Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας;
Άλλος καημός αυτός! Δεν μας φθάνει που χάσαμε τη Ζωή από πρόεδρο της Βουλής και μείναμε με έναν ξερό και μαραμένο Βούτση... που τι να κάνει δηλαδή για να φθάσει στο... ύψος της Ζωής; Κρίμα, πραγματικά κρίμα. Μετά τη Ζωή η προεδρία της Βουλή δεν θα 'ναι ποτέ ξανά η ίδια!
Εν πάση περιπτώσει, το θέμα είναι ότι και η Νέα Δημοκρατία αναζητά τον δικό της πρόεδρο και μάλιστα σε μία εποχή που η συγκεκριμένη «αναζήτηση» γίνεται υπό συνθήκες πολιτικής και κοινωνικής πίεσης λόγω των γεγονότων που τρέχουν. Με δύο λόγια δηλαδή δεν έχει την πολυτέλεια του χρόνου να το πράξει αυτό με την άνεσή της και με την ησυχία της. Αλλά αντιθέτως υπό συνθήκες πίεσης -εσωτερικής και εξωτερικής- και «βρασμού» επίσης για ορισμένους οι οποίοι επιθυμούν να δουν συνολικές ανατροπές στη "γαλάζια" παράταξη και να το ξαναπιάσουν το θέμα από την αρχή.
Ποιος από τους τέσσερις υποψηφίους θα επικρατήσει;
Δύσκολο να πει κανείς. Αν το πάρουμε... ανάποδα τα πράγμα, μπορούμε να πούμε ότι το «αουτσάιντερ» της ιστορίας είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης. Ο οποίος εκφράζει το πιο «δεξιό» κομμάτι του κόμματος, δεν φαίνεται να έχει ανοιχτές «συμμαχίες» και στήριξη και ούτε είναι ενταγμένος σε «γραμμές». Οπωσδήποτε με το «καλημέρα σας» απέδειξε ότι είναι ο υποψήφιος πρόεδρος που βρίσκεται στην καλύτερη φυσική φόρμα, διότι ο τρόπος που έφτασε φουριόζος στη Συγγρού και ανέβηκε τρέχοντας τα σκαλιά για να προλάβει τις προθεσμίες, με υπόκρουση το «τρέξε-τρέξεε μικρούλη» αποδεικνύει ότι είναι ένας υποψήφιος πρόεδρος καθ' όλα μάχιμος. Και αφού η ΝΔ εν τέλει αποφάσισε να ξεφύγει από την τυπολατρία και να δεχθεί τη με 8 λεπτά καθυστέρηση κατάθεση της υποψηφιότητάς του (αν είναι δυνατόν εκεί τους πήρε ο πόνος!), καλύπτουν εν τέλει οι υποψηφιότητες όλη την γκάμα των «τάσεων». Από τον πιο δεξιό, στον κάπως λιγότερο, στον πιο κεντρώο και στον ακόμη πιο φιλελεύθερο. Διαλέγουν και παίρνουν οι εκλογείς που θα πάνε κάλπη για να λάβουν μέρος στις εσωκομματικές διαδικασίες των γαλάζιων.
Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται και το «αστάθμητο» της υπόθεσης.
Γιατί αν η εκλογή γινόταν από τα μέλη του κόμματος με συγκεκριμένο εκλογικό κατάλογο, τότε λίγο έως πολύ θα μπορούσε κανείς να «μετρήσει» δυνάμεις και να προβλέψει το αποτέλεσμα.
Τώρα όμως με την ανοιχτή διαδικασία, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια το αποτέλεσμα. Από τη στιγμή που ο καθένας, έναντι ελάχιστου αντιτίμου, έχει τη δυνατότητα να ψηφίσει για τον πρόεδρο, καθορίζοντας έτσι με την ψήφο του το αποτέλεσμα.
Την πρώτη φορά που εφαρμόστηκε αυτό το σύστημα στη ΝΔ ήταν την προηγούμενη όταν αναμετρείτο για την προεδρία ο Αντώνης Σαμαράς και η Ντόρα Μπακογιάννη. Την πρόταση να ανοίξει το εκλογικό σώμα έκανε ο Α. Σαμαράς κάτι που εν τέλει είχε γίνει αποδεκτό και όπως έδειξε το αποτέλεσμα λειτούργησε εις βάρος της Ντόρας Μπακογιάννη.
Η οποία είχε πιο ισχυρό εσωκομματικό έρεισμα και περισσότερες πιθανότητες να εκλεγεί αν η ψηφοφορία γινόταν σε στενά κομματικά πλαίσια, αλλά με το άνοιγμα της διαδικασίας ηττήθηκε από τον Αντώνη Σαμαρά.
