Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Μεταρρυθμιστής από άποψη και όχι με το… στανιό είναι ο νέος πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης.
Υπό την έννοια αυτή θα μπορούσε να πει κανείς ότι η εκλογή του είναι και ένα «μήνυμα» ότι μία μερίδα κόσμου έχει «χωνέψει» το… απίθανο, για τα ελληνικά δεδομένα: ότι το να γίνουν μεταρρυθμίσεις (όχι απορρυθμίσεις) είναι ο μόνος δρόμος για να βγούμε επιτέλους από αυτόν τον κυκεώνα στον οποίο έχουμε μπει. Να αλλάξουμε εμείς και όχι οι άλλοι.
Το σίγουρο είναι ότι και αν ακόμη δεν ήταν μέρος της αντίληψης αυτών που τον ψήφισαν η ως άνω παραδοχή (διότι έπαιξε ρόλο και το πυκνό παρασκήνιο), οι δανειστές βλέπουν με καλό μάτι την άνοδο ενός μεταρρυθμιστή στην ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο οποίος είναι και εν δυνάμει πρωθυπουργός.
Αυτό φάνηκε άλλωστε άμεσα και από τα σχόλια του διεθνή Τύπου που υποδέχθηκαν την εκλογή του και εστιάζονται ακριβώς στο γεγονός ότι ως δηλωμένος «μεταρρυθμιστής» μπορεί αύριο να αποτελεί έναν καλύτερο συνομιλητή, τουλάχιστον ως προς την κατανόηση ορισμένων ζητημάτων. Και από την άλλη, όταν κάποιος θεωρεί ότι πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις και δεν υποκύπτει σε αυτές γιατί του επιβάλλονται με το ζόρι-έχει προφανώς εντρυφήσει στη φιλοσοφία των μεταρρυθμίσεων- και άρα είναι σφόδρα πιθανό και οι αντιπροτάσεις που θα κάνει στο πλαίσιο μιας διαπραγμάτευσης να έχουν μία πιο λελογισμένη, μετρημένη και αντικειμενική βάση. Και άρα, περισσότερες πιθανότητες να γίνουν αποδεκτές.
Τα επισημαίνουμε όλα αυτά γιατί;
Γιατί η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας δεν συνιστά μόνον αλλαγή σκηνικού για το κόμμα του οποίου είναι πρόεδρος, αλλά και για τη γενικότερη πολιτική σκηνή και τη συνολική στάση των δανειστών έναντι της Ελλάδας και των εσωτερικών εξελίξεών της τώρα και στο εγγύς μέλλον. Και τούτο γιατί-ξεκινώντας από έξω προς τα μέσα- οι δανειστές βλέπουν στο πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη ακριβώς έναν πολιτικό ευρωπαϊκού προφίλ με συνειδητή μεταρρυθμιστική αντίληψη, με τον οποίο υπολογίζουν ότι πιο εύκολα και ίσως πιο αξιόπιστα μπορούν να συνεννοηθούν. Και αυτό, στις μέρες μας δεν είναι αμελητέο.
Προχωρώντας προς το εσωτερικό τώρα, η εκλογή του αναμένεται να επηρεάσει το ευρύτερο πολιτικό σκηνικό σε σημαντικό βαθμό.
Δεν είναι μόνον ότι είναι της ίδιας γενιάς με τον Αλ. Τσίπρα, είναι ότι έχει μία φυσική απέχθεια προς τον λαϊκισμό-κάτι που μπορεί να έπαιξε επίσης ρόλο ως ένα βαθμό στην εκλογή του, καθώς ο κόσμος δείχνει πλέον να έχει «μπουχτίσει» από το είδος και τα παραπλανητικά αποτελέσματα που το ακολουθούν-αλλά είναι ότι και το γεγονός ότι είναι τοποθετημένος περισσότερο προς το «κέντρο» της «κεντροδεξιάς». Οπότε ο στόχος του για διεύρυνση του χώρου τον κάνει πιο «προσιτό» εξ ορισμού σε ανθρώπους που κινούνται στον ελεύθερο ή και συγκεχυμένο χώρο μεταξύ κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς, και εξαρτάται από τις κινήσεις και τις αποφάσεις που θα λάβει κατά πόσον θα βρει πρόθυμα ώτα αρχικά και υποστηρικτές εν τέλει. Γεγονός, που βεβαίως σοβαρά «απειλεί», τα κόμματα που κινούνται στον χώρο αυτό γι’ αυτό και η Φώφη Γεννηματά με την πρώτη δήλωσή της, φρόντισε να μιλήσει για «άβυσσο» σε διαφορά απόψεων προσπαθώντας να υψώσει «ανάχωμα» προς τα δεξιά του κόμματος της για να συγκρατήσει ενδεχόμενες διαρροές.
