Ελλάδα συγγνώμη
αν θες να αλλάξω γνώμη
πρέπει και συ
να μάθεις να αγαπάς...
Οι στίχοι αυτοί από ένα τραγούδι γνωστού νεολαιίστικου συγκροτήματος είναι σήμερα πιο επίκαιροι όσο ποτέ άλλοτε μιας και βρισκόμαστε στον απόηχο των τελευταίων γεγονότων που συντάραξαν τη χώρα μας και όχι μόνο.
Γεγονότα που αναλύθηκαν από πολλούς πολιτικούς, οικονομολόγους, κοινωνιολόγους αλλά και από πολλούς πολίτες κάτω από κάθε γωνιά του πρίσματος.
Θα καταθέσω και τη δική μου άποψη για αυτά υπό την ιδιότητα ενός πατέρα, ενός ανθρώπου της καθημερινότητας αλλά και της προσπάθειας να επιβίωση επιχειρηματικά στη σημερινή κρίσιμη οικονομική συγκυρία.
Θεωρώ τη δολοφονία του Αλέξανδρου σαν τη σταγόνα που ξεχείλισε το γεμάτο αγανάκτηση ποτήρι και όχι ως πηγή των γεγονότων αυτών.
Ακόμη και αν δεν υπήρχε το γεγονός αυτό δεν θα ήταν μακριά η ημέρα που η νέα γενιά θα κατέθετε μαζικά την αντίδρασή της σε όσα εμείς έχουμε φτιάξει για αυτήν.
Με μεγάλη ευκολία όλες αυτές τις ημέρες, με αξιοπρόσεκτη προθυμία σπεύδουμε όλοι σχεδόν να αυτοκατηγορηθούμε για τα δεινά που αντιμετωπίζει η νέα γενιά.
Πολιτικοί, ειδικοί, δημοσιογράφοι, εκπρόσωποι επιχειρηματικών φορέων, διανοούμενοι και κάθε λογής «ειδικοί» όλοι μας τώρα εντοπίζουμε τα αδιέξοδα που έχουμε δημιουργήσει για τα παιδιά μας.
Μιλάμε λες και σήμερα προσγειωθήκαμε από άλλο πλανήτη, λες και δεν είμαστε εμείς που με τις αποφάσεις, τις πολιτικές μας επιλογές έχουμε οδηγήσει στη σημερινή κατάσταση.
Μιλάμε λες και δεν ευθυνόμαστε για το ρουσφέτι με τις προσλήψεις από τα παράθυρα με τα γαλάζια και τα πράσινα παιδιά που περιμένουν εναγωνίως την αλλαγή εξουσίας.
Μιλάμε λες και δεν ευθυνόμαστε για την απαράδεκτη κατάσταση της υγείας που αν δεν έχεις το φακελάκι ή την «κατάλληλη» γνωριμία είσαι καταδικασμένος να πεθάνεις.
Μιλάμε λες και δεν ευθυνόμαστε για τα απαράδεκτα χάλια της ελληνικής παιδείας.
Για τα αδιέξοδα στην οικονομία, την εργασία, το περιβάλλον... και πολλά άλλα.
Σήμερα εντοπίζουμε όλοι μας τα αδιέξοδα με ένα καθωσπρεπισμό που δεν έχει προηγούμενο.
Μέσα από τις καταστροφές που προκάλεσαν οι «γνωστοί» «άγνωστοι», που η εκάστοτε εξουσία γνωρίζει και ενίοτε χρησιμοποιεί, φαίνεται να θέλουμε να ξεχάσουμε το ηχηρό μήνυμα της νέας γενιάς.
Από την άλλη πλευρά η «αυτοκριτική μας» μοιάζει λίγο με το υποκριτικό αυτομαστίγωμα των ιησουιτών μοναχών, οι όποιοι πίστευαν ότι έτσι συγχωρούνταν οι αμαρτίες τους.
Συχνά βλέπουμε και τοπικά διάφορα στελέχη να βγαίνουν στα τοπικά κανάλια και να μιλούν για τις κινητοποιήσεις της νέας γενιάς.
Μιλάμε οι χορτάτοι για τους πεινασμένους, οι βολεμένοι για τους ανέργους και οι συνταξιούχοι με τις παράλληλες λόγω ενασχόλησης των με τα κοινά χονδρές αμοιβές τους για τη γενιά των 700 ευρώ.
Οι «νοικοκυραίοι» για την προστασία του ιδρώτα τους, και πολλοί εντός των τειχών για τους εκτός από αυτά.
