Παρατηρώντας τη σύσσωμη αντίδραση της αντιπολίτευσης στα πρόσφατα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, σκέφτηκα αν υπήρξε ποτέ στην ιστορία του Ελληνικού Κοινοβουλίου η επιδοκιμασία, εκ μέρους αυτής, κάποιων κυβερνητικών αποφάσεων για την εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας. Προσωπικά δεν θυμάμαι να έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Και αν ποτέ έγινε, αυτό χάνεται μέσα στο πέλαγος της παντελούς διαχρονικής αντιπολιτευτικής άρνησης.
Είναι αλήθεια ότι ο λαός μας έχει συνηθίσει στη συμπεριφορά αυτή των πολιτικών κομμάτων. Γι’ αυτό και περιμένει πάντοτε την άρνηση, ως απάντηση, στα εξαγγελλόμενα κάθε φορά κυβερνητικά μέτρα. Το τροπάριο αυτό διαρκώς επαναλαμβάνεται, χωρίς την εξαίρεση και αυτών ακόμα των υπαρχόντων θετικών σημείων.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Γιατί η αντιπολίτευση ακολουθεί διαρκώς τον κλασικό αυτό τρόπο αντίδρασης; Τι κέρδος αποκομίζει σήμερα από την απόρριψη όλων των κυβερνητικών προτάσεων;
Είναι γεγονός ότι η άρνηση στην πολιτική συναρπάζει και γοητεύει περισσότερο. Δημιουργεί πιθανόν θετικά αποτελέσματα στον αρνούμενο. Κάποιοι συνδέουν την τακτική αυτή της συνεχούς ρήξης με τη γόνιμη και παραγωγική αντιπολίτευση. Κάποιοι πιο τολμηροί δεν διστάζουν να λένε ότι ο λαός τέτοια θέλει. Φωνή και άρνηση κατά του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος. Ασυζητητί απόρριψη ακόμα και μέτρων που μπορεί να έχουν ευεργετική σημασία για τη χώρα.
Αυτή η πολιτική είναι η διαχρονική και πάγια τακτική τής εκάστοτε αντιπολίτευσης. Μια κλασική πρακτική, η οποία δημιουργεί την πεποίθηση ότι αποδίδει κομματικά οφέλη. Πράγματι αυτό μέχρι τώρα συνέβαινε και συμβαίνει ακόμα. Η αντιπολίτευση εξακολουθεί να παίζει τον ίδιο σκοπό: Άρνηση χωρίς ουσιαστική και πειστική εναλλακτική πρόταση επίλυσης των υπαρχόντων προβλημάτων. Άρνηση κατά πάντων των εξαγγελλόμενων από κυβερνητικού στόματος. Αυτός ο δογματικός αντιπολιτευτικός λόγος δεν νομίζω ότι σήμερα παράγει θετικά κομματικά αποτελέσματα. Πολύ δε περισσότερο στην αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία προσδοκά να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο. Κυρίως όμως δεν ωφελεί τον ελληνικό λαό. Γιατί αυτή η συμπεριφορά δυναμιτίζει την κοινωνική ειρήνη και καθιστά αδύνατη την ουσιαστική εφαρμογή και των όποιων θετικών μέτρων.
Επομένως, κατά την άποψή μου, η πολιτική αυτή της διαρκούς και παντελούς άρνησης θα πρέπει να αναθεωρηθεί. Η κομματική πρακτική θα πρέπει να συνάδει πάντοτε με το κοινωνικώς ωφέλιμο. Και ωφέλιμο δεν είναι η καταστροφολογία τού καθενός που εκπορεύεται από κυβερνητικά χείλη, αλλά η αξιολόγηση των εκάστοτε εξαγγελλόμενων οικονομικών και μη μέτρων και η στήριξη και υποστήριξη εκείνων που αντικειμενικά βοηθούν την πρόοδο αυτού του τόπου. Έτσι πιστεύω ότι γίνεται η σωστή αντιπολίτευση. Η θετική και ωφέλιμη για το λαό. Και αυτό καταγράφεται πολύ καθαρά στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις όπου ο λαός στο ερώτημα αν είναι ευχαριστημένος από την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση, απαντά, σε ποσοστό πάνω από 80%, όχι και για τις δύο. Και καλά για την κυβέρνηση αυτό δικαιολογείται. Για την αντιπολίτευση, όμως, τι συμβαίνει;
Νομίζω ότι οι πολίτες αρχίζουν να καταλαβαίνουν, παρά τη θολούρα που πάνε να τους δημιουργήσουν, ότι η άρνηση κατά πάντων δεν μπορεί να παράγει γόνιμη πολιτική γι’ αυτούς. Η άρνηση για να έχει θετικό αποτέλεσμα πρέπει πάντοτε να συνοδεύεται από αληθινό ουσιαστικό και πειστικό λόγο. Λόγο που να ταυτίζεται απόλυτα με την πραγματικότητα, που μιλάει στην ψυχή τού λαού. Να λέει πολύ απλά ότι μπορεί να γίνει πράξη και ν’ αλλάξει τη μοίρα αυτού του τόπου. Και κάτι άλλο ακόμα. Οι πολιτικοί θα πρέπει να το καταλάβουν καλά ότι δεν μπορούν να μας κοροϊδεύουν εσαεί. Δεν μπορούν να μας δουλεύουν. Πολύ δε περισσότερο να μας θεωρούν τόσο αφελείς, ώστε να πιστεύουμε ότι στα εκάστοτε εξαγγελλόμενα κυβερνητικά μέτρα δεν υπάρχουν και θετικά σημεία. Δεν είναι δυνατόν; Κάποια θα υπάρχουν. Δεν μπορεί διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις που πέρασαν απ’ αυτόν τον τόπο να διέπονταν από φιλολαϊκά αισθήματα. Νομίζω ότι όλες είχαν και έχουν πατριωτικό και κοινωνικό φιλότιμο! Άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο. Κι αυτό θα πρέπει να καταγράφεται με παρρησία από την αντιπολίτευση στην επιδοκιμασία των θετικών σημείων, της όποιας δέσμης κυβερνητικών αποφάσεων.
Έτσι πιστεύω ότι θα περνά μέσα στο λαό το μήνυμα ότι όλοι οι κυβερνώντες κατά τη διάρκεια του μακρόχρονου κοινοβουλευτικού μας βίου ήταν και είναι πατριώτες. Αγαπούν τον τόπο και θέλουν με τα έργα τους να βοηθήσουν στην πρόοδο της πατρίδας μας. Το αν το πετυχαίνουν ή όχι, αυτό είναι μια άλλη υπόθεση, για την οποία θα κριθούν από το λαό.
Εύχομαι οι πολιτικοί μας να ανεβάζουν όλο και περισσότερο το επίπεδο του πολιτικού πολιτισμού. Η πολιτική αντιπαράθεση, βασικό χαρακτηριστικό της δημοκρατίας, να γίνεται πάντοτε σε ήρεμο κλίμα και στα σημεία εκείνα που αφορούν στην κοινωνική και εθνική θωράκιση του λαού μας. Και κάτι άλλο ακόμα: οι πολιτικοί μας να τονίζουν με παρρησία το καλό και το ωφέλιμο και να το βαπτίζουν πάντοτε άσπρο και όχι μαύρο στο βωμό της ακούσιας πολιτικής και κομματικής σκοπιμότητας.
