Σε επικίνδυνη ατραπό έχει εισέλθει η χώρα μετά την, εκρηκτικών διαστάσεων, αναταραχή των τελευταίων ημερών, αναταραχή που είχε ως αφορμή της την ανθρωποκτονία του 15χρονου μαθητή, αναταραχή η οποία έχει ως βαθύτερη αιτία της την οικονομική (και συνακολούθως κοινωνική) κρίση η οποία έχει ήδη κρούσει την πόρτα της Ελλάδος.
Κι έχει εισέλθει σε επικίνδυνη ατραπό, καθώς στον τόπο υπάρχει μία κυβέρνηση η οποία διαχειρίζεται ασυντόνιστα και χωρίς συγκεκριμένο σχεδιασμό τα όσα συμβαίνουν, αλλά και μία αντιπολίτευση, η οποία συνεχίζει να επιδίδεται σε «ασκήσεις ψηφοθηρίας» και είτε ζητεί αμήχανα την προσφυγή σε εκλογές, είτε σπαράσσεται από εσωτερικές έριδες, όπως συμβαίνει στην Αριστερά και την ηγεσία των βιομηχάνων που ζητεί εμμέσως πλην σαφώς κυβερνητική αλλαγή.
Κι έχει εισέλθει σε επικίνδυνη ατραπό, καθώς όπως όλα δείχνουν οι πολιτικοί μας ταγοί προσποιούνται πως δεν έχουν αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει (ή όντως δεν το έχουν αντιληφθεί, οπότε τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα) σε μια στιγμή που έρχονται μηνύματα από την Ευρώπη για σοβαρές δυσχέρειες στην πιστοληπτική ικανότητα της χώρας.
Κι έχει εισέλθει σε επικίνδυνη ατραπό, καθώς μια από τις ουσιώδεις αιτίες (που λειτουργεί αθροιστικά στην οικονομική κρίση) της σημερινής καταστάσεως στη χώρα, το πρόβλημα, δηλαδή, της διαφθοράς και της αδιαφάνειας, όπως καταγράφεται στη συνείδηση της κοινωνίας και ιδιαίτερα της εξεγερμένης νεολαίας, δια του σκανδάλου του Βατοπαιδίου, επιχειρείται να «κουκουλωθεί» και να εμφανισθεί σαν να μην υπάρχει ή σαν να μην υπήρξε...
ΤΟ MEA CULPA ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ
Ο Κώστας Καραμανλής (ο οποίος ήδη έδειξε την οδό της εξόδου από τη ΝΔ στο Γραμματέα Πολιτικού Σχεδιασμού του κόμματός του Νίκο Καραχάλιο που δήλωσε στη «Herald Tribune», πως ο πρωθυπουργός δεν ξέρει πώς να αντιμετωπίσει την κρίση) επέλεξε να μην αναλάβει καμία πολιτική ευθύνη για τα όσα έχουν επισυμβεί στη χώρα, πλην της περιορισμένης, αλλά δίχως να ζητήσει παραιτήσεις υπουργών του, αυτοκριτικής του για το σκάνδαλο του Βατοπαιδίου.
Ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε ως θύμα κακών συμβούλων, που δεν τον ενημέρωσαν έγκαιρα για τις διαστάσεις του σκανδάλου, ένα σκάνδαλο για το οποίο η αντιπολίτευση επιμένει ότι ενορχηστρώθηκε από τον πυρήνα της «καραμανλικής» εξουσίας, δηλαδή το Θ. Ρουσόπουλο.
Ο Κώστας Καραμανλής δήλωσε επί της ουσίας πεπλανημένος στο σκάνδαλο αυτό, τόνισε ότι εν πάση περιπτώσει «δεν φταίει μόνο η ΝΔ, αλλά και το ΠΑΣΟΚ», δηλαδή όλη η πολιτική τάξη της χώρας.
Η πολιτική τάξη, η οποία (με τα πέντε πορίσματα στα οποία κατέληξε η Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής που υποτίθεται ότι ερεύνησε το σκάνδαλο) ουδέν εισέφερε στην αποκάλυψη της αληθείας, αντίθετα δε αυτοαναιρέθηκε, καθώς τα κόμματα εξουσίας επέλεξαν να επιρρίψουν το ένα τις ευθύνες στο άλλο και να δηλώσουν το καθένα από την πλευρά του «αθώο του αίματος».
Η κυβερνητική πλειοψηφία κάλυψε ίσως το μεγαλύτερο σκάνδαλο των τελευταίων δεκαετιών, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ προστάτεψαν τους υπουργούς των κυβερνήσεών τους (οι οποίοι προετοίμασαν το έδαφος για το σκάνδαλο) τα δε κόμματα της Αριστεράς και ο ΛΑΟΣ μετέτρεψαν την επιδιωκόμενη από την κοινωνία κάθαρση σε μια υπόθεση πολιτικής ρουτίνας.
