* Tου Βασιλείου Χ. Στεργιούλη, Θεολόγου
«Πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιά». Έτσι άρχιζε στα παιδικά και νεανικά μας χρόνια η γιορτή της πρωτοχρονιάς. Υποδεχόμασταν και τότε, όπως και στις μέρες μας, τον καινούργιο χρόνο με ευχές για χαρά και ευτυχία.
Η Πρωτοχρονιά είναι ένας σταθμός στην αέναη πορεία του χρόνου, που οδεύει ολοταχώς προς την ατέρμονη αιωνιότητα. Μοιάζει με το ποτάμι, που κατευθύνει συνεχώς τα νερά του στην απέραντη θάλασσα. Γι’ αυτό οι αρχαίοι έλεγαν: «δις ες τον αυτόν ποταμόν ουκ αν τις εμβαίη». Δηλαδή δεν είναι δυνατό να μπει κανείς δυό φορές στο ίδιο νερό του ποταμού.
Το νερό του ποταμού παρασύρει ό,τι βρει στο πέρασμά του. Το ίδιο και ο χρόνος. Παρασύρει χαρές, λύπες απογοητεύσεις. Λιγότερες βέβαια είναι οι χαρές. Περισσότερες οι θλίψεις και οι απογοητεύσεις. Νεότερος σοφός παρομοίασε επιτυχώς την πορεία της ζωής με κρεμμύδι, που το καθαρίζουμε δακρύζοντες. Και ο μεγάλος διηγηματογράφος μας Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, «ο άγιος των ελληνικών γραμμάτων», αποφαίνεται: «σα νάχαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου».
Ο χρόνος είναι ο μεγάλος νικητής. Δεν τον αγγίζει το θλιβερό τραγούδι της ζωής. Γιατί δεν νικιέται, αλλά νικάει τα πάντα. Είναι ο μεγάλος δαμαστής. Γι’ αυτό και του αποδόθηκε η προσωνυμία του πανδαμάτορα.
Ο άνθρωπος στέκεται αδύναμος μπροστά στο χρόνο. Παραδομένος στον καιρό. Στην αέναη κίνηση του χώρου, που προσδιορίζει την έννοια του χρόνου. Στη διαρκή ροή και στη φθορά όλων, αφού «τα πάντα ρει» κατά τον αρχαίο φιλόσοφο.
Όλα περνούν και φεύγουν. Έρχονται και παρέρχονται. Όλα αλλάζουν. Ένας μόνο παραμένει αιώνιος και αναλλοίωτος. Εντελώς αμετάβλητος. Εκτός της επιρροής του χρόνου. Και αυτός είναι ο Παντοδύναμος Θεός. Ο Δημιουργός και Κυβερνήτης του κόσμου. Αυτός, που έφερε τα πάντα στην ύπαρξη από την ανυπαρξία. «Εξ ουκ όντων», κατά την ευχή της θείας Λειτουργίας. Αυτός χάρισε ζωή και κίνηση σε όλα. Είναι «το πρώτον κινούν ακίνητον», κατά το μεγάλο Σταγειρίτη φιλόσοφο, Αριστοτέλη.
Τον ύμνο του Θεού ψάλλει με έμπνευση και λυρισμό ο Προφητάναξ Δαυίδ: «Συ κατ’ αρχάς, Κύριε, την γην εθεμελίωσας, και έργα των χειρών σου εισίν οι ουρανοί αυτοί απολούνται, συ δε διαμένεις και πάντες ως ιμάτιον παλαιωθήσονται και ωσεί περιβόλαιον ελίξεις αυτούς και αλλαγήσονται. συ δε ο αυτός ει και τα έτη σου ουκ εκλείψουσι». (Ψαλμ. 101,26-28).
Δημιουργός του κόσμου ο Θεός. Και συγκεκριμένως το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Υιός. Δια του Υιού ο Τριαδικός Θεός, κατά την προς Εβραίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου, «και τους αιώνας εποίησεν» (Εβρ. 1,2). Δηλαδή έκανε όλα όσα έγιναν εν χρόνω.
Ο Υιός λοιπόν του Θεού, ο Άχρονος, Αιώνιος και Αναλλοίωτος, ήρθε στη γη και στους ανθρώπους –που ζούμε κάτω από τη φθορά του χρόνου- για να μας χαρίσει την αίσθηση και τη γεύση της αιωνιότητος. Αυτό το βλέπουμε πραγματούμενο στους Αγίους. Παλαιότερους και νεώτερους. (όπως είναι ο Άγιος Πορφύριος, ο Άγιος Παϊσιος κ.ά). Έβλεπαν τη ζωή κάτω από το πρίσμα της αιωνιότητος (subspecieaeternitatis ). Προγεύονταν από την εδώ ζωή τη χαρά της αιωνιότητος. Είχαν νικήσει το χρόνο. Ήταν ουράνιοι άνθρωποι και επίγειοι άγγελοι. Θαυμαστές προσωπικότητες. Χαιρόσουν να τους βλέπεις και να τους ακούς.
