Το άγχος που διακατέχει τον σημερινό άνθρωπο - και είναι ο πιο άσπονδος εχθρός της υγείας μας - είναι μια παρατεταμένη αγωνία, μια συνεχής και έντονη στεναχώρια στην υπαρξιακή κατάσταση του ατόμου. Είναι ένας διαρκής φόβος, μια ανησυχία για το παρόν και το μέλλον μας, για κάθε ζήτημα, για κάθε θέμα, για κάθε υπόθεση, γενικά στη ζωή μας. Είναι μια πολύ διαδεδομένη αρρώστια στην εποχή μας και οδηγεί σε ποικίλες ανώμαλες καταστάσεις, παρεκτροπές και καταχρηστικές και ζημιογόνες επιπτώσεις. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι το άγχος επιδράει πάνω στους αδένες μας, κάνοντάς μας να μην λειτουργούμε σωστά προς κάθε κατεύθυνση και σε κάθε τομέα της υγείας μας. Έτσι, ακούμε συχνά πολλούς συνανθρώπους μας να λένε: «στεναχωρέθηκα και με πονάει το στομάχι» ή «στεναχωρέθηκα και με πονάει το κεφάλι» ή «στεναχωρέθηκα και μου ανέβηκε η πίεση» (νευροπίεση). Για όλα αυτά, φταίει βέβαια, τις περισσότερες φορές, το στρεσάρισμα του άγχους.
Σαν κύριες αιτίες αυτής της αγχοτικής κατάστασης της ζωής μας, θεωρούνται, όπως: η μοναξιά, η αρρώστια, ένας διαλυμένος γάμος, ο θάνατος κάποιου αγαπημένου προσώπου, η στενότητα των οικονομικών μας πόρων, (φτώχεια) και άλλα πολλά οικογενειακά και κοινωνικά φαινόμενα και προβλήματα που δημιούργησε ο «σύγχρονος» τρόπος της ζωής μας.
Όμως, γιατί να μας κυριεύει τόσο άγχος, συνάνθρωποι, αφού η εποχή μας τα παρέχει όλα;... Γιατί να αισθανόμαστε τόσο μόνοι (ο καθένας μας) τη στιγμή που μας περιβάλλουν και μας περιτριγυρίζουν τόσοι άλλοι συνάνθρωποι στην καθημερινότητα;... Οι ανέσεις της σύγχρονης τεχνοκρατούμενης εποχής μας δεν θα έπρεπε να μας κάνουν γαλήνιους, χαρούμενους, γεμάτους από αγάπη για τη ζωή και το συνάνθρωπό μας;... Ποτέ άλλοτε ο άνθρωπος, στο διάβα των αιώνων, δεν ήταν τόσο ταραγμένος, τόσο φοβισμένος και ουσιαστικά ένα ψυχικό ράκος, όσο στη σημερινή εποχή, στα χρόνια αυτά τα μεταπολεμικά που ζούμε. Η τεχνολογική επανάσταση με τα τεχνικά της μέσα, που σήμερα δημιούργησε μια τόσο μεγάλη ανάπτυξη, που μας έγιναν απαραίτητα, και μας έκαναν να χάσουμε την ψυχική μας ισορροπία, πόσο χρήσιμα και ωφέλιμα μας είναι τελικά;... Οι μηχανές και τα κομπιούτερ, που κατευθύνουν πια την ύπαρξή μας και μας κάνανε σκλάβους από κύριους που ήμασταν άλλοτε, που μας οδηγούνε άραγε;... Ποιος είναι τελικά ο νομοτελειακός προσανατολισμός μας και η ανθρώπινη μοίρα;... Γιατί αυτή η σύγκρουση με τα στοιχεία της φύσης και του σύμπαντος κόσμου;...
Η εργασία μας, η όποια εργασία μας, έχασε κάθε διάθεση και μεράκι και έγινε μια ρουτινιάρικη κατάσταση, ένας συνεχόμενος εκνευρισμός, χωρίς το πνεύμα της χαράς, της αγάπης και της δημιουργίας που υπήρχε παλιότερα, έχουν όλα πια μεταλλαχτεί, έχουν όλα πια αλλάξει γιατί χάθηκαν οι αξίες και τα ιδανικά.
Απορροφημένοι σχεδόν καθημερινά από τη βιοτική μέριμνα και τις ατέλειωτες φροντίδες και υποχρεώσεις, για το παρόν και το μέλλον μας, μαχόμαστε ακατάπαυστα για την επιβίωσή μας, γεμάτοι από αγωνία και στρες, που έχει διαποτίσει όλες τις πλευρές της κοινωνικής, της οικογενειακής και της προσωπικής μας ζωής.
Τι συγκαλύπτεται πίσω απ’ όλα αυτά;... Τι κρύβεται στην πραγματικότητα στο πίσω μέρος του μυαλού μας και μας κατευθύνει συγκρουσιακά, ανταγωνιστικά και παθογόνα, με θεμιτά και αθέμιτα μέσα που μεταχειριζόμαστε σχεδόν οι πάντες, αυτή την εποχή;... Ο ατομικισμός, ναι, συνάνθρωποι, ο άκρατος ατομικισμός που γεννάει τον στείρο και αρρωστημένο εγωισμό μας, που συγκρούεται με την πραγματικότητα της αλήθειας, που ισοπεδώνει τα πάντα και που μας ταλανίζει βασανιστικά και πολλές φορές θανατηφόρα. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι, όσο ο εγωισμός μας αυξάνεται και γιγαντώνεται μέσα μας, τόσο το άγχος γίνεται πιο αβυσσαλέο και καταστρεπτικό για την υγεία μας.
