«...Θλίβομαι κύριε πρόεδρε», έγραφε απευθυνόμενος στην ανώτατη ηγεσία της χούντας λίγες μέρες πριν τα άρματα μάχης βγουν στους δρόμους της Λευκωσίας, «διότι ευρέθην εις την ανάγκην να είπω πολλά δυσάρεστα δια να περιγράψω εις αδράς γραμμάς με γλώσσα ωμής ειλικρινείας την από μακρού εν Κύπρω υφιστάμενην κατάστασιν. Τούτο όμως επιβάλλει το εθνικόν συμφέρον, το οποίον έχω πάντοτε γνώμονα όλων των ενεργειών και δεν επιθυμώ διακοπήν της συνεργασίας μου μετά της ελληνικής κυβερνήσεως. Δέον, όμως, να ληφθεί υπόψιν, ότι δεν είμαι διορισμένος νομάρχης ή τοποτηρητής εν Κύπρω της ελληνικής κυβερνήσεως αλλά εκλεγμένος ηγέτης μεγάλου τμήματος του ελληνισμού και απαιτώ ανάλογον προς εμέ συμπεριφοράν του εθνικού κέντρου...». Από εκείνη τη στιγμή αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση!
Η οριστική απάντηση της Αθήνας στην επιστολή αυτή του Μακαρίου έρχεται το πρωινό της Δευτέρας 15 Ιουλίου 1974. Όχι με ανάλογη της περίστασης επιστολή, αλλά με καταιγιστικά πυρά όπλων που έπληξαν την καρδιά του Κυπριακού κράτους! Πρόκειται για την αρχή του τέλους και το τέλος μιας πικρής για τον ελληνισμό της Κύπρου διαδρομής. Τα παμπάλαια άρματα μάχης της Εθνικής Φρουράς ξεχύνονται στους δρόμους της Λευκωσίας. Όχι ασφαλώς για την ΕΝΩΣΗ όπως πίστεψαν κάποιοι χρήσιμοι ηλίθιοι, αλλά για τον οριστικό ενταφιασμό της! Το δράμα της Κύπρου μόλις τώρα αρχίζει.... Η φρίκη και το μίσος κυριαρχούν παντού. Φρικτή ιεροσυλία! Εφιάλτης τρομερός! Κατάλυση του κυπριακού κράτους και της Δημοκρατίας του Μακαρίου! Η Λευκωσία βουτηγμένη σε αίμα αδελφικό πενθεί, την ώρα που η Αθήνα ετοιμάζεται να αποβάλει με κάθε τίμημα -μηδέ εξαιρουμένης μιας εθνικής καταστροφής- τα χουντικά δεσμά της! Τα πάντα καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος! Παντού στους δρόμους, στις πλατείες κοχλάζει το αίμα μίσους. Μανάδες και παιδιά με κλάμα απεγνωσμένο. Για το άδικο αδελφικό αίμα! Κάθε ελληνική ψυχή έχει μαυρίσει! Ο εχθρός τρίβει τα χέρια του!
Πρωινό Σαββάτου 20 Ιουλίου 1974. Το τουρκικό ασκέρι επιτίθεται με όλα τα μέσα. Η αύρα της θάλασσας της Κερύνειας ξερνάει αδιάκοπα εισβολείς. Κάθε κύμα της, κάθε βράχος της, κάθε ρωγμή της, κάθε δρόμος της γίνεται άντρο των μογγόλων ληστών. Το τούρκικο ασκέρι σκορπίζει αδιακρίτως μπαρούτι και θάνατο. Η Πατρίδα βουτηγμένη στο αίμα. Εχθρός και φίλος είναι μαζί. Κραυγές ηρωικές παντού! Θάνατος, θάνατος, θάνατος στα στίφη των βαρβάρων μεχμετζίκ! Κορμιά αντρίκια πολεμούν! Ο εχθρός στη θάλασσα! Το πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν που μεταδόθηκε από το Ραδιοφωνικό Πρόγραμμα του Ρ.Ι.Κ. αναφέρει: «Έκτακτο πολεμικό ανακοινωθέν. Την πρωίαν της σήμερον τουρκικά αεροσκάφη άνευ προειδοποιήσεως υπούλως και ανάνδρως προσέβαλαν τον σταθμό Ραντάρ, βομβάρδισαν το στρατόπεδο της ΕΛ.ΔΥ.Κ. και έριξαν εντός του Τουρκοκυπριακού θύλακος Λευκωσίας μικράν δύναμη αλεξιπτωτιστών. Αι Ελληνικαί Κυπριακαί δυνάμεις αντιμετωπίζουν μετά γενναιότητας και πρωτοφανούς ενθουσιασμού την απρόκλητο επίθεση του τουρκικού σοβινισμού. Ο εχθρός ουδέν κατόρθωσε να επιτύχει».
