Η βία είναι δαιμονική. Βία είναι και η βιασύνη και η ταχύτητα, όταν ο χρόνος μας πιέζει. Οι Κινέζοι λένε ότι βιάζεται μόνο εκείνος που τον κυνηγάνε. Κι εμείς στο χωριό μου ρωτούσαμε, όταν βλέπαμε κάποιον να κάνει κάτι με βία: «ποιος σε κυνηγάει;». Αυτόν που όλο βιάζεται, που δεν έχει ησυχία ποτέ, τον λέγαμε «αστόχαστο», γιατί δεν στοχάζεται, δεν εμβαθύνει στα πράγματα, ζει επιπόλαια και δεν μπορεί να διακρίνει το ουσιώδες απ΄ το επουσιώδες, το αληθινά πολύτιμο απ΄ το ευτελές.
Ο τύπος αυτός του ανθρώπου δεν έχανε τη ζωή του, αλλά έχανε όλα εκείνα τα πράγματα για τα οποία άξιζε να ζει. Γι’ αυτό και κανείς δεν του έδινε αξία και κανείς δεν του είχε εμπιστοσύνη. Δεν ήταν κακός κι όταν έκανε λάθη δεν του τα καταλόγιζαν. Γι’ αυτούς τους τύπους είπε ο Κύριος τα λόγια επάνω στο σταυρό: «Άφες αυτοίς ουκ οίδασι τι ποιούσι». Κι αυτούς περιγράφει ο Δάντης στη κόλαση με τα λόγια: «Γκουάρντα ε πάσα» που σημαίνουν, «μη δίνεις σημασία», κατά λέξη «κοίταξε και πέρνα».
Έτσι ήταν παλιά στα χωριά. Οι άνθρωποι στοχάζονταν. Αλλά σήμερα στις σύγχρονες πόλεις θα έλεγε κανείς ότι ο κόσμος δεν βρίσκει καιρό για να στοχαστεί. Ολοένα και πιο πολύ βιάζεται με αποτέλεσμα να ζει σαν μηχανή, σαν να τον έχουν κουρδισμένο και ακολουθεί μηχανικά τις κινήσεις με τις οποίες τον προγραμμάτισαν.
Γι’ αυτό ο σύγχρονος ποιητής και φιλόσοφος Ρόμπερτ Λαξ έλεγε «δεν βάζω πρόγραμμα. Χαίρομαι το πρωί, όταν μπαίνω στις παντόφλες μου»!
«Μπορούμε να μάθουμε πολλά για την ανθρώπινη φύση, την προσφορά και τη θεραπεία, αν πορευόμαστε αργά, ακούμε και αισθανόμαστε. Τότε θα καταλάβουμε ότι η ζωή μας περιβάλλεται από αγάπη και στοργή. Αν πορευόμαστε πιο αργά, ακούμε και αισθανόμαστε». (Dr. John Fingerman).
Η βία είναι δαιμονική. «Μηδέν βία πράττε». Κοίταξε αυτό που είναι μπροστά σου αργά και με όλη σου την προσοχή, και θα σου αρέσει. Κοίταξε τους ανθρώπους γύρω σου με αγάπη και θα νιώσεις ένα μαζί τους. Όταν κοιτάζεις κάτι αργά και με όλη σου την προσοχή (χωρίς βία), σου αρέσει, γιατί το κοιτάζεις με αγάπη.
Αυτό που αγαπάμε το κοιτάζουμε αργά και με προσοχή.
Όσο πιο αργά και ταπεινά πορεύεσαι μεγαλύτερο είναι το όραμα. Όσο πιο γρήγορα πηγαίνεις τόσο πιο μικρό είναι το όραμα, μέχρι που εξαφανίζεται εντελώς. Δεν έχεις όραμα. Γίνεσαι σαν μια μηχανή. Είναι αυτό που λέμε ότι σήμερα ζούμε μηχανικά. Δεν απολαμβάνουμε ό,τι έχουμε, γιατί δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να αγαπήσει. Η αγάπη είναι σεβασμός κι εμείς δεν σεβόμαστε αυτό που είναι μπροστά μας, τους ανθρώπους γύρω μας, τον άνθρωπο που είναι δίπλα μας κι έχει την ανάγκη μας. Γιατί ο άνθρωπος είναι και αυτό που βρίσκεται μπροστά του.
Και με την ομορφιά συμβαίνει το ίδιο, όπως με την καλοσύνη και την αγάπη. Ακόμα και μια απλή κίνηση ενός μέλους του σώματός μας, αν γίνεται αργά και με προσοχή, (με αγάπη), γίνεται ωραία και αρμονική. Κοιτάξτε πόσο αρμονικές είναι οι κινήσεις των χορευτών!
Με το στοχασμό δεν εννοούμε τον εφησυχασμό και τη νάρκωση. Δεν εννοούμε απουσία βίας την ησυχία των μικροαστών, που δεν διαφέρει απ΄ τον πνευματικό λήθαργο, αλλά τη ζωή με αξιοπρέπεια και με αυτοσεβασμό.
«Θα ανακαλύψουμε, γράφει ο Ντοστογιέφσκι, ότι το μοναδικό νόημα όλης της ζωής ήταν η αγάπη, και ότι εμείς στερήσαμε νοήματος ολάκερη τη ζωή μας, απ’ την αρχή μέχρι το τέλος – τη λεηλατήσαμε και βρισκόμαστε στην έσχατη ένδεια. Δεν έχουμε καν την ικανότητα ν’ αναπληρώσουμε την έλλειψη, διότι αυτή την ικανότητα μόνο ο Κύριος (η Αγάπη) μπορεί να τη δώσει». (Anthony Bloom, Το μυστήριο της ίασης, Εκδόσεις «Εν πλω», Αθήνα 2008).
