Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
Η ΠΡΩΤΗ μετεκλογική δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε την περασμένη Κυριακή στο «Βήμα», έδειξε ότι η απογοήτευση της ελληνικής κοινωνίας από τη διάψευση των προσδοκιών που δημιούργησε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πλήττει μόνο το κυβερνόν κόμμα που συγκεντρώνει μόλις και μετά βίας ποσοστό 18,4% στην πρόθεση ψήφου αλλά και όλα τα υπόλοιπα... Η Ν.Δ. βρίσκεται στο 14,9% και όλα τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης κινούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας: στο 5,6% η «Χρυσή Αυγή» λίγο πάνω από το 4% ΚΚΕ και ΠΑΣΟΚ και «κάτω από τη βάση» το «Ποτάμι», οι ΑΝΕΛ κι η «Ένωση Κεντρώων»... Το 15,9% των ερωτηθέντων δηλώνει αναποφάσιστο, το 18,2% απαντάει ότι δεν θα πήγαινε καν να ψηφίσει και το 6% δηλώνει ότι θα ψήφιζε λευκό ή άκυρο...
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ όλ’ αυτά; Ότι ένα 40% του εκλογικού σώματος δεν τρέφει καμία ελπίδα για το μέλλον, όσο τις τύχες της χώρας έχει στα χέρια της η παρούσα πολιτική ηγεσία! Λογικό, καθώς τα τρία κόμματα που διαδοχικά ανέλαβαν να διαχειριστούν την κρίση ακολούθησαν την ίδια ακριβώς μέθοδο: πρώτα υποσχέθηκαν ανώδυνους τοκετούς (με το «λεφτά υπάρχουν» το ΠΑΣΟΚ, με τα Ζάππεια η Ν.Δ., με το «σκίσιμο του μνημονίου» ο ΣΥΡΙΖΑ) και μετά «πλάκωσαν» το εκλογικό σώμα στις «καισαρικές», χωρίς μάλιστα, αναισθητικό... Υποσχέθηκαν δικές τους συνταγές για την αντιμετώπιση της κατάστασης και τελικώς έγιναν υποχείρια των ξένων...
ΑΝ αποτύχει και ο ΣΥΡΙΖΑ λένε κάποιοι, ο αμέσως επόμενος «σωτήρας» θα είναι η «Χρυσή Αυγή»... Λάθος πρόβλεψη! Η ρητορική της Χ.Α. για τη διαχείριση της κρίσης δεν διαφέρει από την προεκλογική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ... Τα αναθέματα κατά των «τοκογλύφων», των «ξένων κέντρων», του «κατεστημένου» και του «συστήματος», όλοι πια ξέρουν ότι δεν είναι συνταγή λύσης... Τι άλλο ξέρουν; Ότι η περίοδος της ανέδοξης «ελληνικής μαγκιάς» έληξε κι ότι η «συνταγή» που μας επεβλήθη είναι μονόδρομος... Όπερ σημαίνει ότι αφού και τους τελευταίους «μάγκες» που υποσχέθηκαν «να βάλουν τις αγορές να χορέψουν πεντοζάλη» τους «πάτησε το τρένο», δεν υπάρχει περιθώριο για περαιτέρω πειραματισμούς...
