Είχε ήδη συμπληρώσει δύο συνεχείς δημαρχιακές θητείες (1925-1934), κατά τη διάρκεια των οποίων η πόλη άλλαξε όψη και πορευόταν για την τρίτη. Όμως δεν τα κατάφερε, και δήμαρχος εκλέχθηκε ο επικεφαλής του αντίπαλου συνδυασμού Στυλιανός Αστεριάδης-Πατόφλας.
Κατά τη διάρκεια των χρόνων της θητείας του στη Δημαρχία, ο Σάπκας μεταξύ των άλλων ενδιαφέρθηκε ζωηρά να λύσει και το πρόβλημα των σχολικών διδακτηρίων. Μέχρι το 1925 τα δημοτικά σχολεία λειτουργούσαν σε ανθυγιεινές και ετοιμόρροπες παλιές τουρκικές κατοικίες (κονάκια), χωρίς αυλές και οι μαθητές ήταν ουσιαστικά εγκλωβισμένοι σε μικρά δωμάτια. Και ενώ η ανοικοδόμηση νέων σχολικών μονάδων ήταν έργο της πολιτείας, η δημοτική αρχή με εισήγηση του Μιχαήλ Σάπκα παρεχώρησε εκτάσεις εντός της πόλεως και προχώρησε αρχικά με δικές της δαπάνες στην κατασκευή τους. Αργότερα ακολούθησε και επικουρική κρατική οικονομική συμβολή, η οποία προήλθε από τις συνεχείς παρεμβάσεις του δημάρχου προς το Υπουργείο Παιδείας, επικεφαλής του οποίου ήταν τότε ο Γεώργιος Παπανδρέου. Με τον τρόπο αυτό πέτυχε την ανέγερση δέκα σύγχρονων διδακτηρίων, πολλά από τα οποία λειτουργούσαν μέχρι πριν λίγα χρόνια. Έτσι μαθητές και δάσκαλοι βρήκαν στα νέα κτίρια περιβάλλον υγιεινό, άνεση, ευχάριστη φοίτηση, με σύγχρονους χώρους υγιεινής και ευρύχωρους αύλειους χώρους, σύμφωνα με τις σύγχρονες εκπαιδευτικές προδιαγραφές.
Στη συνέχεια θα παρακολουθήσουμε τη σκέψη του Μιχαήλ Σάπκα γύρω από την προσπάθειά του να αποκτήσει η Λάρισα σύγχρονα διδακτήρια, όπως την έχει καταγράψει στις ανέκδοτες μέχρι σήμερα αναμνήσεις του: "Το ζήτημα της εξευρέσεως οικοπέδων καταλλήλων με απησχόλησεν αρκετά, άλλως τε ήτο σοβαρόν και από οικονομικής απόψεως. Εν συνεργασία με την εκπαιδευτικήν επιτροπήν και την μηχανικήν υπηρεσίαν του Δήμου καθορίσθησαν αι θέσεις εις άς έπρεπε να τοποθετηθούν τα Σχολεία. Ούτω το Βον Δημοτικόν ετοποθετήθη εις την Πλατείαν Φρουρίου παρά τον Άγιον Αχίλλειον, προωρισμένον δια τους μαθητάς των πέριξ συνοικιών, το Γον προς την συνοικίαν των Σιδηροδρ. Σταθμών εις το τέρμα των οδών Ιάσονος και Βασ. Κωνσταντίνου, το ΣΤον επί της οδού 31 Αυγούστου, απέναντι του Δημοτικού Νοσοκομείου και εις αρκετήν απ’ αυτού απόστασιν, το Ζον εις την συνοικίαν Αγίου Αθανασίου απέναντι και εις αρκετήν απόστασιν από του Στρατιωτ. Νοσοκομείου. Ούτω τοποθετούμενα τα Σχολεία μας, μετά των δύο νέων τετραταξίων της συνοικίας Αγίου Κωνσταντίνου [Εον] παρά την εκκλησίαν και της συνοικίας Φαλήρου[1] επί της οδού Κουμουνδούρου [Δον] παρά την ηλεκτρικήν εγκατάστασιν[2], θα εξυπηρέτουν πληρέστατα τους μικρούς μαθητάς όλης της πόλεως. Το Γυμνάσιον ετοποθετείτο επί της οδού Ηπείρου όπου σήμερον ίσταται, απέναντι του Σχολικού Γυμναστηρίου[3]. Η τοποθέτησις αυτού εγένετο εις την άκραν της πόλεως τη επιμόνω απαιτήσει του Γυμνασιάρχου και της Σχολικής Επιτροπής του Γυμνασίου, ίνα είναι πλησίον και ακριβώς απέναντι του Γυμναστηρίου".
