Τι σημαίνει «αναλαμβάνω την ευθύνη»; Μπορείτε να μου το εξηγήσετε παρακαλώ; Το ακούμε κάθε τρεις και λίγο να το λέει βαρύγδουπα και βαθυστόχαστα ο ένας ή ο άλλος πολιτικός. Έ, και λοιπόν τι έγινε; Άντε και την ανέλαβε την ευθύνη, πώς την εννοεί άραγε; Πώς μεταφράζεται αυτή η ευθύνη για τον κάθε έναν από αυτούς που την αναλαμβάνουν, όπως λένε;
Μήπως εννοούν «αν τα κάνω λίμπα μη με ξαναψηφίσετε»; Καλά, ας πούμε ότι το θυμόμαστε στις εκλογές (διότι είναι κι αυτό ένα φυλετικό μας πρόβλημα, ξεχνάμε πολύ γρήγορα) και τους μαυρίζουμε. Όμως η ζημιά μας μένει. Ποιος την πληρώνει;
Μήπως όμως εννοούν «αν τα κάνω λίμπα θα παραιτηθώ»; Δεν φαίνεται λογικό. Η ιστορία των τελευταίων...αιώνων στη χώρα μας δεν αναφέρει καμιά περίπτωση παραίτησης πολιτικού, συνοδευόμενη από δήλωση περί «λίμπας». Αλλά κι αν υπήρχε, πάλι η ζημιά θα μας έμεινε απλήρωτη.
Μήπως τελικά εννοούν «αν τα κάνω λίμπα θα τεθώ στη διάθεση της Δικαιοσύνης»; Αυτό κι αν είναι «κουφό». Εδώ ζητάει η Δικαιοσύνη κατά καιρούς την άρση της ασυλίας εθνοπατέρων τινών για αδικήματα του κοινού, κοινότατου ποινικού δικαίου και η ομόθυμη αντίδραση σύμπαντος του εθνοπατερικού κονγκλαβίου είναι «πριτς»! Για εθελούσια προσέλευση στο εδώλιο θα μιλάμε τώρα;
Τι στο καλό να εννοούν άραγε; Υπάρχει κανένας πολιτικός, ένας για δείγμα, να μας λύσει το μυστήριο; Να μας δώσει το χειροπιαστό αντίτιμο της ευθύνης;
Τελευταίως αυτό το περί «ανάληψης ευθυνών» το ακούσαμε και από το στόμα του Πρωθυπουργού, ο οποίος με πλήρη επίγνωση– φαντάζομαι – του τι έλεγε, ανέλαβε λέει την ευθύνη για το μέγιστο των σκανδάλων με τους ρασοφόρους, αναγνώρισε τα λάθη του, απάλλαξε υπουργούς και παρατρεχάμενους από κάθε ευθύνη και τα πήρε όλα στην πλάτη του. Γενναία δήλωση! Που χειροκροτήθηκε μάλιστα παρατεταμένα! Και λοιπόν, τι έγινε. Μήπως περιμένατε να παραιτηθεί; Στη σύγχρονη Ελλάδα η «ευθύνη» έχει καταστήσει λέξη κενή περιεχομένου. Όλοι την αναλαμβάνουν προφορικά – τσάμπα είναι έτσι κι αλλιώς - και κανένας δεν την πληρώνει ή μάλλον ξέρουμε ποιος πληρώνει τελικά τη ζημιά: εμείς.
Φυσικά επειδή η «ευθύνη» αυτού του είδους δεν έχει κόστος, όλοι την αναλαμβάνουν ακόπως και αδαπάνως... Σου λένε, «ας την αναλάβω. Τι έχω να χάσω».
«Αναλαμβάνω την ευθύνη», λοιπόν κι όλα πηγαίνουν καλά. Εγώ, ο αναλαβών τα έχω καλά με τον εαυτό μου, οι άλλοι τρώνε τη στάχτη στα μάτια, τη γλιτώνουμε προσωρινά, κερδίζουμε χρόνο και του χρόνου βλέπουμε...
Πόσο ακόμα θα κρατήσει αυτό; Ευθύνες εδώ, ευθύνες εκεί, ευθύνες παραπέρα, την κάναμε τη χώρα μας σαν τρύπια «ταμπακιέρα», την οποία όλοι αποφεύγουν.
