Από καιρό θέλω να συμβάλλω στον προβληματισμό που, με επιμέλεια και εύστοχα, θέτουν τα «Ψιθυριστά» τέτοιες μέρες (και όχι μόνο αυτές...): για το πώς οι αργίες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, οι οποίες πέφτουν μεσοβδόμαδα, θα «επιμηκυνθούν», θα «τανυστούν», θα «συγκολληθούν» τέλος πάντων με άλλες μέρες, ώστε να προκύψει ένα δεκαήμερο (τουλάχιστον) χειμερινών διακοπών. Με μακροπρόθεσμη προβληματική, το πώς θα πέσει και το Πάσχα ημέρα Τρίτη...
Για τους εργαζόμενους στον ευρύ δημόσιο τομέα, φυσικά. Οι του ιδιωτικού τομέα, ιδιαίτερα αυτόν τον καιρό, αμήχανοι και ανήμποροι να δώσουν απάντηση, προτείνεται ν’ ασχοληθούν με τη γνωστή σπαζοκεφαλιά - έτσι για να λέμε από κάνα μασλάτι, να διαχειριζόμαστε νηφάλια τον χρόνο μας: Γιατί, όταν προκηρύσσει απεργία η ΑΔΕΔΥ συμμετέχουν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα; Και όταν το κάνει η ΓΣΕΕ δεν συμμετέχουν οι του δημοσίου;... Παρεμπιπτόντως, υπενθυμίζεται ότι στην Ιταλία επιχειρείται να δοθεί μια λύση στον αρχικό προβληματισμό, με ενδιαφέροντα αποτελέσματα, τα οποία εμείς τα κρύβουμε κάτω από το χαλί...
Εν πάση περιπτώσει έχοντας μια πλούσια σχετική εμπειρία για το θέμα (ως εκπαιδευτικός...), από την οποία τα μάλα ωφελήθηκα, θεωρώ υποχρέωση ν’ ανταποδώσω κάτι τις. Η διαχείριση του χρόνου μας είναι κοπιαστική μαθητεία. Εξαντλητική. Και αφεύκτως... αποτελειωτική. Αυτή η κοινοτοπία, όποτε επαναλαμβάνεται, ελαφραίνει κι άλλο από το όποιο βάρος της. Αυτό το ανέλαβε ολοκληρωτικά ο... Ηράκλειτος.
Στα ελαφρά, μας απομένει και μας προσφέρεται μια αιρετική στάση. Έτσι, για να ξεφύγουμε λίγο και από την αμηχανία που προκαλεί το πρόβλημα της νεολαίας μας. «Πύκνωσε» πολύ, αυτές τις μέρες, ο χρόνος μας. Όχι μόνο επειδή, σαν αμείλικτος ληξίαρχος θα καταγράψει άλλο ένα έτος...
Όταν, λοιπόν, πριν λίγο καιρό, ήταν στην επικαιρότητα το «ασφαλιστικό», ένα πνευματώδες πλάσμα, χαριτωμένο ως εκ τούτου, με ξάφνιασε αφοπλιστικά: «Γιατί αυτό το περίφημο «εφάπαξ» δεν φροντίζετε να το παίρνουν οι νέοι, όσο είναι νέοι και μπορούν να κάνουν τόσα πολλά; Και να το αποπληρώνουν από τη μέση ηλικία και μετά. Μέχρι τέλους...»
Λογιστικά, το πρόβλημα λύνεται. Όλα γίνονται! Στην Ελλάδα που στρουθοκαμηλίζει, διατηρώντας τις αδικίες του ασφαλιστικού της συστήματος, όλα μπορούν να γίνουν! Γι’ αυτό ενθάρρυνα την συνομιλήτριά μου, ζητώντας περισσότερες σκέψεις.
Εκδηλώθηκε με ειλικρίνεια αφοπλιστική: «Να σας πω» μου λέει. «Η σκέψη φαίνεται ανατρεπτική. Μην ανησυχήσετε, όμως. Είναι ανατρεπτικά υγιής, στο μέτρο που δίνει ευκαιρία για αναπροσδιορισμούς στόχων. Για αναϊεραρχήσεις αξιών. Και σας το ξαναλέω, να μη ανησυχήσετε, γιατί αν εφαρμοζόταν σήμερα, θα «αξιοποιούσαμε» άσκοπα δυο «εφάπαξ». Και το δικό σας και το προτεινόμενο, το... «νεανικό». Το θέμα όμως δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι κυρίως θέμα διαχείρισης του χρόνου μας...».