Από την άλλη συνιστά θέμα και για τον ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνον γιατί είναι νέος ηλικιακά αλλά γιατί ακριβώς έχει μία πιο «ανοιχτή» αντίληψη πραγμάτων η οποία μπορεί να καταστεί θελκτική για μερίδα ψηφοφόρων οι οποίοι μάλιστα έχουν απογοητευτεί από τη δική του κυβερνητική πολιτική.
Υπό την έννοια αυτή η εκλογή Μητσοτάκη σηματοδοτεί και γενικότερες πολιτικές ανακατατάξεις σε μία περίοδο που ούτως ή άλλως, προβάλλει η ανάγκη αναδιάταξης των πολιτικών δυνάμεων από μόνη της στο πλαίσιο της διαρκούς αναζήτηση διεξόδου από τα αδιέξοδα που έχει περιέλθει και η πολιτική ζωή του τόπου και η ίδια η χώρα.
Πολυμέτωπος ο «αγώνας» Κυριάκου από τούδε και πέρα.
Θα καταφέρει από τη μία πλευρά και να κρατήσει τις εσωκομματικές ισορροπίες και να οδηγήσει τη ΝΔ σε μία περίοδο αναγέννησης και διεύρυνσης και από την άλλη πλευρά να ισχυροποιήσει τον ρόλο της ως αξιωματικής αντιπολίτευσης στην παρούσα φάση και ως αξιόπιστης εναλλακτικής πολιτικής λύσης για τη συνέχεια; Διότι χρόνος δεν υπάρχει και όλα αυτά πρέπει να γίνουν σχεδόν ταυτόχρονα.
Ως προς τις εσωκομματικές ισορροπίες, το γεγονός ότι νίκησε τον υποστηριζόμενο από τον Κώστα Καραμανλή Βαγγέλη Μεϊμαράκη, όπως έχει ήδη επισημανθεί συνιστά κατ’ επέκταση και ήττα για το καραμανλικό στρατόπεδο. Οπότε, σε ένα κόμμα κατά βάση «καραμανλικό» και… ολίγον «μητσοτακικό» και «σαμαρικό» είναι ένα ζητούμενο να διατηρηθεί εκείνη η ισορροπία που ταυτόχρονα θα ευνοήσει και τις αλλαγές χωρίς επικίνδυνους τριγμούς.
Προφανώς γι’ αυτό, άρχισε ήδη από χθες μπαράζ επαφών με πρώτο και καλύτερο τον Κώστα Καραμανλή προκείμενου να τεθούν οι βάσεις για την παραπέρα συνύπαρξη.
Αυτό είναι και το βασικό θέμα. Γιατί έτυχε της έμμεσης στήριξης του Αντώνη Σαμαρά, έχει καλύψει τα «νώτα του» από δεξιά με τον Άδωνι Γεωργιάδη και το έρεισμα του κόμματος προς τη «λαϊκή δεξιά» και έχει την στήριξη του Απόστολου Τζιτζικώστα. Άλλωστε το «μέτωπο» Άδωνι-Τζίτζι ήταν κατά κύριο λόγο αυτό που του εξασφάλισε τη νίκη, μαζί και με την επιθυμία πολλών να υπάρξει ανανέωση που «να είναι και να φαίνεται» στο κόμμα. Και αυτή η ανάγκη, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα από την πρώτη Κυριακή των εσωκομματικών εκλογών, ήταν που «υπερκέρασε» το… μειονέκτημα (για ορισμένους), του επιθέτου «Μητσοτάκης». Αυτή, και το γεγονός, ότι ο ίδιος στη διάρκεια της μαραθώνιας εσωκομματικής προεκλογικής περιόδου κατάφερε να κερδίσει πολιτικούς πόντους προβάλλοντας την αυτόνομη πολιτική του προσωπικότητα.
Θα τα καταφέρει;
Η πορεία των πραγμάτων θα δείξει.
Μετά τους πανηγυρισμούς ξεκινάει η αναμέτρηση με την πραγματικότητα και τις επιτακτικές ανάγκες της. Οι πολίτες που ψήφισαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι αισιόδοξοι και εκείνοι που παρακολουθούν τις εξελίξεις στη ΝΔ αναμένοντας να δουν σε τι βαθμό θα επηρεάσουν αυτές και τις ευρύτερες εξελίξεις, τηρούν στάση αναμονής.
Όλοι όμως πλέον, μετά και την απογοήτευση από την «πρώτη φορά αριστερά», με το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων να έχει… εξαντληθεί είναι πολύ πιο υποψιασμένοι και πιο δύσπιστοι. Και αυτή είναι μία ακόμη παράμετρος του στοιχήματος που καλείται να κερδίσει ο νέος πρόεδρος της ΝΔ.
