες εγγράφως ή προφορικά τις κομμουνιστικές ιδέες τιμωρούνται με ποινές από απλή φυλάκιση ως θάνατο. Και θα ξεκαθαρίζονταν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, για να απολυθούν όλοι όσοι δεν ενέπνεαν ιδεολογικά εμπιστοσύνη, άσχετα αν αναμίχθηκαν ή όχι σε παράνομη δράση». (βιβλ.1,σελ.282)
Με τον αυστηρό αυτό νόμο τα στρατοδικεία και τα κακουργιοδικεία εξέδιδαν καταδικαστικές αποφάσεις. Περίπου 1.500 εκτελέστηκαν (4.000 με 5.000 μέχρι το 1951), δεκαετή κάθειρξη σε πολλούς, μεγάλος αριθμός εκτοπίστηκε σε Μακρόνησο, Ικαρία και Τρίκερι. Στη Λάρισα με το νόμο αυτό η εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» με διευθυντή τον Π.Γ.Δημητρακόπουλο και διευθυντή σύνταξης Κ.Περαιβό στο πρωτοσέλιδο της 6.6.1948 γράφει : «Υπό του εκτάκτου στρατοδικείου της πόλεώς μας καταδικάσθηκαν χθες εις θάνατον επί παραβάσει του Γ΄ ψηφίσματος …. οι Βασ. Κολλάτος, Ιω. Μακαντάσης, Βασ.Κραμήτας, Κλ.Παναγιωτόπουλος, Ευάγγ.Κολλάτος, Κατίνα Μακαντάση, Κατίνα Κολλάτου, Βασιλική Κασάνδρα, Τούλα και Χαρίκλεια Μαλαθούνα, Αλ. Παναγιωτόπουλος εκ Πυργετού και Β. Κασάνδρας εκ Πλατυκάμπου…» και φυσικά οι σύντροφοι αυτοί πέρασαν την τελευταία τους νύχτα πριν την εκτέλεσή τους στις φυλακές όπου σήμερα στεγάζεται το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης και τα ξημερώματα οδηγηθήκαν στο Μεζούρλο προς εκτέλεση.
Σε Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη και άλλες μεγάλες πόλεις οι μαζικές συλλήψεις κομμουνιστών ήταν καθημερινές. Η ηγεσία του ΚΚΕ με τον Ζαχαριάδη και η στρατιωτική ηγεσία με τον Βαφειάδη συνέρχονται σε μια κρίσιμη πανελλαδική σύσκεψη στην Πίνδο στις 15 Ιανουαρίου 1948, με σκοπό να εξετάσουν τα αίτια της αποτυχίας των επιχειρήσεων του Δημοκρατικού Στρατού στο Μέτσοβο (10.10.1947), στην Άμφισσα (4.11.47) και στην Κόνιτσα (24.12.47) αλλά και τις προοπτικές για την τύχη της Κυβέρνησης του Βουνού, που μέχρι τότε κανένα κομμουνιστικό κράτος δεν αναγνώρισε. Ούτε η ΕΣΣΔ, όπου ο Στάλιν σε κάποια φάση έδωσε οδηγία σε Νοτιοσλαβική αντιπροσωπεία να σταματήσει στην Ελλάδα αυτή η επανάσταση το συντομότερο δυνατό.
Στη σύσκεψη εκείνη στην Πίνδο πήραν μέρος : «1. Νίκος Ζαχαριάδης, 2. Γιάννης Ιωαννίδης, 3. Μ. Βαφειάδης, 4. Β. Μπαρτζώτας, 5. Λ.Στρίγγος, 6. Πέτρος (Γιώργος) Ερυθριάδης, 7. Βουτσινός, 8. Ζήσης Ζωγράφος, 9. Κ. Κολιγιάννης, 10. Βασβανάς, 11. Φώκος Βέττας, 12. Θ. Χατζής, 13. Επιτελάρχης, 14. Λογοθέτης, 15. Σάββας Μακρίδης, 16. Ν. Ακριτίδης, 17. Πύραυλος, 18. Ν. Μπελογιάννης, 19. Όλγα (Ρούλα Κουκούλου), 20. Οδυσσέας (Μπάστης), 21. Νίκος Ρούμελης (Νίκος Τριανταφύλλου), 22, Κικίτσας.
Τα δύο ουσιαστικά αποτελέσματα που προέκυψαν από τη σύσκεψη ήταν η απόφαση (και πρόταση του Ζαχαριάδη) για συνέχιση του αγώνα μέχρις εσχάτων και η διαφοροποίηση του Μάρκου Βαφειάδη από τη γραμμή του Ζαχαριάδη. Ο ΔΣΕ με δύναμη στο 1/10 του κρατικού στρατού «… είναι περισσότερο αντάρτες παρά τακτικός στρατός και δεν είμαστε ακόμη σε θέση να ενεργήσουμε σοβαρές επιθέσεις σε κέντρα» (βιβλ.2,σελ.148)
Ο Ζαχαριάδης ως βασικό μέτρο για την επερχόμενη θύελλα της μεγάλης επίθεσης των αμερικανικών όπλων, επέβαλε όχι την εγκατάλειψη του τακτικού στρατού αλλά την επιτάχυνση και διεύρυνση του σχηματισμού του, ώστε «…να μειώσουμε με την αδιάκοπη ενεργητική φθορά την εχθρική αυτή υπεροχή, ώστε να περάσουμε στη στρατηγική αντεπίθεση» (βιβλ.2,σελ.149)
Βιβλιογραφία :
1. «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ 1941-1974», ΤΟΜΟΣ 4, ΣΟΛΩΝ ΝΕΟΚ. ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ, ΕΚΔ.Χ.Κ.ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΣ,ΑΘΗΝΑ,2011
2. «ΤΑ ΦΟΒΕΡΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ – Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ 1946-1949», ΤΟΜΟΣ Α΄, ΕΚΔ. ΦΥΤΡΑΚΗΣ, ΑΘΗΝΑ, 1979
Από τον Στέφανο Παπαγεωργίου