Βλέποντας την απορία και το ενδιαφέρον μου, συνέχισε: «Μου προτείνεται ένα «τρέξιμο» της ζωής. Με συνεχείς δράσεις αποδοτικές, παραγωγικές, ανταγωνιστικές, ένα κυνήγι απασχολησιμότητας κ.λ.π... Σε όλες, κοινός παρονομαστής είναι η αντιπαλότητα με έναν αμείλικτο χρονομετρητή. Η προσφορότητα του ελεύθερου χρόνου μου θα μειώνεται. Η διαθεσιμότητα των ελεύθερων προσωπικών στιγμών θα λιγοστεύει. Δεν τρέφω ψευδαισθήσεις: μου προτείνεται να ζήσω σαν...κότα! Άλλο πράγμα το τι θα επιλέξω...»
Τη σιωπή και την προσοχή μου την αξιοποίησε...παιδαγωγικά: «Πόσο σας έπεισε ο Μίμης Φωτόπουλος όταν οραματιζόταν έγκαιρα εκείνο το μαγευτικό «Να κάαααθεσαι»;...Έχει την ίδια χρονική αξία μετά το εφάπαξ;...Ούτε ο Βέγγος σας φρονημάτισε που έτρεχε μια ζωή;...»
Είπαμε κι άλλα, πολλά, με την...εν δυνάμει «κότα». Και γιατί δεν είναι από τις «κότες» που κακαρίζουν «ουάου» στο τηλεοπτικό ορνιθοτροφείο, αλλά και γιατί στον ρεαλισμό της διέκρινα μια νεανική αισιόδοξη μαχητικότητα. Μάλιστα, με ευγένεια και διακριτικότητα, πρότεινε να διαμεσολαβήσω προς τον αναγνώστη για την παρομοίωση. Για την...«κότα». Ανταποκρίνεται, λοιπόν, όσο το μπορεί, η παλιά κότα.
Αν και είναι διαθέσιμες κάποιες οικολογικές ευαισθησίες, οι ορνιθολογικές είναι λειψές. Έτσι, εμπειρικά, σημειώνονται μόνο παρατηρήσεις από τη ζωή μιας...κότας. Με αποκαλυπτική...αυτοδιάθεση. Και...αυτοέλεγχο ειλικρινή.
Η πρώτη είναι ότι η κότα είναι κακή διαχειρίστρια του χρόνου της. Το κενό χρόνου την τρομάζει. Έχετε δει ποτέ κότα να ρεμβάζει; Να «κάαααθεται» όπως λαχταρούν οι άνθρωποι; Δεν γνωρίζει τη νωχέλεια. Πώς να απελευθερωθεί η δημιουργική φαντασία, ο οίστρος, η χαρά; Αντίθετα, η κότα ωθείται από μια ακατάβλητη κινητικότητα. Τρέχει συνεχώς, τσιμπολογάει ό,τι βρει, κακαρίζει, μόνο κακαρίζει, φτεροκοπάει κάπου-κάπου και κουτσουλάει όπου βρει. Όλα γρήγορα. Για την κότα έχει γραφεί και το ανώνυμο graffiti: «Η ταχύτητα του χρόνου είναι ένα δευτερόλεπτο ανά δευτερόλεπτο». Δεν γνωρίζει η κότα το άραγμα, τη σχόλη. Και εκείνη τη ρευστότητα που αποκαλύπτει η σχόλη.
Μ’ αυτές τις ορνιθολογικές...ομολογίες, και στο μέτρο που παραπέμπουν σε γνωστές αποδεκτές αντιστοιχίες, γίνεται κατανοητή η νεανική αποστροφή: να μη ζήσει «σαν κότα». Η πρόκληση ήταν γόνιμη, οιστρηλάτησε. Ιδίως όταν ρωτήθηκε για την εμπειρία που συντέλεσε ώστε να αποκτήσει σαφή αντίληψη για τη διαχείριση του χρόνου. Μου είπε: «Το κατάλαβα καλά όταν ήμουν στη λεγόμενη, γενικώς, τριτοβάθμια εκπαίδευση. Εκεί ισχύει το απροσδιόριστο νεοελληνικό εύρημα της «αναστολής λειτουργίας» των σχολών...Είναι η πιο παραγωγική διαχείριση χρόνου!»
Κατάλαβα. Σιώπησα. Γνώριμο το νομικό πλάσμα του «απεργώ χωρίς να...απεργώ». Προσφέρει και ακίνδυνα αγωνιστικά ένσημα, αλλά και προσοδοφόρο είναι. Με μια καλή «διαχείριση χρόνου» επιτρέπεται να συμβούν ταυτόχρονα δυο πράγματα αντίθετα. Ανατρεπτικό, αν δεν είναι...υπερφυσικό.
Με λίγη επινοητικότητα θα επαληθευτεί και σ’ αυτές τις γιορτές η εξίσωση: μεταξύ δυο αργιών μεσολαβούν μόνο αργίες. «Όπερ έδει δείξαι», όπως λέγαμε παλιά. Αν και φαίνεται σχεδόν αυταπόδεικτο... Συνοδεύεται με ευχές για ήρεμες γιορτές και γόνιμη περισυλλογή.