Οπότε και αυτή τη φορά εφόσον η διαδικασία είναι ανοιχτή- σε αυτή διαφωνεί εξ υπαρχής ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης- δεν είναι εύκολο να υπολογιστούν οι τάσεις του «αγνώστου», εν πολλοίς εκλογικού σώματος. Το οποίο «άγνωστο εκλογικό σώμα» μπορεί να προσέλθει στις κάλπες για μία ποικιλία λόγων. Από διάθεση να κάνει την... πλάκα του, μέχρι να αλλοιώσει το αποτέλεσμα υπέρ κάποιου υποψηφίου που θεωρεί ότι δεν θα είναι «επικίνδυνος» για το κόμμα που εκείνος στην πραγματικότητα υποστηρίζει, ή απλώς να έχει μία θεωρητική προσέγγιση των πραγμάτων χωρίς να τον πολυενδιαφέρει κατά πόσο το αποτέλεσμα θα επηρεάσει τελικά στην πράξη ένα συγκεκριμένο κόμμα και κατ' επέκταση την πολιτική ζωή του τόπου. Από την άλλη βεβαίως το επιχείρημα λέει ότι εφόσον ο πρόεδρος της ΝΔ εκλέγεται από ευρύτερη βάση και όχι στενά κομματική είναι και κοινωνικά ευρύτερα αποδεκτός, οπότε μπορεί να έχει καλύτερη... τύχη σε μία εθνική εκλογική αναμέτρηση. Θεωρητικά πάντα.
Σε κάθε περίπτωση στο «άνοιγμα» αυτό, ως φαίνεται «ποντάρουν» και οι Κυριάκος Μητσοτάκης και Αποστόλης Τζιτζικώστας διότι θεωρούν ότι τους ευνοεί. Και γιατί όχι και ο Άδωνις Γεωργιάδης ο οποίος απευθύνεται στην ακόμη πιο δεξιά πτέρυγα του κόμματος η οποία μπορεί να μην έχει πολλούς θιασώτες εντός κόμματος αυτή τη στιγμή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει και εκτός. Και σε κάθε περίπτωση η υποψηφιότητα Γεωργιάδη-αν φθάσει μέχρι το τέλος- θα είναι «χρήσιμη» ως «εργαλείο» ως προς την καταγραφή της συγκεκριμένης τάσης και «μετρήσιμη» εν συνεχεία.
Τώρα τι χρειάζεται η Νέα Δημοκρατία;
Στην πραγματικότητα ούτε και η ίδια δεν ξέρει.
Και δεν ξέρει γιατί και διαφορετικές απόψεις υπάρχουν περί του «τι» χρειάζεται για να πάρει τα πάνω της και επίσης φαίνεται η εν λόγω συζήτηση να περνάει σε δευτερεύουσα μοίρα σε σχέση με το «παιχνίδι» που γίνεται γύρω από το πρόσωπο του νέου προέδρου.
Το σίγουρο είναι ότι τόσο η ΝΔ όσο και τα λοιπά κόμματα, έχουν «εγκλωβιστεί» στο «μοντέλο Τσίπρα» ο οποίος με την παρουσία του στην πολιτική σκηνή, έμελλε να αλλάξει το γνωστό «μοντέλο» των έως τώρα γνωστών πολιτικών αρχηγών και πλέον πρωθυπουργών. Και παρότι οι ίδιοι το αρνούνται κατηγορηματικά, με έναν τρόπο, είναι σαφές ότι και στη ΝΔ είναι σε αναζήτηση ενός «αντί-Τσίπρα» ο οποίος θα μπορούσε να δώσει και με τη φυσική του παρουσία έναυσμα για στροφή της εκλογικής πελατείας προς τη ΝΔ. Άλλωστε κακά τα ψέματα, επίσης η πρακτική έχει αποδείξει, ότι στην Ελλάδα εκτός από τις θεωρίες και τις ιδεολογίες που έχουν πλήρως καταρρεύσει και ισοπεδωθεί, έχουν καταρρεύσει και οι «δεσμεύσεις» και τα «προγράμματα» των κομμάτων και πλέον το «φαίνεσθαι» και η δυνατή επικοινωνιακή τακτική παίζουν σημαίνοντα ρόλο στις επιλογές των ψηφοφόρων. Σε συνάρτηση βεβαίως ότι έχει γίνει συνείδηση πλέον στους πολίτες και «συνήθεια» ταυτόχρονα η απαξίωση του πολιτικού συστήματος οπότε η ψήφος τους είναι... συνδυαστική των ως άνω παραγόντων. Γι' αυτό και προκύπτουν κάποια «μυστήρια» εκλογικά αποτελέσματα που αντικατοπτρίζουν την «εκτόνωση» του εκλογικού σώματος.
Τέσσερις λοιπόν οι «γαμπροί της... ευτυχίας».
Δηλαδή αυτοί που προσδοκούν να φέρουν... ευτυχία στο μέλλον της Νέας Δημοκρατίας, ο καθένας από τη δική του οπτική γωνία.
Για να δούμε ποιος θα 'ναι ο... τυχερός! Ή μήπως... άτυχος;
