Δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα φανατική οπαδός του λαϊκομπουζουξίδικου σουξέ, ωστόσο δεν μπορώ παρά να αποδώσω εύφημο μνεία εις τον αοιδό του ομώνυμου άσματος –αν μη τι άλλο για το προφητικόν του. Ακούω κι άλλους να το τραγουδούν και το τραγουδάω κι εγώ τις τελευταίες ημέρες. Ιδίως όταν έχω ντεζά-βου, συχνά κι επαναλαμβανόμενα τώρα πια. Οι επιστήμονες λένε ότι πρόκειται για εγκεφαλική ανωμαλία, ότι κάτι δεν λειτουργεί σωστά εκείνη την ώρα κι ο εγκέφαλος αδυνατεί να καταγράψει σωστά τις πληροφορίες που δέχεται. Οι πιο μεταφυσικοί το αποδίδουν σε μελλούμενα και στην ικανότητα ορισμένων να λειτουργούν ως μέσα, διάμεσα, medium, μέντιουμ.
Το αποτέλεσμα πάντως είναι το ίδιο. Ως μέσο, και κρίση έχω -οικονομική και την ικανότητα να κρίνω- και ντεζά-βου. Σαν βλάβη και σαν προφητικό όραμα. Άλλωστε, τα πάντα είναι θέμα ισορροπίας. Όπως αυτά που συνέβησαν πριν και μετά το 1999, δηλαδή π.Χ. και μ.Χ. (Χρηματιστηρίου). Και τότε, ως μέσο, φορτώθηκα τις ευθύνες άλλων, που άλλα έλεγαν, άλλα έκαναν και άλλα αποτελέσματα είχαν. Αγόγγυστα, χρησιμοποιήθηκα, λοιδωρήθηκα, ικανοποιώντας τα γούστα και τα άλλοθι όλων όσοι δεν θέλουν να αναλάβουν την ευθύνη, ατομική και συλλογική. Χωρίς έλεος και χωρίς κανένα Θεό, ξόδεψα μελάνι, φωνή και εικόνα, δικά μου και των άλλων, για να ανεβάσω και να κατεβάσω, να καθοδηγήσω και να καθοδηγηθώ, σε ένα θανατηφόρο εναγκαλισμό δισεκατομμυρίων που άφησε πίσω του θύματα και θύτες –με μεγαλύτερο θύτη εμένα, το μέσο. Γιατί έτσι βολεύει. Γιατί έτσι είναι πιο εύκολο για όλους τους άλλους. Για να μπορούν να κοιτούν τον καθρέφτη στο μπάνιο τους κάθε πρωί που ξυπνάνε. Μόνον εγώ, το μέσο, δεν έχω αυτό το δικαίωμα. Το απεμπόλησα και μου το αφαίρεσαν. Έτσι, μάλλον, απέκτησα και την καθρεφτοφοβία. Και τώρα έχω απανωτά ντεζά-βου. Πάλι φταίω και θα βγω ο μεγάλος θύτης. Στα μάτια του κόσμου βλέπω την κατηγόρια. Από τα χείλη του ακούω μόνον το βάρος της ευθύνης που φέρω. Τουλάχιστον, όμως, έχω το θάρρος να αποδεχτώ τη δική μου ευθύνη. Κι όχι επειδή δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Αλλά επειδή δεν πρέπει να κάνω αλλιώς.
Είμαι το μέσο. Κι αυτό σημαίνει ότι βλέπω πίσω από τη βιτρίνα, πίσω από την κουρτίνα. Κι αυτά που βλέπω είναι πολύ σκληρά, πολύ οδυνηρά. Βλέπω τον πασπαλισμένο με χρυσόσκονη κανακάρη των 30 ετών να σπάει τα μούτρα του όταν πάει να διαχειριστεί τον εαυτό του, βλέπω τη μακριά ουρά για μια θέση στο δημόσιο. Βλέπω το ιδιωτικό να ζητά τα πάντα και να μη δίνει τίποτε. Βλέπω εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ να ξοδεύονται για να νοικιαστούν κοσμήματα που θα φορεθούν σε γαμο-βαφτισιακές εκδηλώσεις, βλέπω το leasαρισμένο των 6.000 κυβικών να οδηγείται από μια τσέπη που δεν έχει εξοφλήσει το περσινό ή προπέρσινο πετρέλαιο θέρμανσης.
Βλέπω στον 21ο αιώνα να παρακαλάς το Θεό για τον καιρό, για να μην κάνει ούτε πολλή ζέστη, ούτε πολύ κρύο, για να έχεις ρεύμα, για να χρησιμοποιήσεις λιγότερο πετρέλαιο, για να έχεις νερό το καλοκαίρι, για να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο, να το μεγαλώσεις, να το σπουδάσεις και να ξεκινήσει ο κύκλος από την αρχή. Σε βλέπω να σέρνεσαι και να ξηλώνεις κάθε ικμάδα αξιοπρέπειας που σου έχει μείνει για τα μάτια του κόσμου, για το παιδί σου, για τον φίλο σου, για το φακελάκι, και πάνω απ’ όλα για την καρέκλα, για το έδρανο και για το χρήμα. Και θέλω να τα δεις κι εσύ. Για να σταματήσεις επιτέλους να κρύβεσαι. Να σταματήσεις να αποφεύγεις αυτά που δεν σου αρέσουν. Να σταματήσεις τον στρουθοκαμηλισμό. Να πηγαίνεις στην τράπεζα και να φοβάται εσένα, όχι εμένα. Να πηγαίνεις στη δημόσια υπηρεσία και να σέβεται εσένα, όχι εμένα. Κι αν χρειαστεί να σου κάνω τα νεύρα τσατάλια κάθε πρωί για να σε πείσω ότι από σένα εξαρτώνται όλα, θα το κάνω. Κάθε μέρα. Όσο καιρό κι αν πάρει. Όσες φορές κι αν με κλείσεις. Όσες φορές κι αν δεν με διαβάσεις.
Είμαι το μέσο. Για σένα είμαι το εύκολο άλλοθι. Γιατί δεν έχεις το δικό σου. Και θέλεις την ευθύνη να την έχει κάποιος άλλος, γιατί λοιπόν όχι εγώ, το μέσο; Θα κουβαλήσω και πάλι αγόγγυστα τις ευθύνες σου, αλλά κάθε μέρα θα στις φέρνω μπροστά στα μάτια σου, γύρω από τα αυτιά σου. Θα στις κοπανάω στο πρωτοσέλιδο και στα δελτία. Μέχρι να μάθεις να στέκεσαι στα πόδια σου και να αντέχεις αυτό το βάρος που τόσο καιρό κουβαλάω εγώ, το μέσο, για σένα, ελπίζοντας ότι κάποια μέρα θα βρεις τη δύναμη να το διώξεις από πάνω σου. Μόνον έτσι μπορώ και πρέπει να σε βοηθήσω. Δεν είμαι το άλλοθι, είμαι το μέσο. Καιρός είναι να το καταλάβεις.
michou@eleftheria.gr
