Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Τι να πει και τι να μολογήσει, κατόπιν τούτου;
Καθόταν τώρα ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας με τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ απέναντί του, τον Μπιλ Κλίντον και ένα εξειδικευμένο κοινό επενδυτών κυρίως και ίδρωνε-ξεΐδρωνε προκειμένου να φέρει σε λογαριασμό τα αγγλικά του (καλά για την προφορά ούτε λόγος) και να αντεπεξέλθει στις ανάγκες της συζήτησης. Η οποία συζήτηση, να το πούμε αυτό, ήταν εξαιρετικά αβανταδόρικη, διότι ο Κλίντον αποδείχθηκε φιλέλληνας στην πράξη (θα μου πείτε άμα δεν ήταν δεν θα το «έστηνε» το πράγμα η Γιάννα Αγγελοπούλου), και με τις ερωτήσεις που έκανε στον Αλ. Τσίπρα όλο και επαινούσε την Ελλάδα και όλο και του έδινε «πάσες» να «πουλήσει» προς τους επενδυτές, πλην όμως ο «δικό μας» δεν τις έπιανε. Θες το άγχος της όλης εκδήλωσης και του στησίματος που είχε; Θες που σκεφτόταν στα ελληνικά και προσπαθούσε να μεταφράσει στα αγγλικά για να απαντήσει; Θες που τα αγγλικά αυτά είναι «άστα μην τα ρωτάς» οπότε δεν τον διευκόλυνε η κατάσταση; Θες το ένα, θες το άλλο, το αποτέλεσμα πάντως, ικανοποιητικό δεν το έλεγες.
...Οπότε, εκεί μέσα στο ζόρι, τον ρωτάει ο Κλίντον:
«Δηλαδή μπορούμε να πούμε ότι για την επόμενη τετραετία στην Ελλάδα θα υπάρχει σταθερότητα και αν θεωρήσουμε ότι εδώ μέσα (στην αίθουσα) υπάρχουν εν δυνάμει επενδυτές μπορούν να έρθουν στην Ελλάδα και να επενδύσουν;». Και πριν προλάβει ο Τσίπρας να ανοίξει το στόμα του και να απαντήσει ακούστηκε ένα τρανταχτό και γενικό γέλιο μέσα στην αίθουσα, λες και ο Κλίντον είχε μόλις πει ανέκδοτο! Από κει να καταλάβουμε δηλαδή, ποια εικόνα ακριβώς έχουν οι επενδυτές για την Ελλάδα. Τι να πει για να τους πείσει κατόπιν τούτου; Και άλλωστε οι επενδυτές δεν είναι ψηφοφόροι. Δεν πείθονται με λόγια. Θέλουν συγκεκριμένα πράγματα και τα θέλουν στην πράξη. Χώρια που φάνηκε και κάπως «απροετοίμαστος» γιατί έλεγε διάφορες γενικότητες αλλά δεν είπε ας πούμε: σε ποιους τομείς μπορούν να έρθουν να επενδύσουν στην Ελλάδα δίνοντας συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Δεν έδωσε καμία ρητή διαβεβαίωση ότι θα ’ρθουν (λέμε τώρα) να επενδύσουν σε ένα σταθερό φορολογικό περιβάλλον (πώς θα μπορούσε άλλωστε να το κάνει;) και ότι δεν θα τους περιμένει στη γωνία με το δίκαννο ο υπουργός Οικονομικών, εφόσον έρθουν (ξανάλεμε τώρα) και εφόσον έχουν κέρδη να τους τα πάρει αυτοστιγμεί διά της φορολογίας. Γιατί να έρθουν δηλαδή. Για τον ήλιο, τη θάλασσα και το σουβλάκι;
...Και την ίδια ώρα που τέλος πάντων, ο Αλ. Τσίπρας ίδρωνε να πείσει για επενδύσεις, στην Ελλάδα ο υπουργός Σκουρλέτης «ξέκοβε» τα περαιτέρω περί ΔΕΗ.
Δηλαδή, κι αν ακόμη λέμε, βρεθούν κάποιοι και γενναία αγνοήσουν το φορολογικό σύστημα λαιμητόμο, που κυνηγάει άπαντες και βεβαίως τις επιχειρήσεις και εντός ολίγου θα γίνει και πολύ χειρότερο. Αγνοήσουν εξίσου γενναία το γεγονός ότι ακόμη υπάρχει ο κίνδυνος να βρεθούμε εκτός ευρώ (άλλο που λέμε προς τα έξω ότι τον έχουμε περάσει τον κάβο) και παραβλέψουν το γεγονός ότι θα έρθουν να ανοίξουν μία επιχείρηση με το «άλφα» φορολογικό σύστημα και σε ένα χρόνο -μπορεί και λιγότερο- θα έχουν να κάνουν με το «βήτα» φορολογικό σύστημα και μετά με το «γάμα» και δεν συμμαζεύεται... Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι αγνοούν όλα τα παραπάνω και θέλουν να έλθουν να επενδύσουν στην Ελλάδα, δεν θα ξέρουν, καθόλου όμως, αν αυτοί οι υπουργοί του πρωθυπουργού που τους καλούσε να επενδύσουν, ασπάζονται τις απόψεις του.
Και να φανταστεί κανείς, ότι στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο έκανε συστάσεις στους υπουργούς του να μην βγαίνουν στα πρωινάδικα στις τηλεοράσεις, προφανώς για να μπορέσει να ελέγξει την πολυφωνία και πολυδιαφωνία των μελών της, όπως τη ζήσαμε σε όλο της το μεγαλείο στην προηγούμενη κυβέρνηση. Αλλά προφανώς το πρόβλημα «ενδοσυνεννόησης» εξακολουθεί να υπάρχει διότι οι «κακές συνήθειες» δεν κόβονται εύκολα.
Καθόμαστε τώρα εμείς και περιμένουμε τους επενδυτές.
Να έρθουν οι επενδυτές, να κάνουν επενδύσεις, να ανοίξουν οι δουλειές, να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, να ρεύσει το χρήμα, να σωθούμε, τέλος πάντων.
Και για να τους προσελκύσουμε και να γίνουμε... ελκυστικοί, τι έχουμε κάνει; Καταρχήν δεν έχουμε (όχι εμείς, η Κυβέρνηση) ξεκαθαρίσει και αποφασίσει αν η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι «ευλογία» ή «αμάρτημα» το οποίο χρήζει τιμωρίας. Αν ρωτήσει κανείς τους ντόπιους επιχειρηματίες που κλείνουν σωρηδόν τις επιχειρήσεις τους ή μεταναστεύουν κατά κύματα στη Βουλγαρία, η ιδιωτική πρωτοβουλία στην Ελλάδα δεν είναι απλώς «αμάρτημα» είναι περίπου «έγκλημα».
Και επειδή δεν έχει λυθεί το ως άνω... υπαρξιακό και η φορολογική πολιτική που υιοθετείται είναι περίπου «τιμωρητική» εκτός του ότι είναι αλλοπρόσαλλη. Χώρια η πολιτική αστάθεια, χώρια που η έξοδος από το ευρώ παραμονεύει στη γωνία. Γιατί να έρθει ο ξένος επενδυτής στην Ελλάδα; Όταν ακόμη και οι εγχώριοι-όσοι άντεξαν- τρέπονται σε φυγή; Και όλα αυτά πριν ακούσουν τα άψογα αγγλικά Τσίπρα. Τώρα να δείτε...!
