Κεντρικό σημείο αναφοράς της κοινωνίας αποτελούν τα παιδιά. Αισθητική απόλαυση θαυμασμού, πηγή έμπνευσης, ακτινοβολία της ίδιας της ζωής, αυταπόδεικτη υπεροχή.
Φυτώριο που μεγαλώνει και οδηγεί στην αιώνια σωτηρία. Θεϊκή δημιουργία, αγνή, τρυφερή, αρμονία και ισορροπία. Ομορφιά που πηγάζει από τη μια και μοναδική πηγή την Ύψιστη Σοφία, το Δημιουργό.
...κάτι που δεν μπορώ να ιστορήσω σ' ετούτη τη ζωή...
Για να δημιουργηθεί, και δημιουργώντας να ζει, η πρόθεση των ανθρώπων απέναντι στα παιδιά πρέπει και οφείλει να είναι σπλαχνική και με αξίες. Μια ζωντανή μορφή του 21ου αιώνα, που να χρησιμεύει ως οδηγός για να κατανοήσουμε τις παιδικές ψυχές ή κάποια χαρακτηριστικά τους.
Και εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με την παρακμή, που παρατηρείται σε περιπτώσεις στην ιστορία, αλλά με μια αποτυχία, μια μη ολοκλήρωση, που αναπόφευκτα αντανακλά αναδρομικά τα έργα της κοινωνίας, των δικών μας πράξεων.
Η ατομική ευτυχία των παιδιών και το συλλογικό καλό είναι το πρώτο σκέλος για την επίτευξη μιας υγιούς κοινωνίας. Το δεύτερο σκέλος αφορά την παιδεία τους και τον πνευματισμό τους. Και όλα αυτά έχουν να κάνουν με τον τρόπο, που αναδεικνύεται η βαθύτερη αγάπη των διαφορετικών φορέων, είτε αφορά την κρατική μέριμνα, είτε την οικογενειακή, αλλά και της κοινωνίας.
Προς μεγάλη απογοήτευση, οι εντάσεις μέσα στην οικογένεια, η μοναξιά, που βιώνουν κοινωνικά, καθώς και η απαξίωση του κράτους στο σύνολό τους οδηγούν τα παιδιά, σε μια μεγαλειώδη τραγικότητα της κοινωνικής συντέλειας.
Απορροφημένα στη μοναξιά τους, αντιμέτωπα με αδιέξοδα και πολλές αδυναμίες.
Διεκδικώντας ένα καλύτερο μέλλον, και εκπληρώνοντας επιθυμίες και προβληματισμούς, οριοθετούμε πρότυπα, σχέδια για ένα νέο ύφος προς τη νέα γενιά.
Κάθε κίνηση, κάθε σημάδι, κάθε λέξη να είναι καρπός εσωτερικής πάλης, αναζήτησης του τέλειου, αγωνίας για το ανέφικτο, κράμα πάθους, υπερηφάνειας, αλλά και αναθεωρήσεις, που θα χαρακτηρίζονται από ενότητα, σκέψη και πρόθεση από μια διερεύνηση ανεξάντλητη, ολοκληρωτική, που συνδέει τους μεγάλους με τα παιδιά.
Ένα ποίημα θα μπορούσε να εκφράσει εξίσου καλά, όπως και μια ζωγραφιά, τη διαδρομή και τη σκέψη μιας παιδικής ψυχής.
Προκειμένου να απομονώσουμε και να αναδείξουμε το ουσιώδες, να εξασφαλίσουμε την αυθεντικότητα στη ζωή τους, να διευρύνουμε ορίζοντες, οφείλουμε να τους οδηγήσουμε σε μια πνευματική διαδικασία για επέκταση της ίδιας της ζωής.
Μη φτάσουμε στο σημείο να μετανιώσουμε για το χρόνο που έχει αναλωθεί φτιάχνοντας ασημαντότητες. Μη φτιάξουμε «άσωτους απόγονους».
