«Της παιδείας αι μεν ρίζαι πικραί,
οι δε καρποί γλυκείς».
Ισοκράτης
ΠΑΙΔΕΙΑ (παιδεύω): Εκπαίδευση – μόρφωση. Η Παιδεία είναι το κορυφαίο μέσο εξανθρωπισμού και έχει στόχο την ανύψωση του ανθρώπου, για να μπορεί να έχει μια συνολική άποψη για τον κόσμο, σε βαθμό που να έχει τη δυνατότητα να στοχάζεται για όλα όσα συμβαίνουν μέσα του και γύρω του. Η Παιδεία συνδέεται με τη διανοητική, τη συναισθηματική και την πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου και δεν εξαντλείται στην αποστήθιση κάποιων γνώσεων ή στην απόκτηση κάποιων δεξιοτήτων, πρέπει δε να δημιουργεί άτομα αυτοτελή και γνήσια στην ελευθερία και την αγάπη. Η Παιδεία πρέπει να γαλουχεί ελεύθερες προσωπικότητες, με υψηλά ιδανικά, με πανανθρώπινα ιδεώδη, με ανεξαρτησία, με ήθος, με συμπόνια, με σύνεση, με καλοσύνη. Παιδεία, σε τελική ανάλυση, είναι η ανάπτυξη και η ωρίμανση κάθε ελεύθερου ανθρώπου, σε όλες τις πτυχές της προσωπικότητάς του.
Αποστολή της Παιδείας πρέπει να είναι η δημιουργία μιας κοινωνίας ανθρωποκεντρικής, με υψηλά πνευματικά και ηθικά ιδανικά. Ο καθένας πρέπει να φροντίζει να γίνεται ο ίδιος παράδειγμα προς μίμηση. Να διδάσκουμε με έργα και όχι μόνο με λόγια. Όλοι μας, αλλά κυρίως οι δάσκαλοι σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, οφείλουμε να είμαστε παραδείγματα προς μίμηση, με συνέπεια, φροντίδα και αγάπη για τον εαυτό μας, το συνάνθρωπό μας, για τη φύση και για το Θεό.
Παιδεία δεν είναι μόνο η συστηματική σχολική εκπαίδευση, από το Νηπιαγωγείο μέχρι και το Πανεπιστήμιο. Το αποτέλεσμα ολοκληρωμένης παιδείας, για παράδειγμα, είναι η ευαισθησία απέναντι στον ανθρώπινο πόνο, στην κοινωνική αδικία και, ακόμη, απέναντι στο βιασμό της φύσης. Στον όρο Παιδεία συμπεριλαμβάνονται η οικογένεια, η ευρύτερη κοινωνία, οι ηθικές κοινωνικές, πολιτισμικές, πολιτικές, θρησκευτικές και άλλες αξίες, και γενικά όλα όσα προσλαμβάνει το αναπτυσσόμενο πρόσωπο από τη στιγμή της παρουσίας του στη μήτρα της μάνας, έως και το πέρας της ζωής του.
Η δύναμη της παιδείας είναι απεριόριστη, αφού τρέφει την ελπίδα και το όνειρο των Λαών, ώστε να ανατρέπουν ό,τι το οπισθοδρομικό, ό,τι το κοινωνικά επιζήμιο, για να οδηγηθούν στην αληθινή γνώση, που φέρνει την ειρήνη, την ευημερία και την ανθρωπιά. Η δύναμη της παιδείας, που αποτινάζει ζυγούς από καταβολής κόσμου έως και σήμερα και ρίχνει τα κάστρα της απανθρωπιάς, όπως: τη δουλεία, την εκμετάλλευση, την καταπίεση, την περιφρόνηση, τον εξευτελισμό, τον εκβιασμό, την αδικία, την αναξιοκρατία, την στέρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τη στέρηση στη μόρφωση, την στέρηση στην εργασία, την απόρριψη, την περιθωριοποίηση, την απελπισία. Εξ ου και η προσπάθεια του κατεστημένου για υποβάθμιση και υπονόμευσή της.
Οι Αρχαίοι Έλληνες έλεγαν: Παιδεία είναι η αγωγή ψυχής. Κατά τον Πλάτωνα η αγωγή χωρίζεται: Στη μουσική (βρίσκομαι στην περιοχή των μουσών). Αυτό που σήμερα ονομάζουμε πνευματική καλλιέργεια. Και στη γυμναστική (άθληση και σωματική ευρωστία). Αυτό που σήμερα ονομάζουμε αθλητισμό. Η αρετή, που αποσκοπεί στην πνευματική καλλιέργεια με στόχο τη δημιουργία άριστων ανθρώπων, με αρετές, όπως: η σωφροσύνη, η ευπρέπεια και η ανδρεία, και αρχές όπως: το ήθος και η τιμιότητα. Και κατά τον Αριστοτέλη, η Παιδεία έχει σκοπό την αρετή και όχι την πρακτική σκοπιμότητα.
Ζωντανό μνημείο τρόπου της αγωγής και του σώματος στην Αρχαία Ελλάδα αποτελούν οι Ολυμπιακοί αγώνες, που στόχο είχαν να πλάσουν ανθρώπους με όμορφη ψυχή και με όμορφο σώμα, και να αναδεικνύουν νικητή όποιον συνδύαζε αρμονικά και τα δυο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο δισκοβόλος του Μύρωνα, υπόδειγμα και πρότυπο που αντιγράφουν όλοι οι αθλητές της δισκοβολίας, αφού συνδυάζει την αρμονία ψυχής, σώματος και κίνησης. Και το στεφάνι με κλωνάρια αγριελιάς, που καταδεικνύει τη σεμνότητα του νικητή, καταξιώνοντας και αναδεικνύοντας το επίπεδο πολιτισμού, ομορφιάς και σοφίας των Αρχαίων Ελλήνων. Η σύγκριση με τα στεφάνια αγριελιάς των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας του 2004, μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλέσει. Το ταπεινό στεφάνι αγριελιάς απέναντι στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και τις φτιαγμένες επιδόσεις των σημερινών πάμπλουτων αθλητών.
Παιδεία, ο καλύτερος δρόμος για την κατάκτηση του μέλλοντος. Υπό την προϋπόθεση ότι γνωρίζουμε πολύ καλά πως το μέλλον δεν είναι δώρο, αλλά κατάκτηση. Η παιδεία που πάντα αρχίζει και τελειώνει στον εαυτό μας, με το καλό σχολείο και την καλή οικογένεια να υποβοηθούν τα μέγιστα. Τα καλά αυτά εφόδια όμως, που διαβρώνονται, λεηλατούνται και κακοποιούνται από τις πολιτικές σκοπιμότητες και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, που επιστρατεύουν κάθε δόλιο μέσο, με σκοπό το κέρδος. Εξ ου και στην πατρίδα μας δημιουργούμε νέα τμήματα και καινούριες ανώτατες σχολές, όχι για να εξυπηρετήσουμε τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, αλλά για να μη χάσουν κάποιοι πολιτικάντηδες τη θέση τους στο Κοινοβούλιο. Σε μια χώρα που δεν πάσχει από έλλειψη καινούριων Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, αλλά από έλλειψη ΠΑΙΔΕΙΑΣ και διαφάνειας σε όλα τα επίπεδα. Στη χώρα του «Ζιμεστάν», του «Μαγγιστάν», του «ΤΕΙστάν» και πάει λέγοντας...
