Τι να πει κανείς γι’ αυτόν τον ξεχωριστό άνθρωπο, που με τη στάση του και τη συμπεριφορά του μας κάνει όλους να αισθανόμαστε ακόμη μεγαλύτερη ντροπή για την τραγική μοίρα που περίμενε στην Ελλάδα το παιδί του. Γιατί, κανονικά αυτός ο Αυστραλός πατέρας, μέσα στη θλίψη του, στην πίκρα του και τη δικαιολογημένη οργή του, θα έπρεπε να μιλάει με τα χειρότερα για την Ελλάδα, για τους Έλληνες, και να αποτελέσει - εντελώς φυσιολογικά - φορέα δυσφήμησης της χώρας.
Αντίθετα, αυτός ο ξεχωριστός άνθρωπος, με τις αντιδράσεις του, μας έχει κάνει να αισθανόμαστε όλοι συνυπεύθυνοι γι’ αυτό που συνέβη στη Μύκονο. Για τους μπράβους, που από... υπερβάλλοντα ζήλο έστειλαν ένα παιδί φυτό στο νοσοκομείο και, εν συνεχεία, στο θάνατο. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, αυτό που πρώτα απ’ όλα μετράει είναι η κακοποίηση και, ακόμη χειρότερα, η ανθρώπινη ζωή που χάνεται τόσο άδικα και τόσο βάρβαρα. Αλλά, βεβαίως, δεν παύει να υπάρχει ταυτόχρονα και η παράμετρος δυσφήμησης της χώρας, γιατί είναι πολύ εύκολο αίφνης να περάσει το μήνυμα «πού πάτε στην Ελλάδα; Εκεί σκοτώνουν ανθρώπους στα καλά καθούμενα!». Και, όπως εμείς, αν αυτό λεχθεί για κάποια άλλη χώρα, μη έχοντας πλήρη εικόνα, είναι πιθανόν να υιοθετούσαμε το «επιχείρημα» που εγείρει αμφιβολίες και ανασφάλεια σε έναν υποψήφιο τουρίστα, το ίδιο ακριβώς λειτουργεί και προς τις λοιπές κατευθύνσεις. Εδώ πέρσι-πρόπερσι έβγαλαν οι Αμερικανοί τουριστική οδηγία κατά της Ελλάδας για πολύ λιγότερα. Όχι για ένα τόσο σοβαρό περιστατικό, το οποίο μπορεί μεν να θεωρηθεί «μεμονωμένο», αλλά, κακά τα ψέματα, ταυτίζεται με τη χώρα.
Όπως είπε και ο υπουργός Τουριστικής Ανάπτυξης, Άρης Σπηλιωτόπουλος, «πρέπει να έχουμε στο τραπέζι των συζητήσεών μας τέτοια θέματα που αγγίζουν το παρόν και το μέλλον, όπως το πώς θα προστατέψουμε τις ανθρώπινες ζωές όλων των πολιτών, είτε είναι επισκέπτες είτε όχι. Πώς θα εμποδίσουμε τα εγκληματικά στοιχεία. Πώς θα εμποδίσουμε κάθε αποκλίνουσα συμπεριφορά, πώς θα ξεφύγουμε από τη λογική της αρπαχτής, των μπράβων και όλων όσοι μπορούν να δηλητηριάσουν την οποιαδήποτε ανθρώπινη ζωή. Και όχι μόνο για την εικόνα της Ελλάδας και για τον τουρισμό, αλλά, κυρίως, γιατί είναι αναγκαίο να υπάρχει αυτοσεβασμός».
Το πρόβλημα, όσο ευγενικός και ανώτερος να είναι ο πατέρας τού φτωχού παιδιού, που ήρθε στην Ελλάδα να συναντήσει το θάνατό του, είναι δικό μας. Και μας... στιγματίζει. Και ανοίγει ένα καινούριο κεφάλαιο διερεύνησης και αντιμετώπισης όσον αφορά στον τουρισμό, για πρώτη φορά με τόσο έντονο και ατιμωτικό τρόπο. Γιατί είναι άλλο να μιλάμε εμείς για τα προβλήματα που έχουμε σε τουριστικές περιοχές με τουρίστες που μεθάνε, παρεκτρέπονται, γίνονται επιθετικοί και παραβατικοί, και άλλο να έρχεται ένας αλλοδαπός στην Ελλάδα για τουρισμό και να καταλήγει δολοφονημένος από Έλληνες μπράβους. Όπως είναι άλλο να ξέρουμε ότι υπερτιμολογούμε το εμφιαλωμένο νερό, το σουβλάκι, τη χωριάτικη, την κούρσα με το ταξί ή το ενοικιαζόμενο δωμάτιο - και πάλι δυσφημούμε τη χώρα μας με το χειρότερο τρόπο, και άλλο από την μπαγαποντιά και την πονηριά να γινόμαστε συνώνυμοι ενός φόνου.
Και να ’ρχεται επιπλέον και αυτός ο ξεχωριστός πατέρας - που δεν μπορεί παρά να είχε αναθρέψει έναν ξεχωριστό γιο με αξίες και αρχές - και με τη συμπεριφορά του να μεγαλώνει την ντροπή. Καλύτερα να μας έβριζε, που λέει ο λόγος. Εκείνος, όμως, μας... ευχαρίστησε και όχι μόνο. Χάρισε τα όργανα του αδικοχαμένου του παιδιού σε έναν Αυστραλό (την καρδιά), που νοσηλεύεται εδώ στην Ελλάδα, και τα υπόλοιπα σε Έλληνες δέκτες. Εμείς του πήραμε ζωή με τον πλέον αποτρόπαιο τρόπο και εκείνος μας έδωσε. Τι περισσότερο;!
Ο συγκεκριμένος άνθρωπος με τη συμπεριφορά του αντιπροσωπεύει ίσως με τον καλύτερο τρόπο αυτό που είχε πει ο Αμερικανός θεολόγος Ρέινοντ Νάιμπορ: «Έχει την ηρεμία να δεχτεί τα πράγματα που δεν μπορεί να αλλάξει. Το κουράγιο να αλλάξει εκείνα που μπορεί και τη σοφία να καταλαβαίνει τη διαφορά».
...Και με τούτες τις όχι και τόσο χαρούμενες σκέψεις, να ξεκινήσω το δικό μου... τουρισμό για φέτος. Ραντεβού το Σεπτέμβρη.
