Από τον Κώστα Χατζή
Προσπαθώ να φαντασθώ πως θα είναι η πατρίδα μας μετά από δέκα χρόνια(*). Είναι αδύνατον! Ύστερα από πέντε χρόνια(**). Αδύνατον! Σε ένα χρόνο(***). Αδύνατον! Πώς θα είναι... αύριο(****). Κι αυτό αδύνατον!
Αντιμετωπίζοντας αυτές τις δυσκολίες, και με κάποια ανησυχία, απευθύνθηκα σε... θεραπευτή. Φυσικό δεν είναι; Διάλεξα κοινοβουλευτικό... αλλεργιολόγο, ειδικευμένο σε αντιδράσεις υπερευαισθησίας από αντικοινοβουλευτικές «ουσίες». Μόνο που αυτός-εδώ και χρόνια- δεν διάβαζε, αλλά μελετούσε τα ανθρώπινα, μίλησε τότε που έπρεπε, και όταν σιωπούσε, όπως πολύ καλά ήξερε να κάνει, μεγάλωνε την ολβιότητά του, ψυχική και πνευματική. (Η ‘ολβιότητα’ παραμένει άγνωστη λέξη για εμάς τους κοινούς θνητούς... )
Με αυτές τις εγγυήσεις ζήτησα τη συμβουλή του. Και σας την μεταφέρω. Το πρώτο που μου υπόδειξε είναι: «Άσε τα δύσκολα, αυτά που φαίνονται αδύνατα. Και πιάσου με τα εύκολα, τα καθημερινά.»
-«Είναι εύκολα τα καθημερινά;» τον ρωτώ. «Δεν βλέπεις τι τραβάνε οι δημοσιογράφοι της μάχιμης δημοσιογραφίας, όσοι αγωνίζονται για την εγκυρότητά τους;»
-«Το βλέπω, το αναγνωρίζω, αλλά προσπάθησε, όσο μπορείς... ‘με τον άλλο τρόπο’, πάντα υπάρχει!»
Δεν κρατήθηκα και κάπως απότομα του λέω: «Η λεγόμενη «αξιολόγηση», προϋπόθεση της λεγόμενης «αξιοκρατίας» ήταν πάντα προβληματική. Τώρα προκαλεί... αναφυλαξία. Και, μόλις χτες, έμαθα ότι «πείραξαν» την «Διαύγεια» του Γιωργάκη. Τι είναι αυτά; Μικρά ή μεγάλα; Καθημερινά ή διαρκή;»
Έψαξε για λίγο και μου έδειξε τον ‘άλλο τρόπο’, με ένα... ποίημα, του Τάσου Ζερβού. Άρχισε έτσι:
«Ποιος είπε πως οι φελλοί δεν ωφελούν;
Ύλη ελαστική, οσμή ουδετέρα, αδιάβροχη
σε όλες τις καταστάσεις
κατάλληλη για επενδύσεις, για μονώσεις
και για αλιεία, σε θολά-κατ’ εξοχήν-νερά... »
Μετά από μια μικρή διακοπή, που αδικεί το ποίημα, συνέχισε:
«Έτσι εν τέλει οι φελλοί ωφελούν.
Παίρνουν κι αυτοί στον τόπο αυτό,
βαρύτητα. Και μάλιστα φροντίζουν να τονίζουν
ότι κατάγονται απ’ τη δρυ...
Γι’ αυτό όση τρικυμία κι αν σηκωθεί
στον τόπο αυτό
δεν θα ξεράσει τους φελλούς στις άκρες...
Γιατί με τόσες θάλασσες
τόσες ακτές από αιώνες εθισμένες
να εξοστρακίζουν τα πιο καλά μας κύματα
υπόγεια ρεύματα κι ασήμαντοι θα υποκλέπτουν τη νίκη
και τους φελλούς θα σώζουν πάλι μεσοπέλαγα... »
Με την ποιητική παρεμβολή καταλάγιασε το αλλεργικό ερύθημα. Από κοινοβουλευτική υπερευαισθησία προκλήθηκε. Άλλωστε, είναι διαπιστωμένο ότι η φελλοφόρος δρυς είναι... αειθαλής. Και ευδοκιμεί στα μέρη μας.
Φάνηκε, όμως, ένας ενοχλητικός... κνησμός, κι αυτός από ανάλογη αιτία. Ζήτησα πάλι τη συμβουλή, με τον τρόπο μου:
-«Μας απειλούν! Μας παγίδεψαν! Μας εκβιάζουν ... για να πάρουμε λεφτά! Δεν το καταλαβαίνω, αλλά, για να κρατήσω την αξιοπρέπειά μου, ετοίμασα γυλιούς και παλάσκες και ετοιμάζομαι για επιθετικό... δημοψήφισμα, που θα τους ανατρέψει, θα τους διαλύσει! Ξύπνησε μέσα μου ο ελληνάρας τσαμπουκαλής!»
-«Κι άλλη φορά στο θύμισα, πριν από χρόνια» μου λέει «αλλά το ξέχασες, ο Βάρναλης όμως δεν ξεχνιέται. Κόπιασε λοιπόν.» Αντιγράφω, με υπόδειξή του και με ευχαριστίες για τη βοήθεια, κι ας μη μπορεί να τις διαβάσει.
«Κάποτε τράβηξα το λάζο (σσ: μαχαίρι)
με το μανίκι το γαλάζιο
να μαχαιρώσω τον Τζανή
τον άντρα της Κωνσταντινιάς
μα σκόνταψα σ’ ένα σκαμνί
κι έτσι δεν έγινα φονιάς.»
(*)- Όσο επιτρέπει η αισιόδοξη εκδοχή του προσδόκιμου ζωής των νεοελλήνων.
(**)-Όσο επιτρέπει και υπονοεί η αισιόδοξη «Ρύθμιση των 100 δόσεων» εκατομμυρίων ελλήνων.
(***)-Όσο επιτρέπει η δοκιμασμένη αισιοδοξία της κοινοβουλευτικής εξέλιξης.
(****)-Όσο επιτρέπει η αισιοδοξία που αντέχει τις ‘ειδήσεις των ΄8΄’.
xatzis@hotmail.com
