Όχι γιατί μερικοί ήλπιζαν ότι με την αλλαγή προέδρου στις ΗΠΑ θα αλλάξει και η εξωτερική πολιτική. Όμως, η ιστορία έχει διδάξει ότι εκεί οι πρόεδροι έρχονται και παρέρχονται, η εξωτερική πολιτική όμως παραμένει η ίδια, άιντε με μικρές παραλλαγές. Πρώτον διότι την εξωτερική πολιτική δεν την χαράσσει ο πρόεδρος μοναχός του - μην πούμε ότι είναι και η τελευταία τρύπα της φλογέρας - και δεύτερον διότι αυτή καθορίζεται αποκλειστικά και μόνο από τα συμφέροντά τους ανά τον πλανήτη. Συνεπώς... μόνο για χαριτωμένους αυτοσχεδιασμούς πάνω στο ίδιο θέμα μπορούμε να συζητάμε. Και...
...Και, ένα τρανταχτό δείγμα αυτής της πρακτικής έχουμε άμεσα, με τα τραγικά γεγονότα στη Λωρίδα της Γάζας. Τι έκανε ο νεοεκλεγείς πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπάρακ Ομπάμα, γύρω από την εκλογή του οποίου έχουν καλλιεργηθεί υψηλές προσδοκίες, όχι μόνο για την επίλυση των αμερικανικών προβλημάτων, αλλά και των παγκόσμιων; Τι έκανε λοιπόν; Λούφαξε! Κουβέντα δεν είπε. Διότι σου λέει πρόεδρος είναι ακόμα ο Μπους και συνεπώς αυτός δεν μπορεί να κάνει δηλώσεις. Αυτή είναι η... επίσημη θέση. Έλα όμως που επί παραδείγματι για την τρομοκρατική δολοφονική επίθεση στη Βομβάη βγήκε πρώτος - πρώτος και πήρε θέση, όπως και για την αμερικανική οικονομία βγήκε πρώτος-πρώτος και πήρε θέση. Εδώ... «μούγκα στην αμερικάνικη στρούγκα»! Διότι η θέση των Αμερικανών υπέρ των Ισραηλινών ήταν και παραμένει σαφής και ξεκάθαρη. Και ό,τι συμβαίνει στην περιοχή, συμβαίνει όχι μόνο με την ανοχή τους, αλλά και με την ενθάρρυνση και την... ευλογία τους και φυσικά την έμπρακτη βοήθειά τους. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, και φυσικά δεν θα μπορούσε ο Ομπάμα να έχει άλλη θέση από την πάγια αμερικανική γραμμή απέναντι στο θέμα. Απλώς, τώρα για να μην... εκτεθεί, πριν καλά-καλά αναλάβει την προεδρία, κάνει την... πάπια και αφήνει τον ούτως ή άλλως με τη... βούλα αντιπαθή Τζορτζ Μπους και την αποχωρούσα κυβέρνησή του να επωμισθεί το βάρος σύσσωμης της παγκόσμιας κατακραυγής. Ελπίζοντας, από μέσα του, ότι όταν σε λίγες μέρες θα κληθεί ν’ αναλάβει επισήμως τα καθήκοντά του, θα έχουν καταλαγιάσει τα πράγματα και δεν θα πέσει κατευθείαν στα βαθιά.
Στο μεταξύ βέβαια, η σφαγή των αθώων εξελίσσεται... απρόσκοπτα, όπως κατ’ επανάληψιν έχει συμβεί κατά το παρελθόν υπό το πρίσμα διάφορων «δικαιολογιών», που είτε στέκουν είτε δεν στέκουν, αποτελούν το περίβλημα των τραγικών γεγονότων μιας περιοχής τόσο βασανισμένης όσο και οι άνθρωποί της. Και να φανταστεί κανείς ότι ο Τζορτζ Μπους - τώρα που το θυμήθηκα - εκτός που... «έσωσε» το Ιράκ, είχε βάλει ως στόχο να λύσει και το Μεσανατολικό. Είχε κάνει μάλιστα και κείνο τον περίφημο «οδικό χάρτη» προκειμένου μάλλον να μην χάνεται ο ίδιος στην περιοχή και μέχρι τελευταία στιγμή έστελνε και ξαναέστελνε την Κοντολίζα στην περιοχή, γιατί; Γιατί, λέει, εκτός που ήθελε να βάλει τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ, ήθελε, επίσης, να κλείσει και το θέμα των Ισραηλινών με τους Παλαιστινίους προς εξυπηρέτηση της... υστεροφημίας του. Ποιας υστεροφημίας, μη ρωτάτε, γιατί αν ο άνθρωπος δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα, τότε και η πραγματικότητα δεν έχει κανένα λόγο να έχει επαφή μαζί του!
Βλέπουμε λοιπόν το λαμπρό αποτέλεσμα μιας ακόμη «επιτυχούς» αμερικανικής παρέμβασης για την εδραίωση της ειρήνης και της ηρεμίας ανά τον κόσμο.
Άλλωστε στο Ισραήλ η περίοδος είναι και προεκλογική, οπότε ο τρόπος και η σφοδρότητα της επίθεσης που εξαπέλυσε το Ισραήλ κατά της Χαμάς εν πολλοίς συνδέεται και με την προσπάθεια του κυβερνώντος κόμματος Καντίμα να ορθοποδήσει στις δημοσκοπήσεις. Και, για να ορθοποδήσει το κόμμα έχουν γονατίσει οι άνθρωποι που δολοφονούνται κατά δεκάδες και εκατοντάδες πλέον, για μια ακόμη φορά θλιβερά, ανοχύρωτα θύματα μιας αέναης σφαγής.
Είναι τελικά να υπάρχει ελπίδα ότι θα λυθεί πράγματι το Παλαιστινιακό; Όπως έλεγε και ο Τσόμσκι «αν υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει ελπίδα, εξασφαλίζουμε ότι δεν θα υπάρξει ελπίδα»... Ως εκ τούτου...
