Οι «Αιώνιοι Άγνωστοι» ( I Soliti Ignioti), είναι ο τίτλος κινηματογραφικής ταινίας του Βιτόριο ντε Σίκα, με πρωταγωνιστές το Βιτόριο Γκάσμαν, τον Τοτό και άλλους κωμικούς του ιταλικού κινηματογράφου.
Η υπόθεση της ταινίας είναι η διάρρηξη του χρηματοκιβωτίου μιας οικίας από μερικούς μικροκλέφτες. Η προσπάθειά τους αποτυγχάνει κι οι προσδοκίες τους διαψεύδονται. Η μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής τους, να διαρρήξουν ένα χρηματοκιβώτιο και να γίνουν πλούσιοι, χάνεται μέσα σε μια νύχτα.
Μέσα σε μια νύχτα όλο απρόβλεπτα γεγονότα και γεμάτη κωμικά επεισόδια (ανοιχτές θύρες παραβιάζονται, τρύπες ανοίγονται σε λάθος τοίχους κ.ά. ), διαψεύδονται οι προσδοκίες και γκρεμίζονται τα όνειρά τους, να ξεφύγουν από τη μοίρα τους, που τους καταδίκασε να είναι αιώνια φτωχοί και πεινασμένοι.
Αντί να ανοίξουν χρηματοκιβώτιο, ανοίγουν ψυγείο κι αντί χρήματα και κοσμήματα αρκούνται σε μερικά πιάτα μακαρόνια, για να χορτάσουν την πείνα τους. Μια νύχτα φτάνει για να γκρεμίσει τα όνειρά τους και να διαψεύσει τις προσδοκίες τους.
Στην Ελλάδα η ταινία «αιώνιοι άγνωστοι» προβλήθηκε με τον τίτλο «ο κλέψας του κλέψαντος». Ο ελληνικός τίτλος ίσως αποδίδει καλύτερα το νόημα της ταινίας, με την έννοια ότι οι απλοί άνθρωποι τους οποίους περιγράφει η ταινία δεν διαφέρουν σε τίποτα απ’ τον υπόλοιπο φτωχό κόσμο στον οποίο ανήκουν και δεν ζητούν τίποτε περισσότερο απ΄ το ψωμί να γεμίσουν το στομάχι τους. Αυτό επιθυμούν οι φτωχοί ήρωες της ταινίας, ακόμα κι όταν σχεδιάζουν να κάνουν κάποια μεγάλη κλοπή και αυτό βρίσκουν.
Η ταινία είναι κωμωδία και ο θεατής γελάει με την αφέλεια των ηρώων της, οι οποίοι δεν είναι ικανοί να κάνουν κακό γι΄ αυτό και γίνονται συμπαθείς. Αλλά ποιο είναι το βαθύτερο νόημα της ταινίας; Μήπως ο σκοπός του δημιουργού της είναι να δείξει ότι υπάρχει μια αιώνια άγνωστη τάση μέσα στους ανθρώπους, η τάση να κλέβουν, η οποία όσο περιορίζεται σε μικροπράγματα δεν είναι επικίνδυνη και σε κάνει να γελάς. Άρα οι κλέφτες κλέβουν απ΄ τους κλέψαντες.
Κάποιος ήρωας του Σαίξπηρ λέει κάπου: «Ξέρω τι φονιάς θα ήσουν, αν δεν φοβόσουν ένα φονιά». Μπορούμε να πούμε το ίδιο και για την κλοπή ή για τη μοιχεία, την ψευδομαρτυρία και τα άλλα θανάσιμα αμαρτήματα; Με ποιον θα μπορούσαμε να είμαστε ήσυχοι, ότι δεν θα μας αδικήσει αν όλοι έχουν την τάση να επιθυμούν αυτό που ανήκει στον άλλον; Ποιος δεν επιθυμεί καθόλου αυτά που δεν του ανήκουν; Να μην επιθυμείς καθόλου (αυτά που δεν σου ανήκουν) λέει η Δέκατη Εντολή!