Η πικρή πραγματικότητα όμως ήταν άλλη. Οι τουρκικές δυνάμεις εισβολής υπό τις διαταγές του αντιστράτηγου Νουρετίν Ερσίν εκμεταλλευόμενες την πρωτοφανή ελληνική αδράνεια και τη σύγχυση κατάφεραν να προχωρήσουν τουλάχιστον τις πρώτες ώρες της εισβολής εντελώς ανενόχλητες αποβιβάζοντας τόσο στρατιώτες όσο και άρματα μάχης στην παραλία του Πέντε Μίλι. Οι δυνάμεις που αριθμούσε η Εθνική Φρουρά, καθώς και η Ελληνική Δύναμη Κύπρου (ΕΛ.ΔΥ.Κ.) με τους καταδρομείς της Α΄ Μοίρας που έφθαναν μόλις τις 12 χιλιάδες, στερούμενες κάθε σύγχρονου στρατιωτικού μέσου, καλούνταν να αντιμετωπίσουν ολόκληρη τη σιδερόφρακτη τουρκική πολεμική μηχανή. Την οπλισμένη σαν αστακός με όπλα νατοϊκά και καθοδήγηση αγγλοαμερικανική! Συνεπικουρούμενη και από την Σοβιετική σιωπή! Ο ηρωισμός που επέδειξαν δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από τις μεγάλες στιγμές αντίστασης των Ελλήνων ανά τους αιώνες. Ο Νουρετίν Ερσίν σκέφτεται προς στιγμή να εγκαταλείψει το εγχείρημα του! Το φιλί της ζωής του το δίνει η ελληνική σιωπή! Η διοίκηση του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Φρουράς (Γ.Ε.Ε.Φ.) κάτω από τις διαταγές του παρανοϊκού ταξίαρχου Μιχαήλ Γεωργίτση, κατ’ εντολή Γρηγόριου Μπονάνου, συνιστά αυτοσυγκράτηση! Στην Αθήνα οι αρχηγοί των τριών όπλων και των Ενόπλων Δυνάμεων που συναποφάσισαν μαζί με την ηγεσία της χούντας το προδοτικό πραξικόπημα (με υπογραφή Γκιζίκη), δεν είχαν καμιά διάθεση να υπερασπισθούν την Κύπρο, αφήνοντας την να ατιμάζεσαι και να λεηλατείται από τους βαρβάρους της Ανατολής... Το αποτέλεσμα γνωστό! Άλλη μια εθνική ήττα με οδυνηρές από κάθε άποψη συνέπειες, που πολλοί χαρακτηρίζουν ως μια δεύτερη μικρασιατική καταστροφή.
Έκτοτε το αθώο αδελφικό αίμα που χύθηκε, αναζητά ματαίως δικαίωση! Ωστόσο η πατρίδα τίμησε αντί να τιμωρήσει παραδειγματικά τους πρωταιτίους αυτής της μεγάλης εθνικής καταστροφής! Οι τέσσερις ανώτατοι αξιωματικοί του στρατεύματος (Μπονάνος, Αραπάκης, Παπανικολάου, Γαλατσάνος) που μαζί με την ανώτατη ηγεσία της χούντας, προκάλεσαν το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και άφησαν την Κύπρο στο έλεος των ορδών του Αττίλα, συμμετείχαν στην ιστορική σύσκεψη με τους πολιτικούς αρχηγούς υπό την προεδρία του Φαίδωνα Γκιζίκη στις 22 Ιουλίου 1974, κατά την οποία παρέδωσαν την εξουσία στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Παρέμειναν μάλιστα στις θέσεις τους και χειρίσθηκαν με εγκληματικό τρόπο τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, όπου με μνημόνια τους προς τον Καραμανλή που περιέχονται στο πόρισμα της Ελληνικής Βουλής, τον καλούσαν να μην αντιδράσει στρατιωτικά... Κι όμως λίγο αργότερα, αποστρατεύθηκαν με βαθμό επί τιμή, απολαμβάνοντας τη σύνταξη και όλα τα υπόλοιπα προνόμια των συνταξιούχων στρατιωτικών.... Δηλαδή, ο τότε αρχηγός της αεροπορίας Αλ. Παπανικολάου τιμήθηκε, όπως και ο αντίστοιχος του ναυτικού Π. Αραπάκης με τον τίτλο του επιτίμου αρχηγού του όπλου του, που σημαίνει πως εκτέλεσε τα καθήκοντά του με άριστο τρόπο! Έλεος και ντροπή!