Να στηρίξουμε τις πρακτικές τους, αλλά στην ευγένεια δημιουργικής πράξης, που θα αποτελεί αμιγώς πνευματική διαδικασία ακόμη και όταν αυτή εφαρμόζεται στα άψυχα υλικά. Να φτιάξουμε «αριστοκράτες ψυχής», όμορφους νέους και χαρισματικές νέες.
Μην αφήσουμε τα «παιδιά του κόσμου» να αποτυπώσουν στη σκέψη τους εικόνες εξαθλίωσης και βασανισμού.
Ας εξυψωθεί η καλλιτεχνική δημιουργία, η προσέγγιση ποιοτικής ενασχόλησης, και η αξιολόγηση χαρισματικών παιδιών.
Ας μετατρέψουμε τα σημερινά σύμβολα και τα νοήματα σε πνευματικούς οίκους, προσδοκιών και στόχων, σε μεταβολές χρωμάτων και αντανακλάσεις φωτός.
Η προοπτική τους να διαμορφώσει ασυναγώνιστους ορίζοντες και αρμονία ζωής, απολαμβάνοντας ευημερία προσωπική αλλά και κοινωνική.
Να εμπιστευτούμε την ανατροφή τους σε ιδέες «υψηλές», με βάση τους κανόνες ηθικής σε όλη τους την έκταση. Σ' ένα φιλοσοφικό σύστημα, σύμφωνα με το οποίο ο υλικός κόσμος να αποτελεί αντανάκλαση του κόσμου, των ιδεών, και οι δυνάμεις της φύσης αιώνια αγάπη για τα μάτια των παιδιών.
Στην αγκαλιά μας να κρατήσουμε το χαμόγελό τους, όπως το Μικρό Χριστό οι άγγελοι που απλώνουν πέτασμα από μια σκάλα.
Να υποτάξουμε τα ευγενή ιδανικά, στα αυθόρμητα ένστικτά τους, να αποκαλύψουμε με αγάπη το πνεύμα, που απελευθερώνει την όμορφη πλευρά του ανθρώπου.
Φτιάχνοντας ένα άγαλμα από χιόνι, «καλός οιωνός» για όσα θα ακολουθήσουν, ίσως τους εμφυσήσουμε την αισιοδοξία και την υπόσχεση για ένα ευτυχισμένο και λαμπρό μέλλον.
Στα σχολεία να υπάρχει δημιουργικό καθεστώς, και όχι απειλή για χάσιμο του μάταιου επίγειου πλούτου. Βαθιά γνώση, που θα διοικείται από χαρακτήρες αντάξιους των προγόνων. Ταύτιση με την πνευματική ανάσταση, που κήρυξαν οι αρχαίοι και που με τόσο προσοχή αντιμετώπιζαν τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους.
Εμμονή στην αλήθεια, αντιμετώπιση της σφοδρής απελευθέρωσης, απόρριψη της αδιαφορίας για το συνάνθρωπο.
Χωρίς αμφιβολία τα παιδιά είναι ένα αριστούργημα, που καταξιώνει και ανοίγει στο κατώφλι του αιώνα, το δρόμο για την καθιέρωση μιας νέας, ριζοσπαστικής κοινωνίας, μιας νέας γλώσσας θριάμβου και υπερηφάνειας για όλους εμάς.
Ας μην τα απογοητεύσουμε. Ως προς τη θέση, που θα πάρουμε, να είναι δίπλα τους και όχι απέναντί τους. Να συνθηκολογήσουμε με τις όμορφες επιθυμίες τους, και ποτέ, μα ποτέ μην αφήσουμε δάκρυα λύπης ν' αυλακώσουν τα αθώα τους πρόσωπα.
Η πορεία τους στον μακρύ δρόμο της ζωής θα πρέπει να φωτίζεται από τα δικά μας παράθυρα, που θα διαδέχονται αρμονικά το ένα το άλλο...