Ο ατομικισμός, μας αποξένωσε, μας κατακερμάτισε και μας άλλαξε νοοτροπία, μας άλλαξε τρόπους ζωής, συνήθειες, ήθη και έθιμα και τις ωραίες παραδόσεις μας.
Ο ατομικισμός που στηρίζεται στη φιλοσοφία: «η ζωή μου ο θάνατός σου» ξερίζωσε από μέσα μας την ανθρώπινη συνύπαρξη και την αλληλεγγύη και καλλιέργησε τη νιτσεϊκή θεωρία του «υπεράνθρωπου».
Μα, θα με ρωτήσετε εύλογα: πως ο σημερινός άνθρωπος διασπάστηκε, κομματιάστηκε και απομονώθηκε κατά τέτοιο τρόπο και έγινε άκρατος ατομικιστής και παθολογικά εγωιστής, με αποτέλεσμα να διακατέχεται ακατάπαυστα από τη σύγχρονη αυτή μάστιγα της εποχής μας, το άγχος;... Πώς ξέφυγε σε πολλούς τομείς από τη νομοτελειακή λειτουργία του σύμπαντος κόσμου και τα προστάγματα της φυσικής νομοτέλειας;... Η απάντηση που πρόκυπτε από τα ίδια τα πράγματα είναι ότι η εξελεγκτική πορεία της επαναστατικής τεχνολογίας, τον απομόνωσε πρώτα σιγά – σιγά από το κοινωνικό γίγνεσθαι της συνυπαρξιακής και ανθρωπιστικής οντολογίας, τον έκανε φαινομενικά άρχοντα των επιτευγμάτων του στη σφαίρα της φαντασίας και της επιρροής του και στη συνέχεια σκληρόκαρδο υπηρέτη, ατομικιστή και εγωιστή της κβαντικής ακτινοβολίας. Τον έκανε δηλαδή να πιστέψει, πως μπορεί να γίνει ένας μικρός «θεός» του υπαρξισμού, αφού τα κατορθώματά του τον απογείωσαν για κάποια εποχή και στη συνέχεια βρέθηκε μετέωρος. Έτσι, η καρδιά του σκλήρυνε, τα ωραία και όμορφα συναισθήματα εξαφανίστηκαν, η αγάπη έγινε κερδοσκοπικό παιχνίδι, η ζεστασιά και η οικογενειακή τρυφερότητα χάθηκαν, η αγνή και η άδολη φιλία έγινε συναλλαγή και συμφεροντολογικό αλισβερίσι και κάθε ανθρωπιστικός κρίκος της αλυσίδας των αγαπημένων προσώπων, που αποτελούσαν τον συγγενικό κύκλο και το περιβάλλον της ζωής του, έσπασε.
Μετά απ’ όλα αυτά, η καρδιά του ανθρώπου γέμισε από φόβους, από ανησυχίες, από το τρομερό αυτό στρεσάρισμα του άγχους, που δεν τον αφήνει ούτε στιγμή να ανασάνει ελεύθερα, γαλήνια και αναπαυτικά.
Αν δεχτούμε πως κάπως έτσι έχουνε τα πράγματα, το γενικό ερώτημα που προκύπτει είναι: υπάρχει διέξοδος;... Η απάντηση καταρχήν είναι ναι. Όπως σε όλα σχεδόν τα μεγάλα ζητήματα που αφορούν στο γενικό και συλλογικό καλό του κόσμου, παίρνονται κάποια μέτρα, έτσι και στην τόσο σοβαρή αυτή κατάσταση που περιήλθαν οι σημερινές κοινωνίες, μπορεί κάτι να γίνει. Βέβαια πολύ δύσκολα και μακροπρόθεσμα, κι εφόσον το φαινόμενο χτυπηθεί στη ρίζα του. Και τη ρίζα αυτού του φαινομένου, τη γέννησε το κοινωνικό – πολιτικό – οικονομικό σύστημα διακυβέρνησης, που έχει κάθε χώρα.
Η αξιοκρατία, η αξιοπιστία, η ιδεολογία, το δίκαιο, η αλήθεια, η νοοτροπία και η φιλοσοφία της αλληλεγγύης και της αλληλο – συνύπαρξης, είναι μόνο μερικά από τα πάρα πολλά εκείνα που πρέπει να λειτουργήσουν αντικειμενικά για την επίτευξη της θεμελίωσης της αλλαγής συμπεριφοράς. Γιατί από τη συμπεριφορά μας και τη στάση μας κρίνονται σχεδόν τα πάντα.
Ως νοήμονα έλλογα όντα που είμαστε όμως εμείς οι άνθρωποι, το καλύτερο, το ωφελιμότερο και το ανθρωπινότερο δίδαγμα, το παίρνουμε από την ίδια τη νομοτελειακή λειτουργία του σύμπαντος κόσμου, τη νομοτέλεια της φύσης, αυτή τα έχει όλα τόσο πολύ καλά εναρμονισμένα στο ζωικό της βασίλειο, που δεν χωράει καμιά παρέμβαση, ας προσαρμοστούμε λοιπόν και ας ακολουθήσουμε τα προστάγματά της.