Υπό το πρίσμα αυτό και με δεδομένη την απόρριψη της προτάσεως για τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής, καταλήγουμε σε αυτό που είχαμε προβλέψει εξ αρχής, δηλαδή στην ατιμωρησία των διαχρονικά υπευθύνων.
Είναι δε προφανές ότι η έκρηξη της κοινωνικής δυσαρέσκειας σχετίζεται και με την εκτίμηση ότι η εξουσία είναι απόλυτα διεφθαρμένη και γι’ αυτό αδυνατεί να καλύψει βασικές οικονομικές και κοινωνικές ανάγκες των πολιτών.
Δηλαδή η εξουσία αποδεικνύει ότι ελαχίστη σημασία δίνει στο δημόσιο συμφέρον, άρα και στα προβλήματα των πολιτών, όταν συγκαλύπτει τους υπαιτίους για τα δισεκατομμύρια ευρώ εμπορικής υπεραξίας και τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ μαύρου πολιτικού χρήματος που δημιουργήθηκαν μέσα από το σκάνδαλο.
ΤΟ «ΣΤΙΒΑΡΟ ΧΕΡΙ»
Ωστόσο, ο Κώστας Καραμανλής, με τις συνεχείς δημόσιες παρεμβάσεις του, προσπαθεί να αποδείξει ότι, παρά ταύτα, είναι ο μόνος που αποτελεί την εγγύηση για την «έρημη χώρα», η οποία σε κρίσιμες στιγμές χρειάζεται «πηδάλιο και στιβαρό χέρι», σε αντίθεση με όλους τους άλλους, οι οποίοι με «μισόλογα» καταδικάζουν τις ακρότητες (που συνέβησαν και για τις οποίες, ωστόσο, η κυβερνητική παράταξη δεν ανέλαβε καμία πολιτική ευθύνη) αλλά συνεχίζουν να είναι «ανεύθυνοι» και να «λαϊκίζουν».
Αυτή δε η φραστική πρωθυπουργική προσπάθεια εξελίχθηκε κατ’ αρχήν στις Βρυξέλλες, μετά τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, με αποδέκτες κυρίως τους ευρωπαίους συνομιλητές του (που φοβούνται ένα – αλά ελληνικά – ντόμινο αντιδράσεων και στις δικές τους πατρίδες, όσο η κρίση θα βαθαίνει) και στη συνέχεια στην Ελλάδα με αποδέκτες την ελλαδική κοινωνία, αλλά και τους διακατεχόμενους από ηττοπάθεια «γαλάζιους» βουλευτές, προκειμένου να τους συσπειρώσει.
Υπό το πρίσμα αυτό, ο Κώστας Καραμανλής αφού περιέγραψε με τα πλέον μελανά χρώματα το αύριο του τόπου, όσον αφορά την κατάσταση της οικονομίας, τόνισε πως «το διακύβευμα δεν είναι σήμερα η κυβέρνηση, αλλά η πορεία του τόπου και της κοινωνίας» και ως εκ τούτου «οφείλουμε να συγκρατήσουμε τις απαιτήσεις μας, αλλά και τους τρόπους διεκδίκησης», καθώς «οι καιροί δεν είναι για λαϊκισμούς και πλειοδοσία υποσχέσεων, αλλά απαιτούν από όλους στάση ευθύνης».
Ωστόσο, έχει καταστεί προφανές (και τούτο προκύπτει σαφώς από τις γνωστοποιούμενες δημοσκοπήσεις) πως δεν πείθει την κοινωνία, αλλά φαίνεται πως δεν πείθει ούτε καν τους δικούς του, εν προκειμένω δε δεν είναι τυχαίο πως δεν μπορεί να επιβληθεί στην ίδια του την κυβέρνηση, στελέχη της οποίας έχουν διαφορετική προσέγγιση των πραγμάτων, την οποία αποφεύγουν να καταστήσουν γνωστή και επιλέγουν την ηχηρή απουσία τους από τα πάσης φύσεως βήματα, σαν να είναι ανεύθυνοι.
Ενδεικτικό δε της παραλυσίας είναι και το πρωτοφανές για τα ελληνικά (όχι, όμως, και τα διεθνή) δεδομένα περιστατικό της «εισβολής» ομάδας νεαρών στην κρατική τηλεόραση, την ώρα της μεταδόσεως του δελτίου ειδήσεων, ως διαμαρτυρία για τα συμβαίνοντα στη χώρα και ως προτροπή «να πάψουμε να βλέπουμε και να βγούμε στους δρόμους».
