Η διεθνής οικονομική κρίση έγινε βούτυρο στο ψωμί της σημερινής κυβέρνησης. Πολύ εύκολα την προβάλει ως δικαιολογία για το κατάντημά μας, αλλά δυστυχώς γι’ αυτούς οι δικαιολογίες εξαντλήθηκαν και η κατάσταση που ζούμε είναι αποτέλεσμα πολύ συγκεκριμένων πολιτικών. Στο όνομα της οικονομικής μεγέθυνσης, στο όνομα της ανάπτυξης, στο όνομα των μεγάλων πολυεθνικών στόχων δημιουργήθηκε μια νέα γένια, μια γενιά χωρίς δικαιώματα, χωρίς προοπτική, με μισθούς «πείνας», με δουλείες χωρίς συγκεκριμένο ωράριο εργασίας, σε δουλείες που διαρκούν από 3 έως και 18 μήνες, σε δουλείες που οι εργαζόμενοι νοικιάζονται, χωρίς άδειες, χωρίς ασφάλεια, χωρίς διακοπές, χωρίς ένσημα. Και για όλα αυτά προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι ένα φυσικό φαινόμενο και προσπαθούν να βρουν λύσεις. Ας έρθουν να μας απαντήσουν λοιπόν όσοι θεωρούσαν πρόκληση για το μέλλον τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και πολιτική για τη νέα γενιά την ανασφάλιστη εργασία. Έχει δίκαιο όταν ο εξεγερμένος Μάρκος από το Μεξικό αναφέρει ότι «στην Ελλάδα η νεότητα θεωρείται ελάττωμα που πρέπει να ξεριζωθεί» όποτε ορθά ακολουθούνται αυτές οι πολιτικές.
Αυτή η κυβέρνηση είναι πραγματικά επικίνδυνη. Είναι επικίνδυνη γιατί υποτιμά τη νοημοσύνη μας. Πριν 3 εβδομάδες εκθείαζαν την ελεύθερη αγορά και έλεγαν ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος για την ελληνική οικονομία ξαφνικά χαρίζουν το 11% του ΑΕΠ στους τραπεζίτες ή αλλιώς 28 δισ. Γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν έχουν δώσει ούτε 1 ευρώ για τη δημόσια παιδεία και για τη δημόσια υγεία; Ας μην θυμίσουμε καλύτερα το επίδομα θέρμανσης ή το επίδομα ανεργίας ή τις διαρθρωτικές αυξήσεις στους χαμηλόμισθους, έχουν σοβαρότερα προβλήματα να αντιμετωπίσουν προφανώς!
Έχουμε ένα πολιτικό σύστημα που σαπίζει στη διαπλοκή και τη διαφθορά και βουλιάζει όλο και περισσότερο στην απαξίωση των νέων ανθρώπων και συνολικά όλης της κοινωνίας. Το ξεμπρόστιασμα για το πού το πάει η κυβέρνηση της Ν.Δ. για μας τους νέους, για τους εργαζόμενους, για τις γυναίκες, δεν ήρθε τώρα με την πτώση των διεθνών χρηματιστηρίων και την κατάρρευση τραπεζικών κολοσσών. Ξεκίνησε με την ιστορία του άρθρου 16 που έγινε για όλο τον κόσμο σημαία, αλλά ουσιαστικά κορυφώθηκε με την κατάθεση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου έκτρωμα την περασμένη άνοιξη. Για την Αριστερά η παιδεία και η εργασία είναι οι πύργοι των αγώνων της. Κι όχι μόνο επειδή δε νοείται Αριστερά χωρίς εργατική τάξη. Αλλά επειδή το ασφαλιστικό σύστημα έχει να κάνει με τη θωράκιση του δικού μας μέλλοντος. Για να μη δουλεύουμε μέχρι τα 80 με μπαστούνι για να φάμε. Για να αισθανόμαστε ασφάλεια στην πιο ανασφαλή ηλικία.
Προχώρησαν λοιπόν στη κατάθεση αυτού του νομοσχεδίου χωρίς καμιά αναλογιστική μελέτη, χωρίς να ρωτήσουν κανέναν ενδιαφερόμενο, με προκλητικές χαριστικές ρυθμίσεις για τους εργοδότες, με διαγραφή υποχρεώσεων του κράτους για κάλυψη ελλειμμάτων ορισμένων ταμείων, με παντελή αφαίρεση δικαιωμάτων για τους νεοπροσλαμβανόμενους και με δυνατότητα μείωσης των παροχών προς τους ήδη ασφαλισμένους με μια απλή υπουργική απόφαση.
Που σημαίνει ότι το αυτονόητο για τους εργαζόμενους πλέον δεν είναι αυτονόητο, το κεκτημένο παύει να είναι κεκτημένο και για δικαιώματα των νέων εργαζόμενων ούτε λόγος.