ΤΟΥ ΛΟΙΠΟΥ, λοιπόν, Τσίπρας; «Μόνον Τσίπρας», είναι η απάντηση! Αυτός θα υλοποιήσει ό,τι θέλουν οι ξένοι, αυτός καλείται να εφαρμόσει ό,τι αρνούνταν όσο ήταν στην αντιπολίτευση... Θα τα καταφέρει να μείνει αλώβητος υλοποιώντας τέτοιες πολιτικές; Πιθανότατα ναι, καθώς η εντολή που έλαβε στις 20 το Σεπτεμβρίου ήταν να προχωρήσει... Η μόνη περίπτωση να μην προχωρήσει είναι να του αρνηθούν ψήφο κάποιοι βουλευτές του, όπως έσπευσε να προαναγγείλει ο Βασ. Λεβέντης την περασμένη Κυριακή... Το πάθημα της ΛΑΕ του Λαφαζάνη πάντως, δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας... Επιπλέον, υπάρχει κι η αντικατάσταση διά της μεθόδου Γαβριήλ Σακκελαρίδη... Ακόμα κι αν δεν συμβούν ολ’ αυτά όμως, όλα είναι υπέρ του κ. Τσίπρα, όσο η Ν.Δ. παραμένει το μόνο κόμμα που μπορεί να τον ανταγωνιστεί και εκπροσωπώντας την ίδια ακριβώς πολιτική πρόταση, δηλαδή την εφαρμογή του μνημονίου... Εκτός κι αν στις 20 Δεκεμβρίου, εκλέξει αρχηγό, κάποιον που να μπορεί να πει με πειστικό τρόπο, περισσότερα ψέματα απ’ όσα είπε ο Αλέξης την περίοδο ως τον περασμένο Αύγουστο!...
Η ΜΟΝΗ απειλή για τον ΣΥΡΙΖΑ συνεπώς, είναι ο εαυτός του (κάποια κρίση συνειδήσεων π.χ. των βουλευτών του, κάποιοι νέοι «Παναγούληδες» ίσως)... Μ’ αυτόν θα μάχεται μέχρι να υπάρξει ανταγωνιστής που δεν θα χρειάζεται να απολογείται για το παρελθόν του και ν’ αναπαραγάγει ελπίδες που διαψεύδονται από την πραγματικότητα... Κάτι ανάλογο συνέβη στην Ιταλία όπου, η κρίση των αρχών της δεκαετίας του ’90 «έσβησε» από τον πολιτικό χάρτη και τα πέντε κόμματα που κυβερνούσαν ως τότε. Χριστιανοδημοκρατίες, σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθεροι και ρεπουμπλικανοί «πλήρωσαν» με εξαφάνιση τη «διαφθορά» που υπηρέτησαν... Κι η φύση, που απεχθάνεται το κενό, έφερε στη θέση τους το φαινόμενο Μπερλουσκόνι, μ’ ένα κόμμα που επένδυσε στον εθνολαϊκισμό και κέρδισε για πάνω από δεκαπέντε χρόνια το 50% του ιταλικού εκλογικού σώματος... Ένα κόμμα - προσωπικό δημιούργημα (όπως ΣΥΡΙΖΑ ίσον Αλέξης), προϊόν της μετάλλαξης της ιταλικής κοινωνίας και της ανάγκης της να κυβερνηθεί μετά τη διάλυση του παλιού πολιτικού συστήματος...
ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΕ πολλά ο Μπερλουσκόνι και έκανε ελάχιστα απ’ αυτά που περίμεναν οι Ιταλοί... Είχε όμως αντίπαλο μόνο τον εαυτό του για πολλά χρόνια, καθώς στη θέση των παλαιών κομμάτων δεν μπόρεσε να δημιουργηθεί κάτι νέο... Ακόμη κι όταν έχασε, έχασε ηρωικά, αφού στο μεταξύ είχε γελοιοποιηθεί πλήρως εξαιτίας της προσωπικής του συμπεριφοράς... Προφανώς, γιατί η ιταλική κοινωνία είχε κουρασθεί να επενδύει τις ελπίδες της σε νέους μεσσίες που διέψευδαν τις προσδοκίες της ο ένας μετά τον άλλον (πάνω από 60 κυβερνήσεις μεταπολεμικά) κι αφέθηκε στη ρουτίνα αυτού που δεν της θύμιζε τους παλιούς...
ΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ παράδοξο δεν είναι τόσο μακριά από το δικό μας... Το δε «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα» υπεραπλουστεύει μεν τα πράγματα, αλλά βάζει σε πειρασμό για συγκρίσεις... Ίδωμεν!
