Της Ελένης Γεωργάκη
Η πρέζα δυστυχώς μπήκε στη ζωή μας. Έτσι γρήγορα και απλά. Όπως πάντα πανικός. Όμως τώρα δεν κινδυνεύουμε από έλλειψη να ορμήσουμε στα σούπερ μάρκετ. Σαν γνήσιοι Έλληνες αφιερωνόμαστε στο αδιέξοδο μπλα μπλα. Η ανυπαρξία λόγου απέναντι στην ηρωίνη αντικαθίσταται από άναρθρες κραυγές, διαδηλώσεις, πανό, πολέμους ειδικών και πολιτικών, δημοσιογράφων και γιατρών ευαισθητοποιημένων πολιτικών και αστυνομικών.
«Η ηρωίνη σκοτώνει τα παιδιά μας». Και πού είστε ακόμη , σαν υπανάπτυκτη χώρα θα υποστούμε και άλλον εκπολιτισμό. Η αγορά της Αμερικής γέμισε από την κοκαΐνη και οι εξαγωγές έχουν τώρα στόχο την Ευρώπη.
Εκεί πεθαίνουν από κοκαΐνη κι από το παράγωγό της, το κρακ. Ετοιμαστείτε «ο βασιλικός πολτός» των ναρκωτικών έφτασε.
Δεν θα βλέπετε πια φωτογραφίες νεκρών πιτσιρικάδων στις εφημερίδες. Η ηρωίνη είναι η ντρόγκα των φτωχών. Ούτε θα συλλαμβάνονται για εμπορία Τούρκοι, Άραβες και Αφρικανοί λεμέδες που βρομάνε από 200 μέτρα. Την κοκαΐνη τη διακινούν σοβαροί οργανισμοί, διεθνείς τράπεζες, αξιοπρεπείς κύριοι. Και την καταναλώνουν στρώματα ανθρώπων που θεωρούνται πετυχημένοι, μοντέρνοι και σικ.
Όλα εξελίσσονται ανάποδα. Πριν χρόνια αυτοί που κατανάλωναν την ακίνδυνη «φούντα» της ελληνικής υπαίθρου ήταν κακοποιοί. Τώρα αυτοί που παίρνουν ηρωίνη είναι θύματα και οι καταναλωτές και διαφημιστές της κοκαΐνης που εμφανίζονται είναι οι προχωρημένοι και οι μοντέρνοι. Περίεργα πράγματα.
Ο βαθμός καταδίκης των ναρκωτικών στην κοινωνική συνείδηση δεν συνδέεται με τον βαθμό επικινδυνότητας που έχει το καθένα αλλά με την κοινωνική τάξη που το χρησιμοποιεί. Κάποτε αυτοί που κάπνιζαν «φούντα» ή χασίς (το ακινδυνότερο όλων ) ήταν οι γνωστοί και αποδιοπομπαίοι τράγοι. Λιμενεργάτες, μάγκες, ρεμπέτες, απομονωμένοι και δακτυλοδεικτούμενοι έκαναν τις δικές τους υπόγειες διαδρομές και έφτιαχναν τη δική τους κουλτούρα μέσα στα καταφύγια και τα γκέτο που τους οδηγούσαν.
Η αξιοπρεπής κοινωνία τιμώρησε τον «χασικλή» με κοινωνικό θάνατο. Γενιές Ελλήνων μεγάλωσαν βασισμένοι στις αρχές της καθώς πρέπει οικογένειας. Τέσσερα πράγματα δεν πρέπει να κανείς όταν μεγαλώσεις:
«Κλέφτης ,πούστης, χασικλής και κομμουνιστής. «Και απ’ ό,τι φαίνεται τα παιδιά έμαθαν καλά το μάθημα. Μακριά από τους κολασμένους χασικλήδες.
Τα παιδιά σήμερα περνούν κατευθείαν στην ηρωίνη. Και ένας ηρωινομανής είναι τα πάντα εκτός από κομμουνιστής, ίσως. Και κλέφτης και ψεύτης και πόρνη (αρσενική ή θηλυκή) και παράνομος και φορέας του AIDS.