Η όλη διαδικασία ξεκίνησε με την προκήρυξη δημοπρασίας για την ανοικοδόμηση του 2ου Δημοτικού Σχολείου στο Φρούριο, που ήταν και το μεγαλύτερο. Τελευταίος μειοδότης αναδείχθηκε ο μηχανικός Κωνσταντίνος Μιχαλέας από την Αθήνα. Προκειμένου να γίνει δημοπρασία και στα υπόλοιπα υπό κατασκευήν Σχολεία, υποβλήθηκε από τον μηχανικό Μιχαλέα αίτηση προς το Δημοτικό Συμβούλιο όπως του ανατεθεί η κατασκευή και των υπολοίπων Σχολείων, με τους αυτούς όρους. Το Δημ. Συμβούλιο δέχθηκε την αίτησή του, αφ' ενός επειδή οι όροι του ήταν συμφέροντες και αφ' ετέρου για να κερδίσει χρόνο από τις επαναλήψεις δημοπρασιών για κάθε Σχολική μονάδα. Για την απόφαση αυτή ενημερώθηκε το Υπουργείο Παιδείας, το οποίο και έδωσε την έγκρισή του. Με τη ληφθείσα απόφαση η εργασία κατασκευής έγινε πιο συγκεντρωτική και η επίβλεψή της πιο εύκολη. Μ' αυτόν τον τρόπο προέκυπτε οικονομία στα υλικά κατασκευής και η οικοδόμηση προχωρούσε με γρηγορότερους ρυθμούς.
Για την κατασκευή του 7ου Δημοτικού Σχολείου αγοράσθηκε μεγάλος οικοπεδικός χώρος, ο οποίος βρισκόταν μεταξύ του ναού του Αγίου Αθανασίου και του Στρατιωτικού Νοσοκομείου, αντί ποσού 150.000 δραχμών, με την υποχρέωση το ποσόν να καταβληθεί με την υπογραφή των συμβολαίων. Το Φθινόπωρο του 1932 έγιναν τα εγκαίνια του διδακτηρίου αυτού μαζί με τα υπόλοιπα και η νέα σχολική χρονιά άρχιζε για τους μαθητές των σχολείων της Λάρισας σε νέα, σύγχρονα σχολικά συγκροτήματα. Λίγες ημέρες αργότερα, στις 30 Νοεμβρίου του 1932, στο γραφείο του Δημάρχου έφθασε το ακόλουθο τηλεγράφημα από τον υπουργό Παιδείας Γεώργιο Παπανδρέου, έπειτα από ειδική αναφορά που του έστειλε ο Σάπκας: «Ευχαριστώ θερμότατα. Παρακαλώ δεχθήτε και ιδικά μου εγκάρδια συγχαρητήρια δι’ ευόδωσιν έργου σχολικών διδακτηρίων, οφειλομένην εξ ίσου εις ειλικρινή και γενναίαν συνεργασίαν Δημοτικής Αρχής Λαρίσσης. Παπανδρέου».
Το 7ο Δημοτικό Σχολείο ήταν εξατάξιο και αρχιτεκτονικά το κτίριο διέθετε δύο ορόφους. Τα γραφεία βρίσκονταν στο ισόγειο, ενώ οι σχολικές αίθουσες διαμοιράζονταν στο υπόλοιπο τμήμα του ισογείου και στον όροφο. Το κτίριο και ο ευρύχωρος αύλειος χώρος περιβαλλόταν από τοιχίο στο οποίο ήταν ενσωματωμένα σιδερένια κιγκλιδώματα. Πριν από μερικά χρόνια κατεδαφίσθηκε σταδιακά και στη θέση του κατασκευάσθηκε νέο κτίριο, με όλους τους απαραίτητους χώρους για ένα σύγχρονο διδακτήριο.
[1]. "Φάληρο", ήταν η συνοικία η οποία περικλειόταν από τους σημερινούς δρόμους Ανθίμου Γαζή, Λογιωτάτου, Καραθάνου και Κουμουνδούρου.
[2]. "Ηλεκτρικήν εγκατάστασιν", εννοεί το κτίριο ηλεκτροφωτισμού της Εταιρείας Υδρεύσεως και Ηλεκτροφωτισμού Λαρίσης (Ε.Υ.Η.Λ.), του μετέπειτα Ο.Υ.Η.Λ., εκεί όπου σήμερα ευρίσκεται τον υπό ανέγερσιν Δημοτικό Θέατρο.
[3]. "Σχολικόν Γυμναστήριον". Βρισκόταν απέναντι από το Α΄ Γυμνάσιο Αρρένων, είχε κατασκευασθεί το 1905 από τον Μουσικό Γυμναστικό Σύλλογο Λαρίσης και βρισκόταν εκεί όπου σήμερα έχει κτισθεί το Κουτσίνειο Σχολικό Διδακτήριο και άλλα σχολικά συγκροτήματα.
Του Νικ. Αθ. Παπαθεοδώρου
nikapap@hotmail.com
