...Και τελικά ναυάγησε! Και από τότε σιγοτραγουδάει: «Το πέλαγος είναι μικρό, γέλιο μαζί και δάκρυ». Δεν είναι ότι ήθελε να φύγει. Αλλά τόσοι που είχαν μαζευτεί και τον σπρώχνανε προς την έξοδο, κάποια στιγμή το πήρε απόφαση να κάνει τη βουτιά για να απαλλαγεί από τις πιέσεις. Φυσικά, η αντιπολίτευση, που ζητούσε την παραίτησή του, δεν ευχαριστήθηκε. Διότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις, όταν η ιστορία περιστρέφεται γύρω από την πολιτική εκμετάλλευση προσώπων, γεγονότων, καταστάσεων, υπάρχει πάντα ένα... «αλλά», και δύο μην πω, για να συνεχίζεται το πολιτικό παιχνίδι και να τραβάει σε όσο μάκρος, τέλος πάντων, μπορεί να τραβήξει. Πόσο μάλλον που σήμερα μιλάει στη Θεσσαλονίκη ο Γ. Παπανδρέου και αύριο δίνει συνέντευξη, και αν δεν είχε παραιτηθεί ο Γιώργος Βουλγαράκης θα ζήταγε την παραίτησή του, θα έλεγε ότι τον καλύπτει ο πρωθυπουργός και όλα τα σχετικά... καρυκεύματα που ταιριάζουν με τέτοιου είδους πολιτικά πιάτα. Τώρα δεν θα λέει μεν να παραιτηθεί ο Βουλγαράκης, αλλά... Αλλά θα λέει για τον τρόπο που παραιτήθηκε για τον τρόπο που αντέδρασε ο Καραμανλής και όλα τα σχετικά. Ευπροσάρμοστος να είναι κανείς και βρίσκει τρόπους.
Από ’κει και πέρα, είναι προφανές ότι ο Βουλγαράκης παραιτήθηκε όχι γιατί το επιθυμούσε, αλλά γιατί εξαναγκάστηκε. Και δεν εξαναγκάστηκε μόνο απ’ όλους εκείνους που ξεφυσούσαν με την τροπή που πήραν τα πράγματα, αλλά προφανώς και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, ο οποίος εν μέσω της γενικής δυσφορίας, προφανώς, ζήτησε την παραίτησή του. Και, ίσως... Ίσως να έγινε και μια «συμφωνία» του τύπου «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικιά σου θα ’ναι»... μια υπουργική καρέκλα, εννοείται.
Στην πραγματικότητα, ανεξάρτητα από τον εύκολο και ολίγον λαϊκίστικο τρόπο με τον οποίο προσεγγίστηκε και καλλιεργήθηκε το θέμα, ο Καραμανλής στη Θεσσαλονίκη δεν κάλυψε πλήρως τον Βουλγαράκη. Μπορεί να μην τον εξεδίωξε από βήματος ΔΕΘ - όσο και να το ήθελαν κάποιοι ήταν εκ προοιμίου βέβαιο ότι δεν θα το έπραττε - αλλά κράτησε τις αποστάσεις. Από τη μία πλευρά αναφέρθηκε μεν στο γεγονός ότι οι δραστηριότητες είναι νόμιμες, από την άλλη όμως άφησε έναν σαφή υπαινιγμό σχολιάζοντας: «σε ό,τι αφορά στον τρόπο ζωής του καθενός, εδώ, αναμφισβήτητα, υπεισέρχεται ένα υποκειμενικό στοιχείο αντίληψης». Δεν τον κάλυψε, λοιπόν, πλήρως. Το άφησε το παραθυράκι για όσους ήθελαν να το δουν - αχρείαστο να ’ναι - που λέει ο λόγος!
Το αν ήταν διατεθειμένος να παραιτήσει ή όχι τον Βουλγαράκη ο Καραμανλής, δεν μπορεί να το ξέρει κανείς. Κατά πάσα πιθανότητα, στάθμιζε την εξέλιξη των αντιδράσεων για να πάρει τις αποφάσεις του. Αν δηλαδή υπήρχε εκτόνωση, σίγουρα δεν θα υπήρχε παραίτηση. Αντίθετα όμως, υπήρχε διόγκωση των αντιδράσεων, η οποία και οδήγησε τελικά στην έξοδο από την κυβέρνηση του Γιώργου Βουλγαράκη, με στόχο την εκτόνωση της κρίσης. Φυσικά, η αντιπολίτευση δεν πρόκειται να αφήσει να εκτονωθεί τόσο εύκολα το θέμα, αλλά οπωσδήποτε της αφαιρέθηκε ένα «όπλο» από τη φαρέτρα της επιχειρηματολογίας της.
Είναι, πάντως, χρήσιμο να παρατηρήσουμε, πέραν του περιεχομένου της επιστολής Βουλγαράκη, το περιεχόμενο της δήλωσης Ρουσόπουλου σχετικά με την παραίτησή του. Διότι προφανώς η δήλωση Ρουσόπουλου απηχεί τις πρωθυπουργικές απόψεις. Αφού λοιπόν ανέφερε ότι ο πρωθυπουργός αποδέχτηκε την παραίτηση Βουλγαράκη, το ...ζουμί βρίσκεται στη συνέχεια: «Ο πρωθυπουργός ευχαρίστησε τον Γιώργο Βουλγαράκη για το σημαντικό πολιτικό έργο που προσέφερε από το 2004 στα υπουργεία Δημόσιας Τάξης, Πολιτισμού και Ναυτιλίας. Ιδιαίτερα δε για την αποτελεσματική δουλειά που επιτέλεσε στη μεγάλη μεταρρύθμιση των λιμανιών. Μια μεταρρύθμιση που καθιστά τη χώρα σημαντικό κόμβο της διεθνούς εμπορικής ναυτιλίας μεταξύ Ανατολής και Δύσης».
Αυτή η αναφορά στη μεταρρύθμιση των λιμανιών - που είναι μία από τις μεταρρυθμίσεις που θεωρεί σημαντικότατες η κυβέρνηση - δείχνει και την ευαρέσκεια Καραμανλή για το έργο του Βουλγαράκη στο Ναυτιλίας, αλλά και γενικά το κλίμα υπαγορευόμενου... εξαναγκασμού, παρά ελευθέρας βούλησης. Και φυσικά δείχνει ότι ο πρωθυπουργός πραγματικά «στριμωγμένος», αναζητά διεξόδους και αγωγούς εκτόνωσης.
Ο Βουλγαράκης, λοιπόν, παραιτήθηκε χωρίς να παραδεχτεί ότι έχει κανενός είδους ενοχή, αλλά με τη μορφή του «θύματος» που θυσιάζεται για το γενικό κυβερνητικό καλό.
Η εκτόνωση να δούμε αν θα ’ρθει. Επίσης, να δούμε αν θα ’ρθει και ο ανασχηματισμός σε δεδομένη στιγμή. Ή όλη κι όλη η «ανανέωση» στην κυβέρνηση θα περιοριστεί στον Παπαληγούρα. Θα δείξει.