Οι παλιοί μάγκες με τις φούντες πέθαιναν ήσυχοι και ήρεμοι σε βαθιά γεράματα. Τώρα όμως που η ηρωίνη θερίζει τα παιδιά του καθένα η λεγόμενη κοινή γνώμη ξυπνάει, καταγγέλλει και ζητάει ευθύνες και μέτρα.
Αντιναρκωτικοί φορείς ξεπηδάνε κάθε μέρα παντού, ο καθένας καταδικάζει ό,τι είναι πιο εύκολο και βολικό.
Τι φταίει άραγε για την εξάπλωση της ηρωίνης; Η απομάκρυνση από το Θεό, ο διάβολος ο καπιταλισμός; Τι πρέπει να κάνουμε;
Να βομβαρδίσουμε τις φυτείες οπίου στην Τουρκία και της κοκαΐνης στη Βολιβία ή μήπως τότε παίζουμε το παιχνίδι του ιμπεριαλισμού που θα φτιάχνει ναρκωτικά στα εργαστήρια;
Οι άνθρωποι που διακινούν ναρκωτικά είναι αδίστακτοι. Δεν θέλουν προβλήματα και στόματα που μιλούν πολύ. Εκεί το πρόβλημα λύνεται με μια σφαίρα στο κεφάλι. Και πολύ του πέφτει.
Στο χώρο των ναρκωτικών πρέπει να υπακούς γιατί πίσω τους κρύβονται άνθρωποι που ανήκουν στους επιφανείς της κοινωνίας. Το παράνομο εμπόριο ναρκωτικών είναι σήμερα η ταχύτερη αναπτυσσόμενη επιχείρηση στον κόσμο και η πιο κερδοφόρα. Τεράστια οικονομικά αλλά και πολιτικά συμφέροντα εξυπηρετούνται από τις δραστηριότητες της. Πολλές χώρες προσφέρουν με το αζημίωτο διευκολύνσεις και προστασία.
Μικρά αεροπλάνα φορτωμένα με μετρητά που προέρχονται από το εμπόριο της κοκαΐνης προσγειώνονται σε διάφορα διεθνή ή στρατιωτικά αεροδρόμια όπως π.χ στο αεροδρόμιο Τορίχος του Παναμά. Από κει το χρήμα με ένοπλη φρουρά μεταφέρεται σε τράπεζες όπου και εξαφανίζεται. Ποιοι κρύβονται άραγε πίσω απ’ όλα αυτά; Ο Φάμπιο Οχοα είναι ο Κολομβιανός βασιλιάς της κοκαΐνης και πρόεδρος του πανίσχυρου καρτέλ των ναρκωτικών και πολύ γνωστός μάλιστα. Μπορεί κανείς να τον βλάψει και ας ξέρουν την ειδικότητά του; Τι σύστημα υπάρχει αλήθεια γύρω απ’ τους εμπόρους ναρκωτικών και πόσο ασυνείδητοι είναι αυτοί που το στηρίζουν. Το Άμστερνταμ είναι μια πανέμορφη πόλη με κανάλια και γέφυρες. Μου έχουν πει επίσης πως είναι μια απλή πόλη και πως είναι δυνατόν να χαθεί κανείς αν ακολουθεί τα κανάλια. Ακολουθούν λοιπόν τα κανάλια και χάνονται σε μόνιμη βάση γιατί είναι μονίμως πίτα από χασίσι και μαριχουάνα.
Στο Άμστερνταμ είναι πανεύκολο να τα βρεις και να τα καπνίσεις ακόμη και στο δρόμο ή σε καφετέρια. Εκεί για να βρεις ναρκωτικά μπαίνεις σε μαγαζιά καφέ όπως τα λένε και ζητάς κατευθείαν σαν να αγοράζεις τσιγάρα. Ο τυπάς που είναι πίσω από τον πάγκο σου βγάζει και κατάλογο να διαλέξεις. Μαύρο από το Αφγανιστάν, από το Κασμίρ και σε ρωτάει αν έχεις και σπίρτα. Και συ απορείς, είσαι φοβισμένος. Δεν υπάρχει φυσικότητα και τελικά αναρωτιέσαι αν υπάρχει αστυνόμευση σ’αυτήν την πόλη.
