* Από τον Γιώργο Καραβάνα
Από πολλές απόψεις, ο χρόνος που πέρασε μας έκανε σοφότερους. Κατά πολλούς ήταν μια φάση που έπρεπε ως κοινωνία να περάσουμε. Η – έστω επώδυνη – διάψευση της παλαβομάρας είναι συχνά καλύτερη από τη συντήρηση μιας ουτοπίας, που «ποτέ δεν δοκιμάστηκε». Περιστοιχισμένος από λαϊκιστές, ο ελληνικός λαός ψάχνει εναγωνίως τα τελευταία χρόνια, την κυβέρνηση που θα τον γυρίσει στην προηγούμενη κατάσταση. Μετά την ξέφρενη σε δαπάνες ΝΔ του Κ. Καραμανλή (το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009, δηλαδή τα επιπλέον των εσόδων χρήματα που ξόδεψε εκείνο το έτος το ελληνικό δημόσιο, ανήλθε στα 30 δις, όσα δηλαδή ο ΕΝΦΙΑ των επόμενων 12 χρόνων…), δοκίμασε ΠΑΣΟΚ, μετά ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑΟΣ, μετά ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΔΗΜΑΡ, μετά ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, μετά ΣΥΡΙΖΑ (+ ΛΑΕ) - ΑΝΕΛ και τέλος ΣΥΡΙΖΑ (σκέτο) - ΑΝΕΛ. Οι κρατικές δαπάνες ωστόσο εξακολουθούν να μην έχουν μειωθεί ως ποσοστό του ΑΕΠ. Όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν (κι όλοι αυτοί που τα ψήφισαν) επιμένουν στο ίδιο οικονομικό μοντέλο: μεγάλο και γραφειοκρατικό δημόσιο, που απαιτεί όλο και περισσότερους φόρους για να συντηρηθεί, αναντίστοιχες με τις εισφορές συντάξεις εις βάρος της εργασίας, κατανάλωση και εσωστρέφεια εις βάρος της επιχειρηματικότητας και των εξαγωγών.
Έχοντας δοκιμάσει πλέον και την Αριστερά (και μάλιστα σε δύο διαφορετικές εκδόσεις), δειλά-δειλά κάποιοι συνειδητοποιούν πως το πρόβλημα δεν είναι τόσο τα πρόσωπα, όσο το μοντέλο της οικονομίας. Στον επίλογο μιας εποχής που ξεκίνησε με τον Εμφύλιο κι έχει ως τελευταία φάση τη ρεβάνς των ηττημένων, ίσως έρχεται η ώρα που η χώρα πληγωμένη αλλά σοφότερη θα γυρίσει σελίδα. Προς ποια κατεύθυνση, μένει να φανεί. Το βέβαιο είναι πως οι ουτοπίες τελειώνουν και το τοπίο αρχίζει να ξεκαθαρίζει. Είναι πλέον σαφές ότι το πραγματικό δίλλημα της σημερινής Ελλάδας, δεν είναι το «Αριστεροί - Δεξιοί» ή το «Μνημονιακοί - αντιμνημονιακοί», αλλά το «Κρατιστές» και «υποστηρικτές της ελεύθερης οικονομίας». Στην ομάδα των Κρατιστών ανήκουν το ΚΚΕ, η ΛΑ.Ε, ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η ΧΑ, ο ΛΑ.Ο.Σ, η Ένωση Κεντρώων και το ΠΑΣΟΚ. Ανήκουν επίσης το μισό Ποτάμι και λίγο παραπάνω από τη μισή ΝΔ… Αντίθετα, στους υποστηρικτές της ελεύθερης οικονομίας ανήκουν το άλλο μισό Ποτάμι, η άλλη μισή ΝΔ και κάποια μικρότερα κόμματα, όπως η ΔΡΑΣΗ και η Δημιουργία Ξανά. Σε αυτούς προστίθενται και κάποια πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όπως η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Τάσος Γιαννίτσης κι ο Αλέκος Παπαδόπουλος, που εγκαίρως κατάλαβαν πως το κρατικίστικο μοντέλο έφτασε στα όριά του.
Όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν τα παλιά λάθη. Πως δεν μπορείς να έχεις περισσότερους συνταξιούχους από εργαζόμενους. Πως δεν μπορείς να ξοδεύεις λεφτά που δεν έχεις. Πως δεν είναι δυνατόν να εισάγεις τόσο πολλά και να εξάγεις τόσο λίγα. Πως δεν μπορεί να συνεχιστεί η μεταφορά κοινωνικών πόρων από φτωχότερους σε πλουσιότερους, πλην καλύτερα οργανωμένους. Πως χωρίς νέες επενδύσεις, χωρίς αύξηση παραγωγής και εξαγωγών και χωρίς αύξηση της απασχόλησης, ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Οι περισσότεροι καταλαβαίνουν το λάθος, αλλά δεν είναι ακόμα σίγουροι για το σωστό. Είναι μεν έτοιμοι για αλλαγές, αλλά κυρίως αυτές που αφορούν στους άλλους. Η Ελλάδα εξακολουθεί να έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα, που όμως απαιτούν το κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο για να ανθίσουν. Οι Έλληνες μπορούν να γίνουν πλούσιοι, αρκεί να το θελήσουν. Τρόπος υπάρχει! Είναι αυτός που μετέτρεψε το Ντουμπάι, από μικρό ψαροχώρι στη δεκαετία του ’60 (που ευτυχώς δεν είχε πετρέλαιο), σε παγκόσμιο οικονομικό κέντρο σήμερα. Έναν τόπο στον οποίο πολίτες απ’ όλο τον κόσμο σπεύδουν να αγοράσουν τεχνητά νησιά, φτιαγμένα από άμμο! Φανταστείτε τι θα μπορούσε να γίνει η Ελλάδα των χιλιάδων ακατοίκητων βραχονησίδων, αν άλλαζε οικονομικό μοντέλο…! Οτιδήποτε ευνοεί τις ξένες επενδύσεις, την εργασία και τις εξαγωγές, πρέπει να το επιδιώκουμε. Οτιδήποτε εμποδίζει τα παραπάνω, πρέπει να το καταπολεμούμε. Δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε τι κάνουν οι χώρες που αναπτύσσονται! Απλές και γρήγορες διαδικασίες, χαμηλή και σταθερή φορολογία, ανοιχτές αγορές και κοινοί κανόνες για όλους. Την ώρα που ακόμα και οι Βαλκάνιοι γείτονές μας έχουν μάθει το παιχνίδι, προσελκύοντας ελληνικές επενδύσεις, εμείς εξακολουθούμε να δίνουμε αντικαπιταλιστικές μάχες, με τις εγχώριες επιχειρήσεις να κλείνουν η μία μετά την άλλη.
Το θεσμικό μας πλαίσιο παραμένει προσανατολισμένο στη διατήρηση πελατειακών προνομίων. Προσπαθεί να μην θίξει συντεχνίες, να μην θίξει πρόωρα συνταξιοδοτημένους, να μη θίξει δομές, που καθιστούν το κράτος λάφυρο στα χέρια των εκάστοτε κυβερνόντων. Κι όλα αυτά κάτω από έναν «σοσιαλιστικό» ιδεολογικό μανδύα (που φόρεσαν αριστεροί και δεξιοί) ο οποίος το θέλει υπεύθυνο να καλύπτει κάθε μας ανάγκη. Πρόσχημα, για να μπορούν οι κυβερνώντες να διαχειρίζονται όσο περισσότερα από τα χρήματα των πολιτών! Ιδεολόγημα που όμως κατέρρευσε, από τη στιγμή που και οι «πρώτη φορά αριστερές» κυβερνήσεις συνέχισαν το ίδιο με τους προηγούμενους τροπάριο (οι διορισμοί ημετέρων έχουν ξεπεράσει κάθε όριο ντροπής…). Καιρός πλέον να ανοίξουμε τα μάτια και να κοιτάξουμε πως λειτουργεί ο υπόλοιπος κόσμος. Ακόμα κι η Αλβανία ιδρύει ιδιωτικά πανεπιστήμια, προσελκύοντας ξένους φοιτητές! Εμείς, πότε θα αρχίσουμε να εκμεταλλευόμαστε τα δικά μας πλεονεκτήματα; Πότε θα απελευθερώσουμε τις δημιουργικές δυνάμεις των ελλήνων, από την κρατική γραφειοκρατία; Πότε θα ελαφρύνουμε την παραγωγή και τις εξαγωγές, από τους φόρους που κοστίζουν οι κρατικοδίαιτοι δημόσιου και ιδιωτικού τομέα; Πότε θα σταματήσουμε να επιτρέπουμε στο κράτος να παριστάνει τον επιχειρηματία με τα δικά μας λεφτά, προκειμένου να διορίζει τους δικούς του κάθε φορά ανθρώπους; Ας ελπίσουμε το νέο έτος να μας φέρει και νέα μυαλά.*Ο Γιώργος Καραβάνας είναι μορ. βιολόγος και μέλος της Δ.Ε. της Δράσης