Κάθε είδους σκάνδαλα, αποκαλύψεις, αλληλοκατηγορίες, συνοδεύονται και απο κάποιου είδους «ανάληψη ευθύνης», αλλά ποιος έχει τελικά την ευθύνη;
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση βγαίνουν σαν «κατιναριά» στην αυλή της τηλεόρασης και απλώνουν η μία τ’ άπλυτα της άλλης ,να δει ο κόσμος τις βρομιές και να σιχαθεί και τους μεν και τους δε, αλλά και τον πολιτισμό της πολιτικής.
Αν όμως θελήσουμε να δούμε καθαρότερα, η ανάληψη των ευθυνών πρέπει ν’ αρχίσει από μας τους πολίτες.
Ας σταματήσουμε πρώτοι εμείς να αλληλοκατηγορούμε, ο ένας τον άλλον με το γνωστό τροπάρι, «φταίει το ΠΑΣΟΚ», «εσείς κουκουλώνατε τα σκάνδαλα, εμείς τα βγάζουμε στη φόρα», «όχι, επί των ημερών σας ξέσπασαν τα γαλάζια ομόλογα, η Ζίμενς ,το Βατοπαίδι», «φταίει ο Παπανδρέου», «φταίει ο Καραμανλής», «φταίνε οι Αμερικάνοι»...
Η ευθύνη δεν είναι μερίδα γεύματος του τύπου, δυο μερίδες για σένα, ένα κομμάτι για μένα κ. λ. π. Ο καθένας μας έχει το 100 % της ευθύνης του για τα γεγονότα στο δημόσιο βίο, για το ότι μας κλέβουν οι πολιτικοί και οι σφογγοκωλάριοί τους, για τα σκάνδαλα που ξεσπούν το ένα μετά το άλλο, για τον ξεσηκωμό των νέων, για τα έκτροπα, για τους ξυλοδαρμούς και για τις δολοφονίες. Ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για τη συμμετοχή του σ΄αυτά ή για την μη συμμετοχή του σ’ αυτά.
Όταν κάποιος πολιτικός ασκεί με λάθος τρόπο τα καθήκοντά του, που εγώ ως κυρίαρχος λαός – τρομάρα μου - του έχω αναθέσει, ΕΓΩ έχω την ευθύνη, αν συνεχίζω να τον στηρίζω με την ψήφο μου. Όταν οι διάφορες εξουσίες, δικαστικές, εκτελεστικές, νομοθετικές, διαπλέκονται για διάφορα συμφέροντα, ΕΓΩ έχω την ευθύνη που δεν κάνω κάτι γι’ αυτό. Όταν οι νέοι βγαίνουν στους δρόμους οργισμένοι, ΕΓΩ φταίω που έφτασαν σ’ αυτό το σημείο. Όταν με κλέβουν όλοι, ΕΓΩ το θύμα φταίω, που ανέχομαι και υποθάλπω αυτή την κατάσταση . «Δεν θα ήταν αυτοί λύκοι, αν εμείς οι άλλοι δεν ήμασταν πρόβατα», λέει κάπου ο Σαίξπηρ.
Διότι τελικά όταν ως πολίτης φέρομαι αδιάφορα και ανεύθυνα, ΕΓΩ έχω και τη μεγάλη ευθύνη για τα όσα συμβαίνουν γύρω μου. Όπως ΕΓΩ έχω την ευθύνη και για κάθε μετάθεση ευθυνών, είτε την επιδιώκω, είτε την ανέχομαι.
Αναρωτιέμαι τι πρέπει να γίνει ακόμα για να αναλάβουμε τις ευθύνες μας όλοι οι πολίτες. Εκεί που νομίζεις ότι τα περιθώρια της υπομονής του κόσμου έχουν εξαντληθεί, εκεί διαπιστώνεις ότι οι αντοχές και οι ανοχές μας είναι ανεξάντλητες. Δεν εξηγείται αλλιώς πώς αυτός ο πολίτης ανέχεται και στηρίζει για δεκαετίες τους ίδιους που ροκανίζουν τα λαϊκά εισοδήματα με δέκα μασέλες, ενώ στον ίδιο τον πολίτη...τ άζουν και νέα λιτότητα, ανανεώνοντάς την κάθε φορά.
Δυστυχώς εμείς δεν έχουμε περιθώρια να πούμε απλά «αναλαμβάνουμε την ευθύνη», κι ύστερα να κάνουμε το κορόιδο. «Οι καιροί ου μενετοί», όπως θα ’λεγε και κάποιος αρχαίος πρόγονός μας...