ΠΑΡΑΛΥΣΙΑ
Η «γαλάζια» παράταξη με ηττοπάθεια και μοιρολατρία αναμένει τον Κώστα Καραμανλή «να κάνει κάτι», ώστε να αντιστραφεί το δυσμενές για τη ΝΔ πολιτικό κλίμα, η δε συλλογικότητα στην κυβερνητική παράταξη απουσιάζει, άπαντες δε, εμφορούνται από τη λογική «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Είναι δε χαρακτηριστικό ότι οι δικοί του εμφανίζουν τον Κώστα Καραμανλή ως αναχωρητή, ο οποίος, άλλωστε, με τις περί διαδοχής του δηλώσεις του στις Βρυξέλλες, αντί να αποσαφηνίσει τις προθέσεις του και να στηρίξει την κλονιζόμενη πολιτική του ηγεμονία στο «γαλάζιο χώρο», συσκότισε έτι περαιτέρω την κατάσταση.
Και ουσιαστικά κινήθηκε με τη λογική του «έχω απαντήσει» δηλώνοντας πως οι παλαιότερες δηλώσεις του ότι «δεν σκοπεύει να συνταξιοδοτηθεί πρόωρα» και ότι «η πρωθυπουργία δεν είναι αυτοσκοπός» ισχύουν και «είναι πάρα πολύ καλά αρθρωμένα και τα δύο και δεν αποκλείει το ένα το άλλο».
Με την απάντησή του αυτή (και δη σε ώρες κρίσεως) αναίρεσε ουσιαστικά την επόμενη αποστροφή του ότι η χώρα «θα χρειαστεί συνεπή, υπεύθυνη πολιτική και ξεκάθαρη πολιτική βούληση, πηδάλιο και στιβαρό χέρι για να αντιμετωπίσουμε την κρίση».
Η στάση του αυτή επέτεινε την εικόνα παραλυσίας και ως εκ τούτου αναγκάστηκε (στη συνεδρίαση της «γαλάζιας» Κοινοβουλευτικής Ομάδας) να είναι πιο επιθετικός, χρησιμοποιώντας πρώτο ενικό και δηλώνοντας ευθέως πως «είμαι εδώ».
ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΑΡΤΙΑ
Ορισμένοι αναλυτές υποστηρίζουν πως ένα από τελευταία χαρτιά του πρωθυπουργού για αντιστρέψει την κατάσταση είναι ο ανασχηματισμός της κυβερνήσεως και ενδεχομένως οι εκλογές, αν και δεν μπορεί (και αυτό είναι μάλλον αντικειμενικό καθώς τα πράγματα είναι απολύτως ρευστά – άλλωστε και ο Πρόεδρος Ομπάμα δήλωσε πως δεν διαθέτει κρυστάλλινη σφαίρα του μάγου για να μαντέψει πότε θα τελειώσει η κρίση) να επιλέξει τον καταλληλότερο για τη ΝΔ χρόνο για τη διεξαγωγή τους.
Ο ανασχηματισμός, όπως λέγεται στο πολιτικό παρασκήνιο, είναι θέμα ημερών, αλλά αυτό που δυσκολεύει τα πράγματα είναι η απροθυμία κορυφαίων στελεχών, όπως η Ντόρα Μπακογιάννη, να αναλάβουν τον κρίσιμο θώκο του Υπουργού της Οικονομίας και η αποδιδόμενη στον Δημήτρη Αβραμόπουλο προθυμία να «ξεφύγει» από το Υπουργείο Υγείας, στο οποίο δεν μπορεί να υπερηφανευθεί ότι πέτυχε...
Υπό το βάρος των εξαιρετικά δυσοίωνων προβλέψεων για τις αντοχές της ελληνικής οικονομίας κορυφαίοι υπουργοί, σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, συνομολογούν ότι ίσως θα είναι πιο «σώφρον» να πάει η ΝΔ σε πρόωρες εκλογές το πρώτο εξάμηνο του επόμενου χρόνου και, αν όπως όλα δείχνουν, ηττηθεί, να παραδώσει την εξουσία και να επιχειρήσει να ανασυνταχθεί, αφήνοντας το Γιώργο Α. Παπανδρέου να «βγάλει τα κάστανα της κρίσης από τη φωτιά».
Άλλοι πάλι φρονούν ότι οι εκλογές θα πρέπει να γίνουν ταυτόχρονα με τις ευρωεκλογές, ενώ κάποιοι άλλοι προβάλλουν το σενάριο των εκλογών το 2010, με αφορμή την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και με δεδομένο (έτσι τουλάχιστον λένε, αν και ουδείς γνωρίζει αν, όντως, είναι δεδομένο) ότι ο Κάρολος Παπούλιας (μετά και την περιπέτεια της υγείας του) ίσως να μη θελήσει την ανανέωση της θητείας του.