Δικαιώνει τη φήμη της περί συντηρητισμού, οπισθοδρομικότητας, αντιλαϊκότητας και έλλειψης κοινωνικής δικαιοσύνης η σημερινή κυβέρνηση. Αποκαλύπτει όμως και το σχιζοφρενικό της πρόσωπο γιατί δεν χρειάζεται να έχει κανείς ιδιαίτερες ιατρικές γνώσεις για να αντιληφθεί στην περίπτωση του ασφαλιστικού, ότι το να βάλεις έναν υγιή οργανισμό (όπως είναι τα ταμεία των δημοσιογράφων, της ΔΕΗ κ.λπ.) δίπλα σε έναν άρρωστο (όπως είναι το ελλειμματικό και καταληστευμένο ταμείο του ΙΚΑ), μάλλον ο πρώτος θα νοσήσει παρά ο δεύτερος θα εξυγιανθεί.
Επιπλέον, υπάρχει μια τακτική της κυβέρνησης να ξαναχρησιμοποιεί τον όρο «ρετιρέ», όρο που είχε πρωτοχρησιμοποιήσει ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1987 για να αντιμετωπίσει μια μεγάλη απεργία των τραπεζοϋπαλλήλων τότε. Ακούμε και από τα χείλη κυβερνητικών παραγόντων, και από τα χείλη εκπροσώπων του ΣΕΒ αλλά και απλό κόσμο για αυτούς που δουλεύουν στις ΔΕΚΟ ή τις τράπεζες, για βόλεμα, μισθούς υψηλούς, μεγάλες συνταξιοδοτικές παροχές στα 65 τους. Η πραγματικότητα τους διαψεύδει. Σύμφωνα λοιπόν με τις μισθολογικές καταστάσεις των ίδιων των εργαζομένων στο χώρο των Τραπεζών, στη ΔΕΗ, στα ΕΛ.ΤΑ η εικόνα είναι η εξής:
Στη ΔΕΗ οι νεοδιοριζόμενοι έχουν μισθό 716 ευρώ. Επίσης κανείς εργαζόμενος με προϋπηρεσία ως 15 έτη δεν παίρνει μισθό πάνω από 1.200 ευρώ το μήνα.
Στις τράπεζες, παρά τα τεράστια κέρδη τους τα τελευταία χρόνια, που σχετίζονται και με την χωρίς όρια εκμετάλλευση των εργαζομένων, οι βασικές αποδοχές ξεκινούν σήμερα για ένα πρωτοδιοριζόμενο πτυχιούχο ΑΕΙ από 800 ευρώ, που ελπίζει σε διπλασιασμό τους μετά από 35 χρόνια εργασίας.
Στα ΕΛ.ΤΑ. οι έκτακτοι αμείβονται με 680 ευρώ καθαρές αποδοχές, εργαζόμενοι (τακτικοί) με 10 χρόνια προϋπηρεσία αμείβονται με περίπου 1.150 ευρώ και με 25 χρόνια προϋπηρεσία με 1.480 ευρώ.
Είναι αντιληπτό λοιπόν γιατί αυτοί οι εργαζόμενοι δεν ανεβαίνουν στα ρετιρέ, αλλά μετά βίας νοικιάζουν ένα μικρό δυάρι στο ισόγειο. Και γιατί ξεπερνάει κάθε λογική, η κατηγόρια των υψηλά αμειβομένων.
Είναι λοιπόν προφανής η τακτική της κυβέρνησης του να διαιρεί και να βασιλεύει. Στόχος της είναι ο αποπροσανατολισμός των εργαζομένων από τη δική της πολιτική και την πολιτική των εργοδοτών, η δημιουργία φαγωμάρας για το ποιος κλάδος παίρνει τα περισσότερα και τελικά η διάσπαση του εργατικού κινήματος και των εργατικών αγώνων.
Δεν υπάρχουν ρετιρέ. Όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι. Τα ρετιρέ είναι οι τράπεζες, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι ιδιοκτήτες σούπερ μάρκετ, οι εφοπλιστές, η Εκκλησία (για να είμαστε και επίκαιροι με το σκάνδαλο του Βατοπαιδίου).
Είναι αλήθεια ότι το συνδικαλιστικό κίνημα έχει χάσει τη διαπραγματευτική του δύναμη. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν εργατοπατέρες που χρήζουν ιδιαίτερων προνομίων. Είναι αλήθεια ότι συνδικαλιστές χρησιμοποίησαν το αξίωμά τους για τις δικές τους φιλοδοξίες.
Η ισοπέδωση όμως δεν είναι ούτε θέση αριστερή, ούτε θέση δημοκρατική. Εμείς οι παθόντες, οι άνθρωποι της νέας γενιάς των «400, 500,.. 700» ευρώ, αλλά και οι άνθρωποι που πλησιάζουν τη σύνταξη και παίρνουν ίδιους μισθούς με εμάς τους τριαντάρηδες, είμαστε εδώ για να προσπαθήσουμε να ανατρέψουμε τα πράγματα και να αλλάξουμε τους συσχετισμούς. Να βάλουμε τους δικούς μας όρους με την οργανωμένη δράση. Οι σωτήρες μας τελείωσαν. Σήμερα είναι η Πανελλαδική Απεργία ΓΣΣΕ και ΑΔΕΔΥ. Ιδιαίτερες προσκλήσεις δεν θα σταλούν. Οι προκλήσεις των καιρών απαιτούν τη συμμετοχή μας.
Γλυκερία Κουτσοδόντη, Γραμματέας Νεολαίας ΣΥΝ Πόλης
Ηρώ Διώτη, Μέλος ΚΠΕ ΣΥΝ
