Τα γεγονότα που εξελίχθηκαν και εξελίσσονται στη χώρα μας μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου μαθητή από ένα όργανο της πολιτείας, μας ξύπνησαν από το λήθαργο μια βολεμένης καταναλωτική ζωής και μας έκαναν να σκεφτούμε πόσο λίγο απέχει ο παράδεισος από την κόλαση. Οι πολιτικές σκοπιμότητες και οι επικοινωνιακοί μηχανισμοί που (ίσως μόνο αυτά) λειτουργούν στην κοινωνία μας εδώ και χρόνια προσπαθούν για άλλη μια φορά να μας αποπροσανατολίσουν. Η «συντηρητική» άποψη θέλει τα γεγονότα να είναι δημιούργημα των «γνωστών» αγνώστων κουκουλοφόρων που θέλουν την κατάλυση του «νόμου και της τάξης». Κατά την άποψη αυτή, οι κουκουλοφόροι παρεισφρέουν στις μαθητικές κινητοποιήσεις και τους παρασύρουν, καθώς αυτοί βρίσκονται σε ένα κλίμα οργής και θλίψης για τον άδικο θάνατο του συμμαθητή τους. Η «συντηρητική» αυτή άποψη δεν ανήκει μόνο στην κυβέρνηση, η οποία έχει φτάσει στο γελοίο σημείο να διαδίδει στη βάση της ότι οι κινητοποιήσεις υποδαυλίζονται από τους Αμερικάνους, οι οποίοι θέλουν πια να «ρίξουν» τον Καραμανλή γιατί «κοιτάζει» προς τον Πούτιν. Δεν διακηρύσσεται μόνο από τα γνωστά φασιστοειδή στοιχεία που το μυαλό τους φτάνει μόνο μέχρι εκεί. Δυστυχώς η άποψη αυτή είναι ή ίδια, όπως διατυπώθηκε αυτές τις μέρες και από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Βέβαια ο τρόπος διατύπωσης έγινε με την πιο κομψή μορφή του «πολιτικώς ορθού» και αυτό δυστυχώς γίνεται σε μια στιγμή που ο κόσμος αρχίζει πάλι να ελπίζει και να προσβλέπει στην αριστερή φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ!!! Η ίδια συντηρητική άποψη είναι και αυτή του ΚΚΕ, και αποδεικνύει έτσι περίτρανα ότι όποιες κινητοποιήσεις δεν ελέγχει τις χαρακτηρίζει αντιδραστικές και μας κάνει να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η διατήρηση ενός στάτους κβο στο κόμμα.
Στην αντίπερα όχθη βρίσκεται η άλλη άποψη, αυτή που προσπαθεί να μας πείσει ότι ξεκίνησε η επανάσταση, που μιλάει με απέραντη ευκολία για εξέγερση, και σε μερικές περιπτώσεις για οργανωμένη ή εν δυνάμει οργανωμένη εξέγερση. Πρεσβευτές αυτής της άποψης είναι πρώτα από όλα οι εξωκοινοβουλευτικές αριστερές ομάδες. Κατά τη γνώμη μου η ύπαρξη των ομάδων αυτών είναι θετική, αφού εδώ και χρόνια είναι ίσως οι μόνοι πυρήνες που συζητάνε και προβληματίζονται ακόμα σε πραγματικά πολιτικά θέματα, αλλά από το σημείο αυτό μέχρι να βλέπουμε σε κάθε έκρηξη την έναρξη της επανάστασης, δείχνει ότι βρίσκονται εκτός πολιτικής πραγματικότητας. Ο ΣΥΡΙΖΑ που για πολλούς αριστερούς (αριστερούς ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα ψηφίζουν) αποτέλεσε μια φωτεινή ελπίδα για μια νέα αριστερά, δυστυχώς απέδειξε ότι δεν μπορεί να μετουσιώσει μια στροφή του κόσμου σε κίνημα βάσης. Η εξήγηση του ΣΥΡΙΖΑ για την έκρηξη των νέων αποπνέει μια επιπόλαιη λαχτάρα να μετατρέψει αυτή την οργή σε κίνημα το οποίο θα καθοδηγεί πολιτικά. Μετά όμως τις εκλογές και μέχρι σήμερα, δεν είχαμε ούτε μια ένδειξη ότι αναπτύσσει κάποια βάση, ούτε είδαμε την όποια δυναμική να συσπειρώσει γύρω του κάποιο κίνημα.
