Αγαπητή «Ελευθερία».
Των οικιών υμών εμπιμπραμένων υμείς άδετε. Κυριολεκτικά! Το σπίτι μας καίγεται. Ένα παιδί σκοτωμένο από σφαίρα αστυνομικού. Χιλιάδες παιδιά στους δρόμους διαδηλώνουν την οργή τους. Σπάνε και καίνε. Δεν είναι πια οι «γνωστοί άγνωστοι» - τι όρος κι αυτός! – είναι τα παιδιά μας, τα δικά μας παιδιά. Και δεν είναι μόνο στην Αθήνα, τη μεγαλούπολη, που χάνεσαι μες στην ανωνυμία. Είναι παντού, σ’ όλη την ελληνική επικράτεια, και στην επαρχία. Κι εδώ, σ’ εμάς, στη Λάρισα. Πρωτοφανές, πρωτόγνωρο το φαινόμενο, γι’ αυτό και αρχικά απομείναμε να το κοιτάμε με αμηχανία. Μαζί μας και η αστυνομία, θεατής! Καινοφανές φαινόμενο κι αυτό. Το άλλο πρωί βγήκαμε στους δρόμους. Ο Δήμος είχε ήδη φροντίσει να μαζέψει τα σπασμένα και τα αποκαΐδια. Δρόμοι και πλατείες πλυμένοι. Η ζωή μοιάζει να κυλάει κανονικά. Μόνον οι σπασμένοι σηματοδότες και οι κατεστραμμένες Τράπεζες μαρτυρούν τα όσα συνέβησαν το προηγούμενο βράδυ. Το άλλο βράδυ η ιστορία επαναλαμβάνεται. Πιτσιρίκια και αστυνομία κυνηγιούνται στους σκοτεινούς δρόμους, σαν να παίζουν στ’ αληθινά κλέφτες κι αστυνόμους. Οι έμποροι - τη προτροπή του πρώτου πολίτη της πόλης - βγαίνουν «να προστατεύσουν τις περιουσίες τους». Κάποιοι απ’ αυτούς κρατούν επίσης λοστούς. Ποιος επιτίθεται σε ποιον; Ποιος κυνηγάει ποιον; Πού σταματάει η επέμβαση των δυνάμεων καταστολής και αρχίζει η αυτοδικία – ο νόμος της ζούγκλας; Κανείς δεν ξέρει. Κι οι χρυσαυγίτες έχουν βρει τη χρυσή ευκαιρία να δράσουν! Διάφορα μυστήρια «στοιχεία» «χοροπηδούν» μες στην αναμπουμπούλα. Η αναρχία βασιλεύει. Δυο μέρες μετά δυνατοί κρότοι αντηχούν και πάλι στην πόλη. Μοιάζουν με τον κρότο των μολότοφ. Να ξανάρχισαν πάλι; Όχι! Τώρα είναι τα βεγγαλικά που ρίχνει ο Δήμος, γιορτάζοντας το άναμμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου της πλατείας στη λεγόμενη «γιορτή των αστεριών»! Είμαστε σοβαροί; Είναι τώρα ώρα για γιορτές και πανηγύρια; Δυο μέρες πριν η πόλη καιγόταν και σήμερα γιορτάζουμε; Γιορτάζουμε τι; Την κατάντια της κοινωνίας μας; Την κατάντια της πολιτικής και των πολιτικών μας; Την κατάντια μας; Έτσι αντιλαμβάνεται ο κύριος δήμαρχος την ευθύνη του απέναντι στην πόλη; Προσφέροντας στους πολίτες άρτον και θεάματα σε μια στιγμή που το μόνο που χρειάζεται στον καθένα μας είναι η περισυλλογή, μπας και καταλάβουμε τι συμβαίνει, μπας και επιτέλους ανησυχήσουμε και ψάξουμε να βρούμε τις αιτίες και αναζητήσουμε λύσεις; Πρωτόγνωρα τα φαινόμενα. Πρωτόγνωρη θα πρέπει να είναι κι η στάση μας απέναντι σ’ αυτά. Καταλαβαίνουμε ή όχι τη σοβαρότητα της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα μας και γενικότερα ο κόσμος; Καταλαβαίνουμε ή όχι πως οι νέοι και τα παιδιά που βγήκαν στους δρόμους διαδηλώνουν όχι μόνο την οργή τους μα και την απελπισία τους για τον κόσμο στον οποίο τα βάλαμε να ζουν. Καταλαβαίνουμε ή όχι πως, αν δεν σκύψουμε να αφουγκραστούμε τη φωνή τους, αν δεν καθίσουμε να σκεφτούμε και να κατανοήσουμε τις θέσεις τους, αν δεν προσπαθήσουμε να δώσουμε λύσεις στα προβλήματα και διέξοδο στα όνειρά τους, τα φαινόμενα βίας και καταστροφής θα συνεχιστούν εντονότερα; Καταλαβαίνουμε ή όχι πως δεν πρόκειται για φαινόμενο παροδικό, που θα ξεχαστεί με τον καιρό; Ούτε πρόκειται για ξέσπασμα μόνο των παιδιών. Γενικευμένη είναι η οργή των ανθρώπων για τα αδιέξοδα του σημερινού κόσμου και για κείνους που τα δημιούργησαν και τα συντηρούν. Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας και πρέπει να ξυπνήσουμε και να δράσουμε τώρα. Αύριο θα είναι πολύ αργά. Κι αν αυτά δεν τα καταλαβαίνουν οι πολιτικοί «ταγοί», τι περιμένουμε απ’ τους απλούς πολίτες; Μα, έρχονται Χριστούγεννα. Βεβαίως, όμως Χριστούγεννα δεν σημαίνει μόνο ξεφάντωμα. Μάλλον δεν σημαίνει καθόλου ξεφάντωμα. Σημαίνει γιορτή, αλλά και σκέψη και περισυλλογή, αυτοκριτική και προσπάθεια κατανόησης του άλλου. Για να μπορέσουμε να συν-εννοηθούμε και να συν-υπάρξουμε. Φέτος τα Χριστούγεννα δεν προσφέρονται για πανηγύρια. Φέτος χρειάζεται να σταθούμε και «να λογαριάσουμε πώς προχωράμε...», που λέει κι ο ποιητής. Αλλά η σκέψη κι περισυλλογή χρειάζονται ησυχία και εμάς δεν μας αφήνει να σκεφτούμε ο εκκωφαντικός θόρυβος των πυροτεχνημάτων – πραγματικών και μεταφορικών – που λάμπουν για μια στιγμή κι έπειτα σβήνουν και χάνονται αφήνοντας μόνο τ’ αποκαΐδια τους να πέσουν στη γη.
Φανή Σακελλαρίου
Υ.Γ. Και μη μου πει κανείς πως γράφω «έκθεση ιδεών», προσπαθώντας να χλευάσει το ντύμα της σκέψης μου, γιατί θα μ’ αναγκάσει ν’ απαντήσω με τα λόγια του ποιητή: «Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές, είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα, και φρίκη δεν κουβεντιάζεται, γιατί είναι ζωντανή...»
E-mail: fsakellariou@sch.gr
Διεύθυνση: Ελλαδίου 11
Πόλη: Λάρισα
ΤΚ: 41221
Τηλέφωνο: 2410-254.425
