Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Αμ αυτό δεν είναι «πόθεν έσχες» αυτό είναι «πόθεν αίσχος» με τα όλα του!
Και επίσης μία βάναυση, βάρβαρη και με ευθύνη της ίδιας της πολιτείας-εν προκειμένω της κυβέρνησης- καταπάτηση των προσωπικών δεδομένων του καθενός.
Τόσα που μας έχουν βρει βεβαίως και που μας βρίσκουν το θέμα του νέου «πόθεν έσχες» δεν πήρε την έκταση που θα έπρεπε αλλά εδώ πρόκειται για κανονική επιδρομή στην ιδιωτική ζωή του καθενός, στο όνομα απάλειψης της φοροδιαφυγής και της δημιουργίας, προφανώς, του περίφημου περουσιολογίου.
Τι μας περιμένει με το νέο πόθεν... αίσχος που θα έχουμε τη... χαρά να υποβάλλουμε από την 1η-1-16;
Εκτός από μετοχές, καταθέσεις, ακίνητα, οχήματα, σε ειδικές στήλες θα δηλώνονται, θυρίδες, τα φυλασσόμενα σε θυρίδες ή στο σπίτι μετρητά, τιμαλφή, πολύτιμα είδη, πολύτιμοι λίθοι και μέταλλα. Επίσης: η γιαγιά που κάθεται στην κουνιστή πολυθρόνα. Ο σκύλος που το μπολάκι του για το νερό είναι από αλουμίνιο. Το σεμεδάκι που μας έπλεξε η θεία η Μαριγούλα και το έχουμε επάνω στην τηλεόραση (αν και τώρα που οι τηλεοράσεις είναι φλατ δεν βολεύει και παρά πολύ). Το πιγκάλ της τουαλέτας (ξέρετε η βούρτσα για το καθάρισμα) γιατί αυτό πού πήραμε έχει νίκελ στο χερούλι και ήταν από τα ακριβά. Εκείνο το κάδρο με το κοριτσάκι που πήραμε πέρσι από το παζάρι γιατί, πού να ξέρεις (;) μπορεί να το έφτιαξε κάνας μεγάλος ζωγράφος. Το ποδόμακτρο της εισόδου γιατί τότε στις εκπτώσεις ήταν το ακριβότερο από τα υπόλοιπα. Τα πόμολα από τις πόρτες γιατί έχουν όλα χρυσαφί χρώμα. Κι εκείνο το δαχτυλίδι που πήραμε το καλοκαίρι από πλανόδιο στην παραλία γιατί έχει απάνω μία γαλάζια πέτρα (μάλλον πλαστική θα είναι) αλλά ποτέ δεν μπορεί να ξέρει κανείς. Επίσης τώρα που το σκέφτομαι από τότε που έγινε η αλλαγή από τη δραχμή στο ευρώ (που να μην έσωνε έτσι που εξελίχθηκαν τα πράγματα), έχουν ξεμείνει και κάτι κατοστάρικα, κάτι χιλιάρικα που τα κρατήσαμε για σουβενίρ. Και αυτά μέσα, γιατί αν αύριο έρθουν και αρχίσουν και ψαχουλεύουν το σπίτι και τα βρουν, άντε να τους εξηγήσεις.
Με δυο λόγια οποιαδήποτε ώρα τους κάνει κέφι θα μπορούν να εισβάλλουν σπίτι μας και να μας βάζουν χέρι!
Έτσι στην ψύχρα! Χωρίς ένα «χαίρω πολύ», χωρίς να έχει προηγηθεί μία στοιχειώδης... γνωριμία, τέλος πάντων.
Θυμίζει πολύ η κατάσταση εκείνη την ταινία με τον ανεπανάληπτο Λάμπρο Κωνσταντάρα, το «κάτι κουρασμένα παλικάρια».
Εκεί που είχε ξετρελαθεί με την πιτσιρίκα Νόρα Βαλσάμη που τον δούλευε ψιλό γαζί και ο φίλος του Διονύσης Παπαγιαννόπουλος (άλλος αξέχαστος αυτός), τον ρώταγε: «τη χούφτωσες κομματάκι;». «Χούφτωστη, χούφτωστη θα το μετανιώσεις!» του έλεγε.
Ε, εδώ πρόκειται για κανονικό «χούφτωμα» και προκειμένου να μην το ...μετανιώσουν και δεν προλάβουν να μας... χουφτώνουν χωρίς να κρατάνε ούτε καν τα προσχήματα.
Πραγματικά πέραν του κωμικού του πράγματος το θέμα είναι εξοργιστικό.
Επειδή το επίσημο κράτος επί σειρά ετών και βεβαίως και τη σήμερον ημέρα έχει αποδειχθεί πανηγυρικά ανίκανο, η πολιτική ηγεσία χαρακτηριστικά απρόθυμη και οι μηχανισμοί παροιμιωδώς ανεπαρκείς να ελέγξουν τη φοροδιαφυγή και να συλλάβουν όχι τα μικρά ψάρια αλλά τους καρχαρίες που λυμαίνονται ανενόχλητοι επί δεκαετίες τα εθνικά φορολογικά ύδατα... Και επειδή έχουμε φθάσει γι' αυτό τον λόγο αλλά και για πολλούς άλλους άλλωστε που έχουν να κάνουν με την κακοδιαχείριση, τη ρεμούλα, τα διαπλεκόμενα, το λάδωμα, τις ασύστολες σπατάλες, την τερατόμορφη διόγκωση του δημοσίου τομέα και τα αμέτρητα λάθη των πολιτικών ηγεσιών... Επειδή λοιπόν δεν υπάρχει μία, και προχθές ούτε λίγο - ούτε πολύ μας είπαν ότι και αν ακόμη συμβεί αυτή η περίφημη και πολυσυζητημένη απομείωση χρέους, προκειμένου να γίνει θα τίθενται διαρκώς προϋποθέσεις για να πηγαίνουμε από μνημόνιο σε μνημόνιο... Και επειδή όσο για να «στύψουν» τον φορολογούμενο δεν τους είναι αρκετό γι' αυτό... Γι' αυτό δεν τηρούνται πλέον ούτε τα προσχήματα. Θεωρούν ότι έχουν το δικαίωμα- και εφόσον τους αφήνουμε προφανώς το εκχωρούμε προθύμως-να μπαίνουν στο σπίτι του καθενός και να βάζουν χέρι σε ό,τι θεωρούν ότι έχει αξία και τους παίρνει να το φορολογήσουν και να κονομήσουν.
Κάπως έτσι η «ζούγκλα» μεταφέρεται στο σπίτι του καθενός και καταργείται ακόμη και αυτή η προστασία της οικογενειακής εστίας.
Και κάπως έτσι ή μάλλον και έτσι χάνεται το μέτρο σε μία κοινωνία.
Η οποία μπορεί να παραπαίει, μπορεί να βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας αλλά εν πάση περιπτώσει δεν μπορεί να κάθεται να τη «χουφτώνουν» και εν ψυχρώ!
