Όχι παπούτσι, ολόκληρη παπουτσοθήκη και να είναι και από μασίφ ξύλο, έπρεπε να του πετάξει κανονικά, αλλά πού να τη βρει πρόχειρη εκείνη την ώρα;
Ποιος ξέρει πόση αγανάκτηση και πόσο θυμό - όπως και τόσοι άλλοι συμπατριώτες και όχι μόνο, αλλά τώρα μιλάμε για το προκείμενο - είχε μέσα του ο Ιρανός δημοσιογράφος που πέταξε τα παπούτσια στον Τζορτζ Μπους, ο οποίος ατυχώς τα απέφυγε. Γιατί, εδώ που τα λέμε, αν είχε φάει και κανένα παπούτσι στο κεφάλι, δεν θα βρισκόταν και κανένας να στενοχωρηθεί πραγματικά.
Το μόνο κακό είναι ότι πολύ φοβάμαι ότι από δω και πέρα οι δημοσιογράφοι θα αναγκάζονται να βγάζουν και τα παπούτσια τους για να πλησιάζουν σε συνέντευξη του Τζορτζ Μπους. Διότι, φυσικά δεν υπάρχει άλλος που να έχει εξοργίσει τόσο το σύμπαν. Το καλό είναι, βέβαια, ότι ο Τζορτζ μας αφήνει χρόνους ως πρόεδρος των Η.Π.Α., δεν είπαμε και να τον... στείλουμε κανονικά - οπότε ας ελπίσουμε ότι δεν θα ξαναχρειαστεί να ασχοληθούμε μαζί του.
Αυτή, όμως, είναι η κωμική πλευρά της υπόθεσης. Να του πετάει ο Ιρακινός δημοσιογράφος τα παπούτσια του - και είναι μεγάλη προσβολή από έναν Άραβα να βγάζει τα παπούτσια του - πόσο μάλλον να τα πετάει - (ίσως να φταίει και η... εσάνς της ποδαρίλας που αναδύεται - και να του φωνάζει «αυτό είναι ένα φιλί αποχαιρετισμού για σένα σκύλε, είναι απ’ τις χήρες και τα ορφανά, από όσους σκοτώθηκαν στο Ιράκ». Και το «σκύλε» επίσης, είναι μια πολύ βαριά έκφραση για τους Άραβες.
Αυτή λοιπόν είναι η... κωμική πλευρά της ιστορίας - μέσα στην τραγικότητά της - με την οποία ευχαριστήθηκε όλος ο κόσμος. Διότι με τα παπούτσια του δημοσιογράφου και τη θεία αγανάκτησή του, λίγο - πολύ όλοι αισθάνθηκαν για κάποιο λόγο να παίρνουν την... εκδίκησή τους, έστω του... ποδαριού από τον Τζορτζ. Αλλά...
... Αλλά το θέμα είναι ότι η τύχη, ή μάλλον η ατυχία του ανθρώπου αυτού, από κει και πέρα και η συνέχεια της ιστορίας είναι θλιβερή και βάρβαρη. Φυσικά, δεν μπορεί να επιτίθεται κανείς κατά τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε ένα πολιτικό πρόσωπο, και δη πρόεδρο, και δη παν-πρόεδρο όπως ο Μπους, και να μένει ατιμώρητος. Το ζήτημα είναι ότι φαίνεται - είναι και τα καθεστώτα τέτοια, ας έχουν επιχρίσματα δημοκρατικότητας - ο άνθρωπος έπεσε θύμα άγριας κακοποίησης και ξυλοδαρμού. Κατάγματα, λέει, στο χέρι και στα πλευρά του και εσωτερική αιμορραγία προκάλεσαν οι δυνάμεις ασφαλείας στον 28χρονο, σύμφωνα με καταγγελίες του αδελφού του. Από την άλλη, βέβαια, με τον αυθορμητισμό της κίνησής του - αυτό του βρέθηκε εκείνη την ώρα αυτό πέταξε - αναγόρευσε εαυτόν σε... ήρωα, αναμενόμενο ως ένα βαθμό με την κατάσταση που επικρατεί στο Ιράκ και με τα όσα έχουν περάσει οι Ιρακινοί και περνάνε ακόμη. Και φυσικά, ποιος ευθύνεται για τα πάθη τους των τελευταίων ετών; Ο παπουτσωμένος Τζορτζ! Με διαδηλώσεις οι συμπατριώτες του ζητούν την απελευθέρωσή του. Ο οποίος δημοσιογράφος αντιμετωπίζει κατηγορίες για προσβολή ξένου ηγέτη, καθώς και προσβολή του πρωθυπουργού της χώρας - κατηγορίες που πιθανόν να του επιφέρουν και διετή φυλάκιση. Και παρότι 200 και πλέον δικηγόροι έχουν προσφερθεί να υπερασπιστούν δωρεάν τον Μουντάζερ Αλ Ζαΐντι, ακόμα δεν έχει οριστεί νομική εκπροσώπηση.
Τώρα, βέβαια, «αν» λέμε «αν», έστω και την τελευταία στιγμή ο Τζορτζ ήθελε ή μπορούσε να θέλει να σκεφθεί, θα μπορούσε να κάνει μια κίνηση μεγαλοψυχίας και να ζητήσει να μην τιμωρηθεί ο δημοσιογράφος, δείχνοντας μια ανωτερότητα και κερδίζοντας έστω και την τελευταία στιγμή, κάποιες εντυπώσεις ως «παρεξηγημένος». Αλλά πού; Σιγά την ευαισθησία του ρινόκερου! Που δεν ξέρω, μπορεί να είναι και ευαίσθητα τα ζωντανά και να τα προσβάλω, και συγγνώμη τους ζητώ προκαταβολικά.
Στο μεταξύ, τα συγκεκριμένα παπούτσια έχουν γίνει περιζήτητα! Προσφορές για την αγορά τους καταφθάνουν από όλο τον αραβικό κόσμο, καθώς έχουν μετατραπεί σε σύμβολο της αραβικής αντίστασης. Δηλαδή, αν τα πουλήσει και δεν τα χαρίσει στον Τζορτζ για σουβενίρ, να τα ‘χει να τα βάλει σε προθήκη στο ράντσο του στο Τέξας, θα θησαυρίσει ο Αλ Ζαΐντι.
Τι τα θέλετε; Πέραν απ’ όλα τα άλλα η συγκεκριμένη κίνηση και συμβολικά και κανονικά... δίνει πόδι στον Τζορτζ και «σφραγίζει» αυτή την υπέροχη προεδρική θητεία! Το διάβασα χθες και το μεταφέρω: Ο Αμερικανός ιστορικός Χένρι Άνταμς είπε: «Η εξέλιξη από τον Τζορτζ Ουάσινγκτον στον Τζορτζ Μπους είναι ικανή να εκνευρίσει τον Δαρβίνο!». Εμείς τι καλύτερο να πούμε;
