Του Χρήστου Τσαντήλα
«ΚΑΠΙΤΑΛ, ξεκάπιταλ δεν ξέρω εγώ απ’ αυτά... αυτό που ξέρω εγώ, είναι ότι τώρα είδα να μένουν φράγκα στον λογαριασμό μου. Και να σου πω και κάτι; Ούτε αυτά τα 420 που βγάζω κάθε βδομάδα από το μηχάνημα, δεν τα σπαταλώ... Μου φτάνουν και μου παραφτάνουν!»
ΗΤΑΝ απόλυτος ο φίλος που έλεγε κάτι τέτοια πράγματα στην παρέα. Αλλά και... εργένης! «Αυτός και η σκούφια του»- κατά πώς έλεγε στο χωριό μια γειτόνισσα στον γιο της όταν της μιλούσε για την καλή και... άσκαστη ζωή του φίλου του. «Αν το καλοσκεφτείς» - έλεγε ένας άλλος, οικογενειάρχης, που πάντως έχει και πολλά προβλήματα και υποχρεώσεις – «τώρα με το σκληρό αυτό μέτρο των τραπεζών μπήκαμε μου φαίνεται σε μια σειρά και δεν το καταλαβαίνουμε. Ποτέ άλλοτε δεν τη βγάζαμε με μόνο 420 ευρώ τη βδομάδα. Τόσα τρώγαμε για Σαββατοκύριακο! Κάνω λάθος;» - ρωτούσε...
ΑΣΤΕΙΑ ή σοβαρά; Και ποιος, (έτσι όπως καταντήσαμε στην Ελλάδα), θα μιλήσει για τη διαφορά; Διότι ούτε ο ένας, (αυτός με τη... σκούφια του που έλεγε και η μάνα στο χωριό), ούτε και ο άλλος ο οικογενειάρχης που τα «capital control» του έκαναν την οικονομία που δεν μπορούσε να κάνει ποτέ, δεν μπορούσαν, πριν λίγες εβδομάδες που τα έλεγαν αυτά, να υπολογίσουν τον ορυμαγδό από τα σκληρά μέτρα που έρχονται. Τη «φορολογική καταιγίδα» του Οκτωβρίου που φτάνει και το κύμα των μνημονιακών «συμβάσεων» που υπογράψαμε και που με την ψήφο μας εξουσιοδοτήσαμε την κυβέρνηση να εφαρμόσει!
ΒΕΒΑΙΩΣ το θέμα είναι, ποιος θα μπορέσει να τα σηκώσει στην πλάτη του. Καθώς όπως έλεγε και ένας συνάδελφος αντιμνημονιακός, «συνθήκες... γαλέρας περιμένουν τον μεσο-μικρο-μεσαίο Έλληνα!». Ο δρόμος της ανάπτυξης δεν περνά από περικοπές συντάξεων και ψαλίδισμα μισθών. Όλοι μπορούν να καταλάβουν το αυτονόητο. Ότι δηλαδή, χωρίς εργασία και χωρίς επενδύσεις, ανάπτυξη δεν υπάρχει. Στον αιώνα τον άπαντα. Άσπρες μέρες γιοκ! Με σκληρούς φόρους δεν βοηθάς τα νοικοκυριά. Αντίθετα, τα διαλύεις. Προκρίνεις την κατάρρευση του οικονομικού και κοινωνικού ιστού. Και καλά οι δανειστές κάνουν πως δεν το καταλαβαίνουν. Εμείς εδώ; Τόσες κυβερνήσεις πέρασαν, τόσοι κυβερνήτες «έσπασαν τα μούτρα τους», ακόμα να το εμπεδώσουν;
ΜΟΙΑΖΕΙ τουλάχιστον περίεργο, πώς γίνεται να περιμένει κανείς τη σωτηρία μιας χώρας, στην οποία ουδείς παράγει το παραμικρό! Σε μια χώρα που δεκαετίες τώρα συντηρείται με βάση ένα σχέδιο, το οποίο κινείται γύρω από μια διαρκή ανακύκλωση των δανεικών; Μου δανείζεις, σου επιστρέφω αν μπορώ. Και όταν δεν μπορώ μου ξαναδανείζεις για να σου δώσω πίσω κάτι από τα πρώτα δανεικά και πάει λέγοντας... Αυτό ήταν το σχέδιο που απέδωσε για 30 και πάνω χρόνια, περάσαμε καλά, παραμυθένια, αλλά τώρα αρχίσαμε να μετράμε τις πληγές μας: Ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι, δύο εκατομμύρια φτωχοί, οι μισοί νέοι μας πτυχιούχοι και μη, δίχως ένσημο στα 30 και άλλα τόσα εκατομμύρια νοικοκυριά σε απελπιστική κατάσταση.
