Μέσα στο Νοέμβριο (22-23/11/2008) θα συναντηθούμε στη Λάρισα όσοι από τους αποφοίτους του Α’ Γυμνασίου Αρρένων της τάξεως του 1958 επιμένουμε να θυμόμαστε τα μαθητικά μας χρόνια, τους συμμαθητές και τους καθηγητές, την ατμόσφαιρα και το περιβάλλον τής εποχής, αστικό, κοινωνικό, πολιτισμικό. Πενήντα χρόνια από την αποφοίτησή μας, με εύλογη συναισθηματική φόρτιση για παρόντες, και δυστυχώς και για απόντες από αυτό το προσκλητήριο μνήμης, θα αναπολήσουμε τα χρόνια της νιότης, την ανεμελιά τής ηλικίας, τις γνωστές στο σχολικό περιβάλλον αταξίες, σκανταλιές και τιμωρίες - τόσο διαφορετικές από τις αντίστοιχες σημερινές... Θα θυμηθούμε τους αυστηρούς και επιεικείς καθηγητές, τη γενική αυστηρότητα και τα ήθη της εποχής, που παρά ταύτα, από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 άρχιζαν σιγά-σιγά να αλλάζουν προς το κάπως φιλελεύθερο και λιγότερο αυταρχικό. Θα σταθώ ιδίως σ’ ένα γεγονός σημαντικό που σφράγισε την τάξη μας και αναστάτωσε την εκπαιδευτική κοινότητα, αλλά και την ευρύτερη κοινωνία της μικρής και συμμαζεμένης τότε Λάρισας.
Αναφέρομαι στην ίδρυση στο Α’ Γυμνάσιο Αρρένων του πρώτου τμήματος Πρακτικής Κατεύθυνσης κατά το σχολικό έτος 1956-’57. Η απόφαση αυτή ανέτρεψε την αριθμητική ισορροπία στην εβδόμη, σημερινή Β’ Λυκείου, καθώς πολλοί μαθητές τού Β’ Γυμνασίου, αλλά και επτά μαθήτριες του Γυμνασίου Θηλέων βρέθηκαν στο Πρακτικό, που έφτανε ή ξεπερνούσε τους εκατό μαθητές, ενώ το αντίστοιχο Κλασικό περιοριζόταν στους 30-35.
Η εκσυγχρονιστική αυτή εκπαιδευτική κίνηση ευνοεί κατά κάποιο τρόπο και την έννοια της ρήξεως των στεγανών, καθώς σ’ ένα αρρενοκρατούμενο δημόσιο σχολείο με 800-900 μαθητές η παρουσία των επτά μαθητριών στην αίθουσα και στο προαύλιο δημιουργούσε νέα δεδομένα και αποτελούσε αφορμή για ποικίλα και διασκεδαστικά περιστατικά...
Γιώργος Καλογιάννης
Αδαμών 2, Κηφισιά