Η Ολλανδία γεωγραφικά λόγω λιμανιών θεωρείται «η είσοδος στην Ευρώπη» είσοδος λογικά και των ναρκωτικών. Το 1983 ζούσαν στο Άμστερνταμ 8.000 τοξικομανείς το 20% των οποίων ήταν αλλοδαποί. Σήμερα ο αριθμός των τοξικομανών υπολογίζεται στις 7.000 και όλοι σχεδόν αντιμετωπίζονται από το κράτος ως ξεχωριστά περιστατικά.
Το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης εδώ και χρόνια έχει συγκροτήσει μια ειδική υπηρεσία βοήθειας προς τους τοξικομανείς και τους παρέχει ιατρική περίθαλψης ψυχιατρική συμπαράσταση και αναλαμβάνει την επαγγελματική αποκατάσταση των θεραπευμένων.
Οι Ολλανδοί αντιμετωπίζουν εντελώς διαφορετικά τους τοξικομανείς από ό,τι οι άλλοι Ευρωπαίοι. Δεν τους φυλακίζουν, δεν τους καταδιώκουν και δεν τους υποβάλλουν σε υποχρεωτική αποτοξίνωση. Βλέπεις στην Ολλανδία πολλούς να το καπνίζουν στην καρέκλα σαν να μην τρέχει τίποτα.
Παλαιότερα υπήρχαν συνοικίες στο Άμστερνταμ όπου κατοικούσαν σχεδόν αποκλειστικά οι τοξικομανείς της πόλης.
Το ’84 έβρισκαν σ’ αυτές τις συνοικίες και από ένα νεκρό την εβδομάδα από υπερβολική δόση ή νοθεία ή συγκοπή λόγω στέρησης.
Σήμερα σ’ αυτές τις περιοχές απαγορεύεται η συνάθροιση πάνω από 3 άτομα και η αστυνομία κάνει συνέχεια περιπολίες και όλα αυτά για τους ντίλερς των πιο σκληρών ναρκωτικών που μπαίνουν σιγά - σιγά σ’ αυτές τις συνοικίες.
Τα πράγματα στο Άμστερνταμ φαίνονται κάπως αντιφατικά και περίεργα. Απ’ τη μια το κάπνισμα στα αμέτρητα καφέ και από την άλλη οι περιπολίες. Ο νομός του οπίου είναι κάπως παράξενος και περίεργος.
Αν καμιά φορά τύχει και βρεθείτε στο Άμστερνταμ ξεχάστε αυτά που λένε για παραδείσους και μην ψάξετε να τους αγοράσετε. Αγοράστε καλύτερα καμιά πορσελάνη για τη μαμά σας ή τουλίπες για την αγαπημένη σας ή τον αγαπημένο σας.
Τελικά όσο και να το ψάξεις όσο και να το μελετήσεις το θέμα με τα ναρκωτικά είναι δίκοπο μαχαίρι. Και το χειρότερο είναι πως σφάζονται κάθε μέρα πάνω σ’ αυτό παιδιά, νέοι. Σήμερα είναι παιδί του γείτονα ή του αγνώστου, αύριο όμως ίσως είναι το δικό μας. Η πολιτεία και η κάθε πολιτεία έχει υποχρέωση να προστατεύσει αυτά από τον λευκό θάνατο γιατί αποτελούν τον κορμό του αύριο. Πρέπει να έχει υποχρέωση για την προστασία τους και όχι για την προστασία των εμπόρων.
Όσοι απλοί άνθρωποι αναρωτήθηκαν τι κρύβεται πίσω από τα ναρκωτικά, απ’ αυτούς που τα εμπορεύονται δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τίποτε. Πέπλο μυστικότητας και σκοταδιού μόνο υπάρχει. Γιατί απλά υπάρχουν συμφέροντα.