Στις μέρες μας όμως η αθεΐα, η πίστη στην απιστία, ζητεί να περιορίσει τον άνθρωπο στα στενά πλαίσια του παρόντος κόσμου. Θέλει να του αφαιρέσει τη ζωογόνο πνοή της πίστης στο Χριστό και στην αιωνιότητα. Να κάνει τη ζωή του «βοσκηματώδη». Να τον κάνει καταναλωτή των υλικών αγαθών. Θηρευτή και θεραπευτή των ενστίκτων. Άθυρμα και παίγνιο των κάθε είδους εκμεταλλευτών και εκμαυλιστών. Έτσι επιτυγχάνεται η υποταγή των συνειδήσεων, η καταστροφή ατόμων και λαών. Έτσι χάνεται η ανθρωπιά και η ανωτερότητα του ανθρώπου. Ξεχνιέται και διαγράφεται ο θείος προορισμός του.
Είναι διαπιστωμένο και ιστορικά επιβεβαιωμένο πως ό,τι μεγάλο και υψηλό επιτεύχθηκε, που οδήγησε στην πρόοδο και στον πολιτισμό, προήλθε από την έμπνευση της πίστης. Και μάλιστα της χριστιανικής. Ενώ η αθεΐα έδειξε το αγριωπό πρόσωπό της και οδήγησε στην απαξίωση του ανθρώπινου προσώπου. Χωρίς Θεό, έχουμε κόσμο χωρίς ήλιο, σκοτάδι και απελπισία «Χωρίς Θεό, όλα επιτρέπονται» κατά τη διακήρυξη του Ντοστογιέφσκι. Κάθε παράβαση, εγκληματικότητα και απανθρωπιά. Καθετί που υποβιβάζει και κτηνοποιεί τον άνθρωπο.
Είναι άξια ιδιαίτερης προσοχής η τοποθέτηση του αγωνιστή της ελευθερίας Αλεξάντερ Σολζενίτσιν κατά την τελετή βράβευσής του με το βραβείο Νόμπελ: «Αν με ρωτούσαν σήμερα να διατυπώσω όσο πιο λακωνικά είναι δυνατόν την πρώτη αιτία της καταστροφικής επαναστάσεως που καταβρόχθισε περισσότερα από 60 εκατομμύρια συμπατριωτών μας, δεν θα μπορούσα να απαντήσω ακριβέστερα από το να επαναλάβω: Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει το Θεό και γι’ αυτό συνέβησαν όλα αυτά».
Η τοποθέτηση αυτή του Σολζενίτσιν, την οποία άκουε από μικρό παιδί να επαναλαμβάνουν οι απλοϊκοί ηλικιωμένοι συμπατριώτες του, είναι ιδιαίτερα διδακτική για μας σήμερα, που διερχόμαστε την πιο κρίσιμη περίοδο της Ιστορίας μας. Πορευόμαστε αφασιακά ως λαός. Διατρέχουμε μεγάλους κινδύνους. Κινδυνεύουμε με αφανισμό εξαιτίας του δημογραφικού προβλήματος. Καταρρέουμε οικονομικά. Είμαστε βουλιαγμένοι στα χρέη. Και ζούμε με δανεικά. Έχουμε ευτελιστεί διεθνώς. Και, παρόλα αυτά, γκρεμίζουμε τα ηθικά και πνευματικά μας ερείσματα. Διαλύουμε την εκπαίδευση. Κλονίζουμε την οικογένεια. Αντινομοθετούμε στον αιώνιο νομοθέτη Χριστό και στο ευαγγέλιό του. Νομοθετούμε και εναντίον του φυσικού Νόμου, που απεχθάνεται τις παρά φύσιν σχέσεις ανδρών και γυναικών. Ποιος, αλήθεια, μας βάσκανε; Γιατί αυτός ο λήθαργος; Όταν θεσπίστηκε στην Αγγλία η συμβίωση των ομοφυλλοφίλων, ο στρατάρχης Μοντγκόμερι, ο ήρωας του Ελ Αλαμέιν, διαμαρτυρήθηκε εντονότατα. Επέστρεψε τα παράσημά του λέγοντας: «ντρέπομαι που είμαι Άγγλος».
Είθε να εννοήσουμε όλοι τον μεγάλο κίνδυνο που διατρέχουμε ως λαός και ως έθνος. Να ξυπνήσουμε από τον λήθαργό. Και να αρχίσουμε μια νέα πορεία στην καινούργια χρονιά. Πορεία ηθικοκοινωνικής ανόδου και ευημερίας με πίστη και ελπίδα στο Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό. Τον Μόνο Σωτήρα και Λυτρωτή μας.