Το παιχνίδι ήταν εξ αρχής στημένο! Γι’ αυτό δεν άφησαν τα ελληνικά υποβρύχια που βρέθηκαν σε απόσταση βολής από το τουρκικό αποβατικό στόλο να ματαιώσουν την τουρκική απόβαση! Γι’ αυτό και άφησαν την τουρκική αεροπορία να βομβαρδίζει αδιακρίτως χωρίς καμιά ελληνική απάντηση. Γι’ αυτό άφησαν τα τούρκικα ασκέρια να δολοφονούν και να ατιμάζουν αδιακρίτως. Γι’ αυτό και έφεραν τον Καραμανλή για να μας υπενθυμίσει ότι «η Κύπρος κείται μακράν»! Γι’ αυτό κάθε 24 του Ιούλη η Αθήνα γιορτάζει αντί να πενθεί! Γι’ αυτό και σφράγισαν τα τεκμήρια της προδοσίας και τα εξαφάνισαν στα υπόγεια της Ελληνικής Βουλής....
Ιδού και οι αποδείξεις; Η δικαστική έρευνα και δίωξη των υπευθύνων για την προδοσία της Κύπρου, αποκλείσθηκε με Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου (αριθ. ΠΥΣ 45/7-3-75) από το πρώτο διάστημα της μεταπολίτευσης! Πριν ακόμα ληφθεί η απόφαση αυτή, μέσα στις Ένοπλες Δυνάμεις είχαν αρχίσει τα μέτρα για συγκέντρωση όλου του υλικού που αφορούσε «το δημιουργηθέν αρχείον εις τας αιθούσας Επιχειρήσεων κατά την διάρκειαν της Ελληνοτουρκικής-Κυπριακής κρίσεως τους έτους 1974...». Επιτροπές αξιωματικών συγκέντρωσαν όλο το Αρχείο απ’ όλες τις υπηρεσίες που είχαν σχέση με το Κυπριακό, το σφράγισαν με ειδική σφραγίδα που γράφει «Αρχείον Ελληνοτουρκικής Κρίσεως 1974» και το παρέδωσαν μέχρι 15 Μαρτίου 1975. Η διαταγή εκδόθηκε από τον «ευπατρίδη» οπαδό της διχοτόμησης Υπουργό Εθνικής Άμυνας Ευάγγελο Αβέρωφ. Μαζί με όλο το Αρχείο που συγκέντρωσε αργότερα η Επιτροπή της Βουλής για την «Κυπριακή υπόθεση», σφραγίσθηκε σε κιβώτια και φυλάσσεται σε αποθήκη της Ελληνικής Βουλής. Αυτό είναι και το υλικό που συνθέτει τον αποκαλούμενο «ΦΑΚΕΛΟ ΚΥΠΡΟΥ». Έως σήμερα δεν άνοιξαν (εκφράζονται επιφυλάξεις για το εάν κάποτε, θα ανοιχτούν) τα κιβώτια, που περιέχουν και το αυθεντικό υλικό.
Υ.Γ.: Στην δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής οι δυνάμεις μας κλήθηκαν σε «απαγκίστρωση». Με προσωπική διαταγή του Υπουργού Εθνικής Άμυνας Ευάγγελου Αβέρωφ να αποφευχθούν συγκρούσεις ώστε να μην έχουμε θύματα! Οι Τούρκοι σταμάτησαν εκεί που είχαν σχεδιάσει. Οι Ελληνικές Δυνάμεις σταμάτησαν εκεί που διετάχθησαν να σταματήσουν. Έκτοτε ύβρις μεγίστη βασιλεύει. Στενάζει η γη, τον άδικο χαμό θρηνεί... ώσπου να λάμψει η αλήθεια... για τους ταγούς της προδοσίας...
* Ο Δρ. Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστή είναι επίκουρος καθηγητής στο Τ.Ε.Ι. Λάρισας