Θα έλεγα ότι σε αυτή την έκρηξη οι νέοι ξεπέρασαν ακόμα και τους, κατ’ ιδεολογία αναρχικούς. Αν ήμουνα σκιτσογράφος θα έκανα μια γελοιογραφία όπου ο 15αρης πιτσιρικάς θα λέει στον «ιδεολόγο κουκουλοφόρο αναρχικό»: «Άντε ρε φίλε κάνε στην άκρη και συ! ... έχεις καταντήσει γραφικός!.... Τι κατάφερες μέχρι σήμερα εκτός από το να θρέφεις τη μιζέρια σου;». Κάπως έτσι θα μιλούσαν οι νέοι σε όλα τα πολιτικά κόμματα, ακόμα και σε αυτά της έξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Διότι κατά τη γνώμη μου οι νέοι αντέδρασαν ασυνείδητα χωρίς και οι ίδιοι να το καταλαβαίνουν, στο «πολιτικώς ορθό» όλου του πολιτικού συστήματος. Το «πολιτικώς ορθό», που θεωρεί το επικοινωνιακό παιχνίδι βασικό κανόνα της πολιτικής, που θεωρεί τον πολιτικό «επαγγελματία», που θέλει τον κάθε ένα που ασχολείται με τα πολιτικά να κοιτάει πρώτα τον εαυτό του. Τα παιδιά αυτά είναι χαμένα σε ένα κόσμο όπου κυριαρχεί ο καταναλωτισμός, όπου ο πολιτισμός είναι εμπορικό αγαθό, η φιλοσοφία, η λογοτεχνία, οι ιδεολογίες και οι ιδεολογικές συζητήσεις δεν υπάρχουν πια. Τα παιδιά μας δεν ξέρουν καν τι είναι αυτά! Ο καπιταλισμός όπως νομοτελειακά ήταν αναμενόμενο μετά την καθολική επικράτησή του σε όλο τον πλανήτη (ο παππούς Μαρξ τα μελέτησε επιστημονικά και φιλοσοφικά πριν δύο αιώνες περίπου) έφτασε σε μία ακόμα οικονομική του κρίση. Τα παιδιά μας, ακούνε από τους γονείς τους και βλέπουν από τα αδέλφια τους ότι θα ζήσουν σε ένα χειρότερο κόσμο. Μεγαλώνουν σε ένα ανούσιο σχολείο, και λαμβάνουν γνώσεις σε κονσέρβα από μια επιχείρηση που λέγεται φροντιστήριο. Ζουν σε πόλεις καταθλιπτικές και βλέπουν συμμαθητές τους να πεθαίνουν από ναρκωτικά. Διασκεδάζουν σε θλιβερά καταγώγια και ζουν την τεράστια ψηφοθηρική υποκρισία των Δημάρχων που δήθεν φροντίζουν τη νεολαία. Φτύνουν τις υποκριτικές διαδικασίες σαν αυτή των Δημοτικών συμβουλίων νεότητας και ξέρουν ότι όσοι ασχολούνται από μαθητές με αυτά «βάζουν φόλι» για να βολευτούν αργότερα. Μπαίνουν στα πανεπιστήμια σε σχολές που δεν θέλουν, που δεν ξέρουν ποιο είναι το αντικείμενό τους, που είναι σίγουροι ότι θα τους οδηγήσουν στην ανεργία. Μέσα τα πανεπιστήμια το πρώτο που αντικρίζουν είναι τα τραπεζάκια της ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ, άντε και ΔΙΚΤΥΟ (του ΣΥΡΙΖΑ), οι οποίοι τους ζητούν μόνο να τους ψηφίσουν, με ανταλλάγματα τα οποία κυμαίνονται ανάλογα με την «ιδεολογία» της παράταξης. Οι δεξιές τους παρέχουν κάποια πάρτι (Πέγκυ Ζήνα και Δάντης...) άντε και με την υπόσχεση να τους περάσουν κανένα μάθημα με παρέμβαση στον κολλητό καθηγητή, οι αριστερές την «κοινωνικοποίηση» ίσως εντός του πανεπιστημίου! Αν βέβαια έχουν μπαμπά συνδικαλιστή (σε όποιο κόμμα και αν είναι) μπορεί να σταδιοδρομήσουν στο συνδικαλισμό και έτσι να έχουν προοπτική να γίνουν υπουργοί, βουλευτές και αρχισυνδικαλιστές ! Αν αποφασίσουν ότι δεν συμβιβάζονται μπορεί αν γίνουν «αναρχικοί» έτσι θα ζήσουν μια μποέμικη ζωή φορώντας πάντα σκουλαρίκια, θα κάνουν δουλειές του ποδαριού τεμπελιάζοντας, και θα καίνε κάπου-κάπου και κανένα αυτοκίνητο έτσι για να βαυκαλίζονται ότι κάνουν επανάσταση ζώντας εγωιστικά μέσα στη μιζέρια τους.
Αν τα σκεφτούμε όλα αυτά μπορούμε να καταλάβουμε την έκρηξη των νέων. Είναι μια έκρηξη ασυνείδητη. Τα παιδιά νιώθουν μόνο όλα αυτά και προσπαθούν δειλά – δειλά να τα εκφράσουν. Δεν πρόκειται για εξέγερση! τουλάχιστον όχι ακόμα. Τα παιδία αρχίζουν να σκέφτονται και αυτό είναι το πιο σημαντικό, θέλουν κάτι νέο, νιώθουν ότι δεν τους καλύπτει πια το «πολιτικώς ορθό» όλου του πολιτικού συστήματος. Αφού ευνουχίσαμε τους φοιτητές, αφού τους μάθαμε να σκέφτονται και να αντιδρούν όπως εμείς, ο προβληματισμός αρχίζει από πιο αγνή ηλικία. Δεν είναι τυχαίο που όλο αυτό αγγίζει τους μαθητές και όχι τους φοιτητές. Αντί λοιπόν να προσπαθούμε να εξηγήσουμε την έκρηξη των παιδιών με τα δικά μας κριτήρια ας τους πούμε: ΠΑΙΔΙΑ ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ, ΣΥΖΗΤΗΣΤΕ, ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΤΕ ΜΑΣ, ΦΤΙΑΞΤΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΜΟΝΤΕΛΑ, ΜΗΝ ΒΟΛΕΥΕΣΤΕ, ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΕΙΤΕ ΜΕΤΑΞΥ ΣΑΣ, ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΤΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΟΡΓΑΝΩΘΕΙΤΕ και μετά ΑΝΑΤΡΕΨΤΕ ΜΑΣ.
* Ο Γιώργος Σούλτης είναι Καθηγητής στο ΤΕΙ Λάρισας, δημοτικός σύμβουλος