Έτσι ίσως πιστεύουμε ότι κάνουμε το καθήκον μας, ως εννοούμενη πολιτεία, ως κοινωνία συνοχής, ως προοδευτικοί.
Μόνο που οι αμαρτίες μας δεν εξαφανίζονται με την όποια αυτοκριτική μας. ούτε με τον πρόσκαιρο κλάμα μας για την προοπτική της ελληνικής νεολαίας.
Πολλοί προσπαθούν να πείσουν λέγοντας ότι στις κινητοποιήσεις αυτές της νεολαίας κυριάρχησαν τα παιδιά των βορείων προαστίων, τα βολεμένα παιδιά και ότι δεν υπάρχουν πολιτικά μηνύματα.
Η ιστορία τους διαψεύδει.
Οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις της νέας γενιάς από τον Μάη του 68, το Πολυτεχνείο και πολλές άλλες δεν ξεκίνησαν από τις οργανωμένες νεολαίες των πολιτικών κόμματων (αυτές είναι γνωστό άλλωστε ότι στην αρχή όχι μόνο δεν τις στήριξαν αλλά και τις κατηγόρησαν, στη συνέχεια βέβαια, προσπάθησαν να τις «καπελώσουν»), ξεκίνησαν αυθόρμητα από κάποιους νέους και στη συνέχεια συγκρότησαν θέσεις και στόχους.
Έστω και αν έτσι με βάση αυτή τη λογική, τη λογική των επαναστατημένων βολεμένων παιδιών δεν παύουν οι κινητοποιήσεις αυτές να στέλνουν ηχηρά μηνύματα που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας.
Το ζήτημα είναι καταρχήν να τους πείσουμε για τις καλές μας προθέσεις, και για την απόφασή μας να αντιμετωπίσουμε τα υπαρκτά αδιέξοδα.
Πώς όμως μπορείς σήμερα να πείσεις ένα νέο για τη δικαιοσύνη όταν βλέπει βαλίτσες με εκατομμύρια ευρώ να πηγαινοέρχονται στο Βατοπαίδιο και να μην έχει ευθύνη για το μεγαλύτερο σκάνδαλο των τελευταίων 50 χρόνων κανένας.
Πώς μπορείς να πείσεις όταν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός δηλώνει ότι ο ίδιος δεν πείρε «χαμπάρι» για ό,τι συνέβη και με την ανάληψη εκ μέρους του της πολιτικής ευθύνης του δίνουμε και συγχαρητήρια για τη «γενναιότητα».
Πώς μπορείς να πείσεις τον άνεργο και το νέο των 700 ευρώ όταν οι κ.κ. βουλευτές μόνοι τους αυξάνουν τον δικό τους μισθό μέσα από ένα αυτοματοποιημένο σύστημα που επέλεξαν στο σύνταγμα.
Ποιον νέο μπορείς να πείσεις όταν ακούς υπουργό να φτιάχνει οφ σορ εταιρία για να γλιτώσει τους φόρους.
Πώς μπορείς να τον πείσεις όταν βλέπει τα αγροτικά προϊόντα του γονιού του παραμένουν απούλητα και δεν βλέπει τρόπο επιβίωσης.
Τα εκπαιδευτικά, επαγγελματικά, οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα που στερούν την προοπτική από τους νέους δεν εξαφανίζονται με φραστικές παραινέσεις και αυτομαστίγωμα.
Απαιτούν σύγκρουση αντιλήψεων και απόψεων, απαιτούν αλλαγές, απαιτούν μια άλλη πορεία.
Σήμερα η ελληνική οικονομία για παράδειγμα δεν παράγει σχεδόν τίποτα και κινείται μόνο μέσα από μεταπρατικού χαρακτήρα συναλλαγές, που και αυτές ακόμη είναι εξαρτώμενες από τον δημόσιο τομέα.
Πώς με αυτή την «παραγωγική» διάρθρωση θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, και πώς θα εξυπηρετήσεις τις ανάγκες και τα όνειρα ενός νέου επιστήμονα να εργαστεί στη χώρα του.
Η ελληνική παιδεία βολοδέρνει μέσα από τις αποκαλούμενες «μεταρρυθμίσεις» που γίνονται όχι τουλάχιστον από κάθε κυβέρνηση, αλλά από κάθε υπουργό που αναλαμβάνει το υπουργείο Παιδείας.
Η Υγεία βρίσκεται στα ίδια και χειρότερα χάλια.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση που εμείς δημιουργήσαμε ο καθένας στο μέτρο της ευθύνης και της συμμετοχής του στις αποφάσεις, αλλά και στο μέτρο της ευθύνης σιωπηλής αποδοχής των επιλογών αυτών, πρέπει να δώσουμε λύσεις.
