Τώρα καθώς μετράμε τις πληγές και μαζεύουμε τα κομμάτια μας. Τώρα που καταλάγιασε κάπως ο θυμός, απαραίτητη προβάλλει όσο ποτέ, μια άλλη, πιο συνετή και πιο νηφάλια προσέγγιση. Ας μην προσπαθήσουμε και πάλι να εξαγνιστούμε μέσα από τα γνωστά ευχολόγια. Γιατί, το μόνο που έχουμε τώρα, δίχως άλλο ανάγκη, είναι να βγούμε όσο πιο γρήγορα γίνεται από αυτόν τον επικίνδυνο, ολισθηρό και ανερμάτιστο δρόμο. Είναι η ώρα της ανάληψης ευθυνών απ’ όλους μας. Πριν θρηνήσουμε κι άλλα αθώα θύματα. Πριν φθάσουμε στην πλήρη ακυβερνησία και στο οριστικό αδιέξοδο. Γιατί, η αυτοκαταστροφή και η αυτοδικία δεν λύνουν, αλλά επιτείνουν και διαιωνίζουν τα προβλήματα. Γιατί από θεωρία, δόξα τω Θεώ, χορτάσαμε. Καιρός λοιπόν να δούμε με διαφορετικό τρόπο τις αντιθέσεις μας. Αντιθέσεις που επιτέλους πρέπει να λειτουργήσουν θετικά, για να μετατραπούν σε μια γόνιμη σύνθεση απόψεων. Τώρα όσο ποτέ άλλοτε είναι η ώρα της εθνικής συνεννόησης.
Κάποιοι μέτριοι να μετρήσουν πρέπει τη μετριότητά τους. Γιατί δεν είναι δυνατόν να φταίνε τα ανήλικα παιδιά που πετούν πέτρες στο Ελληνικό Κοινοβούλιο! Μια πράξη από κάθε άποψη καταδικαστέα, έστω και αν τους πνίγουν χίλια δίκαια, για τον άδικο χαμό ενός δεκαπεντάχρονου. Η λογική του συμψηφισμού, της τυφλής βίας και της αυτοδικίας, είναι έννοιες εντελώς ξένες προς κάθε ιδεολογία που στοχεύει σε μια ευνομούμενη κοινωνία. Η άθροιση του θυμού και της αγανάκτησης επ΄ ουδενί δεν δικαιολογούν την ανεξέλεγκτη καταστροφή. Χρειάζονται άλλες λογικές και άλλες προσεγγίσεις. Σε μια εποχή που ο εθισμός στη βία έχει δυστυχώς ξεπεράσει κάθε όριο. Εδώ καίμε τον ίδιο τον Πολιτισμό μας και την ίδια την Ιστορία μας.
Συνένοχοι και συμμέτοχοι είμαστε όλοι μας. Οι γονείς, οι διδάσκαλοι, οι δημοσιογράφοι, οι επιχειρηματίες, η τηλεόραση και προπάντων οι πολιτικοί άρχοντες. Δέστε τι παρακολουθούν καθημερινώς τα παιδιά μας στην τηλεόραση. Και ύστερα δέρνουμε όποιον δεν βολεύει τις λογικές, αλλά και τις παράλογες απαιτήσεις μας. Δέστε τι μας ζητούν καθημερινώς τα παιδιά μας. Απαιτήσεις έξω από κάθε λογική, χωρίς ηθικές αναστολές και δίχως αξιοκρατικά κριτήρια. Και σίγουρα δεν φταίνε τα παιδιά μας. Εμείς φταίμε που τους κακομάθαμε. Κάποτε επιτέλους θα πρέπει να πούμε στα παιδιά μας πως καμιά εργασία δεν είναι ντροπή. Κάποτε επιτέλους θα πρέπει να πούμε στα παιδιά μας πως είναι ανάγκη να υπάρξει επαγγελματική διαστρωμάτωση. Σε μια χώρα που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με μοναδικό όνειρο μια αναπαυτική θεσούλα στο δημόσιο. Και ας έχουμε διπλάσιο δημόσιο τομέα από τον μέσο όρο της Ευρώπης!
Κυρίες και κύριοι, τα πράγματα είναι κάτι περισσότερο από ξεκάθαρα. Σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο, οι άνθρωποι που υποστηρίζουν ιδανικά και ιδέες είναι πολύ λιγότεροι από αυτούς που απλώς τα εμπορεύονται. Και η πατρίδα που πάει από το κακό στο χειρότερο. Αμέτρητα στην κυριολεξία τα σκάνδαλα. Σκάνδαλα που μέρα με τη μέρα διαμορφώνουν ένα ζοφερό και απαράδεκτο από κάθε άποψη τοπίο. Και ένας διαρκής φόβος που δημιουργεί αμέτρητες ανασφάλειες. Η ανεργία με τις παράπλευρες απώλειες της. Σε μια χώρα με 15% ανεργία, όπου ταυτοχρόνως ξένοι εργάτες καλλιεργούν τα χωράφια και κτίζουνε τα σπίτια μας! Και η εργατικότητα που παραδόθηκε στην ψεύτικη ευμάρεια. Σε μια χώρα που έχουμε πρόβλημα, όχι με τους τεμπέληδες, αλλά με αυτούς που έστω και στοιχειωδώς εργάζονται. Τώρα πια όλα επιτρέπονται. Γι’ αυτό και δεν είναι τυχαίο που θρηνούμε καθημερινώς αθώα θύματα…
Και ο απλός νομοταγής πολίτης καταταλαιπωρημένος και απροστάτευτος, τριπλοαμπαρωμένες πόρτες και ερμητικά κλειστά παράθυρα. Κανένας δεν είναι σίγουρος πως η αστυνομία μπορεί ή θέλει να κάνει καλά την δουλειά της. Η αστυνομία που έχει και αυτή τα αδικοχαμένα θύματα της. Αβάσταχτος ο πόνος για τον μικρό Αλέξη. Αβάσταχτος και ο πόνος για όλα τα θύματα της ανεξέλεγκτης εγκληματικότητας. Εξιλαστήρια θύματα όλοι τους, μιας συνεχιζόμενης για τριάντα τουλάχιστον συναπτά έτη, κρατικής ανεπάρκειας. Θεέ και Κύριε μου!
Υ.Σ.: «Βάλαμε τους παππούδες μας στα γηροκομεία. Ο πλουτισμός μας έκανε θρασείς. Πολλοί εμπορεύτηκαν την αριστερή σκέψη. Όλοι μας πρόδωσαν». Αυτά και άλλα πολλά περιλαμβάνει μια διαφορετική από τις άλλες συνέντευξη. Είναι αυτή του ηθοποιού Γιώργου Αρμένη στο «ΠΑΡΟΝ» της Κυριακής. Η αριστερή σκέψη για την κοινωνία που ποτέ δεν ήταν αρνητική. Στο δια ταύτα είναι που πάντοτε τα κάνουμε θάλασσα. Και το Πανεπιστήμιο που δεν είναι πια ως όφειλε το άγρυπνο μάτι της συνειδήσεως. Στο Πανεπιστήμιο να δείτε πώς σκέφτονται οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, κυρίες και κύριοι...
