Η παραπάνω «στρατηγική» ρήση αποτελεί μια ωμή αλήθεια, κι ας θίγει με κυνισμό τους απανταχού ηρωισμούς. Η ανθρώπινη κακία, η μισαλλοδοξία και τα ζουγκλικά ένστικτα, ανά τους αιώνες χρησιμοποιήθηκαν από τους εκάστοτε «Μεγάλους» της ιστορίας που, τις περισσότερες φορές, υπήρξαν εγκληματίες πολέμου από τη θέση όμως του νικητή! Εξάλλου, μετά από οποιονδήποτε πόλεμο, ισχύει το «αλίμονο στους ηττημένους» ενώ για τους νικητές υπάρχει η παραγραφή των εγκλημάτων, γεγονός το οποίο συνεχίζει ακόμα και σήμερα να βιώνει η Σερβία...
Κατά την προηγούμενη δεκαετία, το αίμα έρευσε άφθονο στη χερσόνησο του Αίμου σε ένα ακόμη βαλκανικό χαρακίρι. Η αμερικανική επιβολή με δούρειο ίππο την ευρωπαϊκή ανοχή και συνενοχή, είναι πλέον δεδομένη. Θύτες και θύματα, οι συμμέτοχοι του εθνικιστικού μικρόκοσμου, της εσωστρέφειας και του μεγαλοϊδεατισμού της πολύπαθης βαλκανικής γειτονιάς μας. Πρόκειται για μια ιστορία τραγική και προκαθορισμένη, όμοια με πολλές προηγούμενες. Δεκαεπτά χρόνια πριν, το περιοδικό Times απέδιδε στον τότε πρωθυπουργό της Γιουγκοσλαβίας Μιλόσεβιτς τον υποτιμητικό τίτλο «the butcher of the Balkans» (ο χασάπης των Βαλκανίων). Αιτία ήταν η άρνησή του να δεχθεί τη νέα πραγματικότητα - πριν ακόμα γίνει το αιματοκύλισμα στη Βοσνία τού Κάρατζιτς. Νέοι χάρτες προκαθόριζαν τις σημερινές συνοριακές γραμμές και η πολιτική κατέστρεφε για μια ακόμα φορά τη γεωγραφία...
Τα πάντα, όμως, στην πολιτική όπως και στη ζωή, κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Και το αποτέλεσμα για τη Σερβία ήταν μια εθνική, πολιτική και οικονομική συρρίκνωση. Σήμερα βρίσκεται στη δυσμενή θέση να διαπραγματεύεται με το διεθνή παράγοντα ως ηττημένη, ενώ θα μπορούσε χρόνια πριν, να το κάνει με ευνοϊκότερους όρους και, το κυριότερο, με λιγότερο φόρο αίματος... Η έμμονη εκείνη «αγάπη» για την πατρίδα, που πολλές φορές δεν αφήνει τους ηγήτορες να δουν καθαρά την πραγματικότητα, εμπόδισε τους Σέρβους να εκλάβουν με μια άλλη οπτική το προδιαγραφόμενο μέλλον που περιλάμβανε τον αυτοπροσδιορισμό και την αυτοδιάθεση των διαφόρων εθνοτήτων. Έτσι, οι εκλεγμένοι Μιλόσεβιτς και Κάρατζιτς, αυτοπαγιδευόμενοι στο δικό τους εθνικισμό, πάλεψαν για τη διατήρηση των σερβικών κεκτημένων κι έφτασαν να χαρακτηριστούν «εγκληματίες πολέμου», αφού η ιστορία γράφτηκε από τους νικητές...
