Του Χρήστου Τσαντήλα
ΒΡΕ πώς ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή... Είδε λέει κάποιος γνωστός μου έναν άλλον στο φανάρι να οδηγεί το αυτοκίνητο χωρίς ταυτόχρονα να μιλάει στο κινητό, και του φάνηκε πολύ παράξενο. Σαν από άλλη εποχή. Παλιομοδίτικο! Είχε συνηθίσει λέει να βλέπει τους περισσότερους οδηγούς στο δρόμο, με τσιγάρο στο στόμα και κινητό στ΄ αυτί. Αυτός ο αθεόφοβος, μόνο το τιμόνι έπιανε… Φοβερό!
ΕΝΑΣ άλλος, μου έλεγε τις προάλλες ότι έκοψε το καφενείο! Γιατί από τότε που απαγορεύτηκε το κάπνισμα τα περισσότερα μαγαζιά έγιναν... τεκέδες! Φουγάρα σκέτα! Άσε που πολλοί αναγκάζονται να παρακολουθούν τους αγώνες ποδοσφαίρου στα συνδρομητικά κανάλια των καφενείων, αναπνέοντας καπνούς, αντάρα, μέσα σε ένα καρκινογόνο περιβάλλον. Το μέτρο αν θυμάμαι καλά, είχε εφαρμοστεί μόνο για λίγες βδομάδες…
«ΤΟΥ Έλληνα ο τράχηλος, όμως, ζυγό δεν υπομένει…», αλλά... ούτε και απαγορεύσεις δέχεται. Να του κόψουν το κάπνισμα στα καλά καθούμενα; Άκου λέει... Τους πήρε και τους σήκωσε! Να του φορέσουν υποχρεωτικά τη ζώνη στο αυτοκίνητο και να του απαγορεύσουν να μιλά και στο τηλέφωνο; Στο δικό του το αυτοκίνητο; Κούνια που τους κούναγε! Αλλά μπροστά στον τροχονόμο... γατούλες!
ΟΛΑ αυτά τα πιο πάνω, για να δούμε μέχρι πού μας παίρνει δηλαδή… Διότι κάποτε όταν αγριέψουν τα πράγματα, πάει περίπατο ο τσαμπουκάς. Στα εύκολα, καμπόσοι. Αντίσταση και πάλι αντίσταση. Στα δύσκολα αλλάζει το πράμα.
ΕΤΣΙ, δίχως την παραμικρή αντίσταση στα δύσκολα, μας πέρασαν οι δανειστές τα σκληρότερα μέτρα. Πιο σκληρά δεν γίνεται. Μας στέρησαν την εργασία, μας διέλυσαν τη δημόσια περίθαλψη, αχρήστευσαν τα πτυχία των παιδιών μας, έκαναν δύσκολα τα γεράματα των συνταξιούχων μας, πετσόκοψαν τους μισθούς, αφάνισαν την ιδιωτική πρωτοβουλία και το κυριότερο μας έσπασαν τον ...τσαμπουκά, εκείνον τον ασυμβίβαστο χαρακτήρα του Έλληνα, του οποίου… ο τράχηλος ζυγό (υποτίθεται) δεν υπομένει!
ΑΛΛΑ δεν είναι ότι δεχόμαστε και υπομένουμε τη βαρβαρότητα των αποφάσεων των δανειστών, τις οποίες ως μαριονέτες μάς επιβάλλουν στην ελληνική Βουλή να ψηφίσουμε και ως λαός να ακολουθήσουμε. Γινόμαστε και γραφικοί με το να πιστεύουμε ότι αντιστεκόμαστε, ότι το παλεύουμε, ότι δίνουμε σπουδαίο αγώνα, ότι κάνουμε το ανθρωπίνως δυνατό να μην πτωχεύσουμε. Λες και δεν είναι η απόλυτη πτώχευση να δέχεσαι χωρίς αντίσταση να σου κλέβουν τα λεφτά από την τσέπη τόσο ωμά, τόσο ξεδιάντροπα, ωσάν να τους τα χρωστούσες! Δεν είναι πτώχευση η αφαίμαξη των ασφαλιστικών ταμείων τα οποία μια ζωή συντηρούσαν οι εργαζόμενοι για να έχουν καλά γηρατειά…
ΚΑΙ στα κρίσιμα σημεία να γινόμαστε και ο περίγελος της Ευρώπης, καθώς άλλα υποσχόμαστε και άλλα μας επιβάλλουν να κάνουμε. Οι κωλοτούμπες του πολιτικού συστήματος των τελευταίων ετών, είναι ανεπανάληπτες. Οι αντιστάσεις μας κάηκαν! Και μπορούν να περιοριστούν σε πράγματα απλά, καθημερινά… Να οδηγούμε με το κινητό στο αυτί, να καπνίζουμε στα καφενεία, να περνούμε με το αυτοκίνητο μέσα από πεζοδρόμους και άλλα τέτοια κατορθώματα! Μέχρις εκεί…