Λύσεις όχι μόνο για τη νέα γενιά αλλά για όλους μας.
Πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας ότι ιδιαίτερα σήμερα που καταρρέουν οικονομικοί κολοσσοί είναι πολύ εύκολο να βρεθούμε στην εκτός των τειχών πλευρά.
Μηνύματα έστειλε και η νεολαία της Λάρισας με τις μικρές και μεγάλες κινητοποιήσεις της.
Τα γεγονότα βέβαια που συνέβησαν και στην πόλη μας συζητήθηκαν και στη προχθεσινή συνεδρίαση του δημοτικού συμβούλιου με παρουσία και εκπροσώπων φορέων και πολιτών.
Μονό που οι τοπικοί μας άρχοντες άλλοι εμφανίστηκαν ως προστάτες της φιλήσυχης πόλης μας και των δημοκρατικών νοικοκυραίων στηρίζοντας ουσιαστικά τον κοινωνικό αυτοματισμό, άλλοι χάθηκαν στον δρόμο της τοποθέτησής των χωρίς να καταλαβαίνει κάνεις τι λένε, άλλοι υποστήριξαν την κομματική τους θέση.
Πολλοί λίγοι στάθηκαν στα πραγματικά μηνύματα των καιρών.
Στην ουσία όμως αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι ενώ δίνεται μια τεράστια ευκαιρία στον υπέρτατο δημοκρατικό θεσμό της τοπικής αυτοδιοίκησης, στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης μας να σταθεί και να ακούσει τη νέα γενιά, να δώσει σε τοπικό επίπεδο λύσεις, αυτό αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά μικρότερο των περιστάσεων.
Μοιάζει με αυτούς που κάποιος τους έδειχνε τον ουρανό και αυτοί κοιτούσαν και έκαναν κριτική στο δάκτυλο.
Το γεγονός είναι ότι σήμερα οδηγούνται σε δική ανήλικοι και ενήλικοι νέοι με τον νόμο για την τρομοκρατία που επισείει ιδιαίτερα βαριές ποινές.
Ακόμη και σε αυτό το γεγονός η υποκρισία και ο φαρισαϊσμός της τοπικής κοινωνίας μας περισσεύει.
Μονό 600-700 υπογραφές μαζεύτηκαν για την άρση των κατηγοριών των νέων της πόλης μας, που σε τελευταία ανάλυση δεν ήταν αυτοί που προκάλεσαν τις ζημιές της πόλης μας.
Πού είναι η τοποθέτηση των τοπικών πολιτικών κομμάτων στο μείζον αυτό θέμα.
Πού είστε ρε σύντροφοί μου του ΠΑΣΟΚ με τις ευαισθησίες σας και την προοπτική σας για τη νέα γενιά;
Έτσι θα δώσουμε νέες προοπτικές στην ελληνική κοινωνία με την απουσία μας και τη σιωπή μας;
Κλείνοντας το κείμενο αυτό προσωπικά ως πατέρας αλλά και ως ένας άνθρωπος που συμμετέχει στα κοινά θεωρώ ότι οι κινητοποιήσεις των νέων ήταν ένα ηχηρό χαστούκι για μας .
Ένα χαστούκι που πρέπει να μας συνεφέρει αναλαμβάνοντας τις ευθύνες μας και δρομολογώντας ένα μακρύ διάλογο με τη νεολαία, με τα παιδιά μας για να βρούμε μαζί διέξοδο στα προβλήματα που εμείς δημιουργήσαμε και κληρονομούμε στα παιδιά μας.
Αν δεν ανταποκριθούμε στα μηνύματα των καιρών για μια άλλη κοινωνία συνοχής, για άλλη παιδεία για οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη προς όφελος όλων, τότε τα γεγονότα αυτά θα είναι ασήμαντα μπροστά σε αυτά που θα δούμε μελλοντικά.
Προσυπογράφο κάθε κείμενο για την άρση των κατηγοριών των νέων της Λάρισας και θέτω τις μικρές προσωπικές μου δυνάμεις, εφόσον αυτοί κρίνουν ότι μπορούν να τους βοηθήσουν, στη διάθεσή τους.
Οι νέες και οι νέοι της χώρας έκαναν το καθήκον τους καιρός είναι να κάνουμε και εμείς το δικό μας.
Ο Δημήτριος Γκουντόπουλος είναι πρόεδρος του Επιμελητηρίου Λάρισας