Στα Βαλκάνια, που έχουν χαρακτηριστεί ως «πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης», η Σερβία αναμφίβολα, συνεισέφερε στην ανάφλεξη της πυρίτιδας. Θα μπορούσε με μια άλλη πολιτική, ανοιχτή, να διαπραγματεύεται την ένταξή της στην ευρωπαϊκή οικογένεια, πολύ νωρίτερα. Κι όμως, οι ηγέτες της διάβηκαν την ποινική οδό της Χάγης, εκείνη που θα έπρεπε πρωτίστως να διαβούν πολλοί από τους ΝΑΤΟϊκούς συμμάχους, οι δικτάτορες της Λατινικής Αμερικής κι ο Αττίλας της Κύπρου. Όλοι δηλαδή εκείνοι που προστατεύτηκαν από την πολιτική μαστροπεία της Άγριας Δύσης...
Έχει επανειλημμένα αποδειχθεί ότι τα έθνη δεν χρειάζονται τη μεγάλη ναρκισσιστική «αγάπη» που αναπαράγει το μεγάλο μίσος των άλλων. Γιατί τότε οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια σε πολέμους και πρυτανεύει η Ζωή εν Τάφω σε βάρος της λογικής που επιτάσσει την ειρηνική συνύπαρξη και την ευημερία των λαών. Οι εθνικιστές καθίστανται θύτες και ταυτόχρονα θύματα που περιστρέφονται σε έναν κύκλο παραλόγου, έως ότου ο χρόνος επουλώσει τις πληγές και η λήθη επιτρέψει να αναδειχθούν τα καθοριστικά εκείνα λάθη που οδήγησαν σε μια ακόμη καταστροφή.
Για την ισορροπία της ειρήνης, απαιτείται η εφαρμογή του Δικαίου. Ο Ντιντερό διατύπωνε πως «η δικαιοσύνη βρίσκεται ανάμεσα στην υπερβολική επιείκεια και την απάνθρωπη σκληρότητα». Δυστυχώς, η Δικαιοσύνην όπως αποδίδεται σήμερα στη Χάγη έδειξε υπερβολική επιείκεια στον αδίστακτο Ντεκτάς και τις ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις ενώ αντιμετώπισε με ιδιαίτερη σκληρότητα τους Σέρβους ηγέτες που μάλλον δεν έκαναν τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από τους υπόλοιπους που ενεπλάκηκαν σε πολεμικές συγκρούσεις. Ξεκάθαρη αντιστοιχία της γενοκτονίας στη Σρεμπρένιτσα υπάρχει με αυτή που συνετέλεσαν στην Κύπρο το 1974, ο Ντενκτάς κι ο Ετζεβίτ, οι οποίοι βαρύνονται περισσότερο από τους Κάρατζιτς και Μιλόσεβιτς, αφού ήταν επιτιθέμενοι-εισβολείς. Οι 1.619 αθώοι αγνοούμενοι της μαρτυρικής Κύπρου, ως αριθμός μπορεί να είναι υπο-τετραπλάσιος αυτών της Σρεμπρένιτσα, στην πλειονότητά τους όμως δεν έχουν βρεθεί ούτε τα οστά τους... Στο συνεχιζόμενο αυτό έγκλημα πολέμου προστίθενται και οι βιντεοσκοπημένες δολοφονίες των άοπλων Ισαάκ και Σολωμού που πριν από μια δεκαετία συντελέστηκαν παρουσία των κυανόκρανων του Ο.Η.Ε.!
Το πρόβλημα, λοιπόν, στην απονομή του Διεθνούς Δικαίου, δεν είναι ότι σήμερα δικάζεται ο Κάρατζιτς, αλλά ότι δεν αποδόθηκε καμία κατηγορία σε πολλούς χειρότερούς του. Η ζυγαριά του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης γέρνει επικίνδυνα και μειώνει το κύρος το οποίο τόσο ανάγκη έχει σήμερα η ανθρωπότητα. Γιατί, πρέπει επιτέλους να υπάρξει ένας οικουμενικός φόβος που θα αποτρέπει τους χειρότερους ανθρώπους να γίνουν καλοί στρατηγοί ή στρατιώτες, διαπράττοντας αποτρόπαια εγκλήματα που μόνον ένας νικηφόρος πόλεμος μπορεί να παραγράψει...
Ο Μιλτιάδης Γ. Δεληχάς είναι Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ.
